De beste nummers van John Entwistle

The Ox in tien songs

De Bassist Plus 26-09-2019 15:25

Als je als bassist slechts een bassist zou mogen bestuderen, dan zou het John Entwistle moeten zijn. Van melodieus, tot ruig, van tappen en slappen tot plectrum, van solo tot begeleidend: hij was de meester. We zochten tien songs bij elkaar om het spel van JAE beter te leren kennen.

Tien songs, tien korte omschrijvingen en natuurlijk tien links op de website. Dit zijn de baslijnen van Thunderfingers die je volgens ons moét kennen:

My Generation
De eerste bassolo in een popsong en nog steeds en vingerbreker. Het is ook altijd leuk om diverse liveopnames naast elkaar te horen om de variaties in de solo te ontdekken. En laat je dat kant-en-klaar op youtube kunnen vinden!

My Generation kennen we allemaal. In deze fijne video zijn er diverse live-solo's aan elkaar geplakt. De verschillen zijn mooi om te horen!



A Quick One
Ook wel de mini-opera genoemd. Deze voorloper van Tommy bevat een zes losse segmenten die samen één song vormen. Op de liveversie begint John na het eerste a cappela-gedeelte meteen met stuwende lijnen op Crying Town, die dwars tegen de rustige gitaar ingaan. Na een op en neer gaande countrylijn op Ivor the Engine Driver, speelt hij de lead op Soon Be Home, aangevuld met van die typische, 'galloperende' triolen, om aan het eind weer lekker los te gaan in You Are Forgiven. En ja, de band zingt echt 'cello, cello, cello,' omdat er geen echte cellist betaald kon worden.

De beste versie van A Quick One is van The Rolling Stones' Rock and Roll Circus. Voor beeld moet je de dvd even aanschaffen:



Amazing Journey/Sparks Live
Het instrumentale einde van Amazing Journey en Sparks mag je eigenlijk niet los zien. Van het spelen van enkele noten naar de solo in het eerste gedeelte tot het thema waar Sparks mee opent en de vele hoogtepunten. Vooral live was dit een intrigerende showcase van de hele band.

Een keer niet Live at Leeds, maar het zusteroptreden in Hull:



Won't Get Fooled Again
Dit is niet alleen een van de bekendste Who-nummers, maar ook weer een masterclass in geweldig bassen. Bij de versie met geïsoleerde bas hoor je goed wat hij doet. Van flageoletten in het begin, komt er een fijne stuwende lijn, met pull offs met de duim, een loopje bij de hoogste fret, een run naar beneden en dan het refrein met ook weer een prachtige aflopende lijn aan het eind.

Hier hoor je de versie met vrijwel alleen bas. Natuurlijk moet je de normale versie er na luisteren:



The Real Me
Quadrophenia was misschien wel het hoogtepunt van Entwistle's spel. Als hij niet meer had gedaan dan het intro van The Real Me, dan had hij al hoog mogen eindigen in alle bassistenlijstjes. Volgens Entwistle zelf was hij een beetje aan het 'klooien', toen deze bekende lijn ontstond.

Voor deze hebben we de prachtige studioversie erbij gepakt:



I've Had Enough
Op dit typische Who-nummer houdt Entwistle het supersimpel door een noot aan te houden, de spanning op te bouwen, om vervolgens het refrein op te vullen met een aflopende lijn. Van helemaal simpel en dienstbaar naar prachtig melodieus.

Ook hiervan laten we je de studioversie horen:



5:15
Op een op tv gespeelde liveversie begint Entwistle met was losse noten en flageoletten, alvorens met de normale baspartij te beginnen. Bekend zijn natuurlijk de latere uitvoeringen, waarin Entwistle helemaal loos ging met tapping, pull-offs, supersnelle licks en hij maakte zelfs gebruik van zijn D-tuner tijdens het spelen.

Ooit vertelde gitarist Pete Townshend dat hij een ongelukje had gehad met zijn Gretsch 6120. De gitaar is inmiddels gerepareerd, maar wacht tot het einde van het optreden voor het ongelukje:



How Many Friends
Terwijl hij ondanks zijn virtuositeit altijd dienstbaar bleef spelen, is How Many Friends van The Who By Numbers een uitzondering. Terwijl zanger Roger Daltrey de pijnlijke tekst van Pete over nepvrienden in de muziekwereld zingt, en Pete zelf een al even zo aangrijpende solo speelt, is het nummer een lange solo van John, waar je 24 frets voor nodig hebt. Af en toe grijpt hij terug naar een lage noot en het is mooi hoe hij met de zanglijn speelt. Luister eens naar zijn noten onder de tekst: 'They talk so much shit, I got the willies.'

Voor zo ver wij weten heeft The Who het nummer nooit live gespeeld, dus hier is de studio-opname:



Trick of The Light
Het is typisch Entwistle om over prostituees te schrijven, die moeten beoordelen of of een bepaald persoon nog wel een beetje goed is onder de lakens. De hoofdriff wordt door John gespeeld op een achtsnarige bas. Eentje met vier normale en vier octaafsnaren dus. Natuurlijk speelt Townshend mee, maar de herkenbare hardrockriff is helemaal John.

Van dit nummer vonden we deze mooie live-versie met een Warwick Buzzard:



Eminence Front
Eminence Front is een van de latere Who-nummers. Twee minuten lang speelt Entwistle slechts twee noten, om daarna een prachtige partij te spelen. Fel, funky, superstrak, met mooie buigingen, glissando's en hoge melodielijnen. De licht 'flangende' sound verraadt wederom het gebruik van een achtsnarige bas.

Ook hier hebben we weer een versie met geïsoleerde bas. Je mag best even door de eerste twee minuten heen skippen. Na pakweg 120 seconden van slechts twee herhalende basnoten, gaat JAE goed los!




Natuurlijk zijn er nog veel en veel meer fantastische Who-songs met iconische lijnen. Duik er eens in! Dreaming From The Waist is een prachtig later voorbeeld, op Doctor, Docter leidt John de band op bas en Boris The Spider is natuurlijk altijd vermakelijk!

De Bassist met de special over John Entwistle ligt in de tijdschriftwinkel in Nederland en België tot half dectember 2019.

Je kan De Bassist ook los voor € 7,90 bij ons bestellen. We sturen 'm op zonder verzendkosten. Klik hier. 

Of kies voor de nóg betere aanbieding: neem een proefabonnement voor € 11,90. Dan krijg je twee edities thuisgestuurd, zonder verplichtingen.Klik hier

Je kan De Bassist ook digitaal lezen, op tablets en smartphones. Voor maar € 3,99.Klik hier

Klik hier om al onze aanbiedingen te zien

zoeken
zoeken