Release van de Week: The Band - Stage Fright 50th Anniversary Edition

Vandaag verschenen - 12 februari 2021

Muzieknieuws 12-02-2021 10:42

De Release van deze Week is natuurlijk een heruitgave. En niet zomaar een. The Band's Stage Fright bestaat 50 jaar en daarop horen we een van de beste zingende bassisten in topvorm: Rick Danko. Je krijgt ook een fantastisch klinkend concert uit '71 én opnames uit een hotelkamer: een goudmijntje.

Tekst: Chris Dekker

Stage Fright is vandaag beschikbaar als heruitgave en natuurlijk pakt men goed uit. Zo is het geheel opnieuw gemixt en gemasterd, er zijn alternatieve takes, er is een livealbum aan toegevoegd, opgenomen in The Royal Albert Hall in 1971, ruwe opnames uit een hotelkamer en er zijn veel mooie nieuwe foto's. En dan kan je natuurlijk kiezen uit zilveren schijfjes of gekleurd én zwart vinyl. Keuzes.

Over The Band zou ik een boek kunnen schrijven, maar die zijn er al genoeg. Over Rick Danko zou ik dat ook kunnen en ik schreef ooit deze blog. Maar voor deze Release van de Week probeer ik het kort te houden.



Clapton en The Beatles
The Band brak door met het album Music From Big Pink. Nadat de heren jaren als The Hawks in het Canadeze covercicuit hadden gespeeld, trokken ze zich terug in de Amerikaanse Catskills om te werken aan eigen materiaal. Vaak met Bob Dylan, waarmee ze de beruchte eerste elektrische optredens van de troubadour deden. De beroemde Basement Tapes waren het gevolg van deze schrijf- en opnamesessies. Al snel kwam het eerste eigen album: Music From Big Pink, een van de eerste Americana-platen, schokte de muziekwereld. Clapton stopte direct met Cream, wilde graag gitarist bij The Band worden, maar de heren waren te verschillend. De albums die Clapton daarna met zijn nieuwe bands maakte hebben overduidelijke invloeden van The Band.

Ook bands als The Beatles en The Small Faces gingen anders schrijven, je hoort duidelijk Americana-invloeden in de latere nummers van deze bands en het is niet toevallig dat een aantal van de bandleden – in navolging van The Band – baarden lieten staan en zich heel anders gingen kleden. Als je als band The Beatles kan beïnvloeden en veranderen, dan doe je iets goed en/of iets unieks. McCartney nam na zijn vertrek uit The Beatles zijn eerste album thuis op, wat destijds uniek was en ook dat kwam waarschijnlijk door The Band. Daarover zo meer.


Video: Rick met Stage Fright tijdens The Last Waltz. Het afscheidsoptreden van The Band.

Het tweede album is – wat mij betreft – nog beter en heet simpelweg The Band. In de volksmond is het The Brown Album. Toetsenist/blazer Garth Hudson, drummer Levon Helm (de enige Amerikaan van het stel), drummer/pianist Richard Manuel, bassist Rick Danko en gitarist/songwriter Robbie Robertson verfijnden hun stijl nog meer met een legendarisch album tot gevolg. The Band was op meerdere manieren uniek. Natuurlijk waren de songs top, maar schrijver Robertson kon kiezen uit drie geweldige en zeer verschillende zangers: Manuel, Helm en Danko.

De stijl was uniek, met een mengeling van country, soul, pop en Americana en dan was er nog de virtuositeit. Niet zelden wisselden de mannen van instrument. Robertson hield het meestal op gitaar, Danko speelde soms viool vanaf de heup, drummer Helm pakte de mandoline, terwijl Manuel de tweede drummer was met zijn unieke fills op half tempo. Hij had zichzelf leen drummen toen Helm even een pauze nam van The Band. Gatrth Hudson speelde wat ie in handen kreeg, zoals accordeon en blaasinstrumenten, terwijl de baspartij dan vaak door hun producer John Simon werd gedaan... ...op tuba.

De eerste thuisopname?
Ook uniek was de manier van opnemen. Nu is het heel normaal, maar terwijl Big Pink in een studio het levenslicht zag, werd het tweede album in een soort tuinhuis opgenomen. Een van de eerste home recordings dus. Onze Release van de Week werd in een theater, op het podium, maar zonder publiek opgenomen. John Simon was deze keer alleen betrokken als tenorsaxofonist, Todd Rundgren – ja van de cover van Flappie – nam het op en mixte, terwijl ook Who-producer Glynn Johns een deel van de mix deed en alleen dat is alweer een lang verhaal, waar ik nu onmogelijk op in kan gaan.

Het album is prachtig met onder meer het door Danko gezongen Daniel and the Sacred Harp, The W.S. Walcott Medicine Show met Helm en Danko op vocalen, het pijnlijke The Shape I'm In – gezongen door Richard Manuel – en natuurlijk het titelnummer. Dat gaat over een aanval van plankenkoorts, dat Robertson ooit voor een show had, maar het wordt prachtig door Rick Danko gezongen. Het baswerk van Rick? Het is eigen, apart, vaak fretloos, funky, spaarzaam en live antlijd nog even lekkerder. Een bassist waar alle bassisten eens in zouden moeten duiken.

Met deze uitgave krijg je niet alleen het album, maar ook een livealbum opgenomen in Londen, dat zich kan meten met Rock Of Ages, het definitieve livealbum van The Band. Ontzettend leuk en uniek zijn de opnames van een hotelkamer waarbij de heren (delen van) hun songs akoestisch doornemen. Spontaan, enthousiast, misschien wel met een beetje alcohol in het spel, vol achtergrondgeluiden, maar cerdikkeme wat had ik graag in die hotelkamer in Calgaray willen staan! Ik luister al de hele ochtend met een grote grijns.

Kortom: Luister en oordeel zelf:

 

 

zoeken
zoeken