De in 1972 gestolen Höfner bas van Paul McCartney is terecht!

Een exclusief interview met Höfner-expert Nick Wass over zijn rol bij de zoektocht

Muzieknieuws 15-02-2024 21:06

Alle foto's van The Lost Bass zijn (c) The Lost Bass / Nick Wass en gebruikt met permissie van The Lost Bass. Niets van dit artikel mag overgenomen worden zonder toestemming van de auteur.

Door: Chris Dekker (chris@debassist.nl)

Laten we eerst eens in de geschiedenis duiken. Toen Stu Sutcliffe in 1961 The Beatles verliet, nam Paul McCartney de bastaken over. Eerst een tijdje op Stu's omgedraaide 500/5 hollow bodied Höfner, maar hij bestelde een 500/1 bij de Steinway Music Store in Hamburg. Er werd soms beweerd dat Paul een rechtshandige 500/1 omdraaide, maar dat is helemaal niet waar. Steinway bestelde een linkshandig exemplaar, en vanwege de symmetrische vorm was het waarschijnlijk een kleine moeite voor de Duitse bouwers. Kenners nemen aan dat dit de eerste linkshandige vioolbas was die ooit is gemaakt. Na Hamburg speelde Paul de bas op alle vroege albums en singles van de band.

In 1963 bestelde hij een tweede. De eerste - met de pickups dicht bij elkaar in wat we nu de Cavern spacing noemen - was behoorlijk gehavend door jarenlang spelen en werd waarschijnlijk gerenoveerd door Burns. Hij kreeg een nieuwe laklaag, nieuwe regelknoppen en een - waarschijnlijk - houten behuizing voor de pickups. Ondertussen speelde Paul op zijn tweede Höfner - met de pickups verder uit elkaar geplaatst - en deze '63 is de bas waarmee hij nog steeds elk optreden doet. Naast de officiële naam 500/1 staat deze bas bekend als de vioolbas - vandaar de vorm - en natuurlijk als Beatle-bas.

Foto: Een jonge Paul McCartney, door Eric Koch

DE VERLOREN BAS IS TERUG
In 1969, vlak na de Get Back sessies, werd Paul McCartney's eerste Höfner bas gestolen uit het Apple Building. Tenminste, dat dachten we altijd. Na meer dan vijftig jaar is de bas teruggevonden, en in veel opzichten is de bas niet wat de experts dachten. Een van de belangrijkste en daarom meest kostbare instrumenten uit de popgeschiedenis is terug en heeft al zijn geheimen onthuld.

We spraken exclusief met Höfner-historicus en voormalig Höfner-medewerker Nick Wass over de zoektocht naar en het vinden van de bas. En hoe weet hij dat het echt de bas is? We nemen je mee door de zoektocht naar The Lost Bass.

Foto: Nick Wass inspecteert The Lost Bass.

Nick vertelt: 'Wat ik niet ga doen is namen en adressen geven,' begint Nick, als we per Zoom met hem praten. 'We hebben alle mensen die erbij betrokken waren beloofd dat het vertrouwelijk zou zijn, maar ik ga je het verhaal vertellen over hoe de bas is gevonden. Ik praat alleen over mensen en plaatsen. We gaan niemand de namen vertellen van de mensen die erbij betrokken waren. Dat blijft voor altijd geheim.

Voordat we het over de zoektocht hebben, willen we weten wie Nick Wass is en of hij de juiste persoon was om de gestolen bas te authentiseren.
'Ik ben 25 jaar geleden begonnen met het kopen van vintage Höfners. De eerste was een Verithin uit 1964 en ik raakte verslingerd aan Höfner. Een paar jaar later kreeg ik een baan aangeboden als marketingmanager bij het bedrijf, want die hadden ze niet. In 2011 verhuisden we van Engeland naar Duitsland en mijn vrouw Cathy deed uiteindelijk alle social media voor het merk, wat ze nog steeds doet. Ik begon als marketingmanager en een tijdje later werd ik ook de elektrische gitaarmanager. Ik ben nu gedeeltelijk met pensioen.

Dus je had toegang tot alle archieven?
Zeker, als marketingmanager werd het mijn taak om de archieven uit te zoeken en alles te digitaliseren. Ik heb het online gezet, het staat nog steeds online, en ik denk dat dat het juiste is om te doen. Bijna het hele archief staat online, behalve sommige papieren, die dat niet zouden moeten zijn, haha! Ik ontwikkelde een grote liefde voor de vioolbas, Höfners belangrijkste instrument. Ik wilde er meer over weten, over de ontwerper, hoe het gebouwd was. Toen ik begon als manager elektrische gitaren wilde ik nieuwe modellen op de markt brengen, maar ook bassen die de traditie weerspiegelden. De Green Line Bass, een milieuvriendelijk instrument, was een van de nieuwe modellen. De relic versies werden bijna per ongeluk gemaakt. We maken violen, violen hebben vaak een relic afwerking, omdat spelers dat willen, en toen ik daar naar keek, zagen ze er erg cool uit. Ik wilde zien hoe het eruit zou zien op een vioolbas, en de serie werd een succes. We hebben ook een aantal jubileummodellen en dergelijke gemaakt.'

Foto: De bas (bijna) zoals hij eruit zou hebben gezien toen Macca hem kocht in '61. Foto door Höfner.

En volgens mij heb je de bestaande modellen meer historisch accuraat gemaakt?
'Voor zover mogelijk wel. Bijna precies zoals in het begin van de jaren zestig. De productieaantallen van Höfner-bassen zijn vrij klein. Om bepaalde onderdelen te krijgen ga je naar fabrikanten en die zeggen dan: "We kunnen ze produceren, maar met een minimale hoeveelheid van 25.000." Maar wij hebben er 200 nodig! Dus sommige onderdelen zijn niet helemaal nauwkeurig, maar komen wel heel erg in de buurt. Sorry! We doen ons best.’

En je schreef mee aan Hofner - The Complete Violin Bass Story, dat moet ook een leerzame ervaring zijn geweest?
'Dat heb ik gedaan, samen met Steve Russell, ook wel bekend als Mr. Höfner. Hij heeft enorm veel kennis en hij heeft een database gemaakt, zodat eigenaren hun Höfner konden registreren, welk jaar het was en alle specificaties. Met deze informatie konden we precies achterhalen wat Höfner wanneer bouwde. Daarvoor was het kijken naar een gitaar of gissen. Nu zagen we de veranderingen van jaar tot jaar. We wilden een boek maken met de complete vioolbasgeschiedenis en het is vrij nauwkeurig. Ze vragen ons soms om een tweede editie te maken, maar we zijn te oud en te lui.'

Nou, het onderwerp van het verhaal van vandaag zal een belangrijke toevoeging zijn.
'Ja, zeker!'

CUSTOM KOPIEËN VAN DE VERLOREN BAS
Wat kun je ons vertellen over je relatie met Paul McCartney en het begin van de zoektocht?
'Voor de zoektocht had ik contact met Paul en zijn mensen. Af en toe wilden ze reserveonderdelen. Niet om op de bas te zetten, maar om klaar te hebben liggen als er iets gebeurde. Ze vroegen me ook om nog een echt goede vioolbas te maken als backup voor zijn '63, wat ik heb gedaan. Ik sprak met Paul en zijn technisch manager Keith Smith over wat we moesten maken, en daarna zei Paul: "Waar is mijn verloren bas? Jij bent van Höfner en je zou moeten weten waar hij is!" Natuurlijk wist ik dat niet, maar daar begon het idee om de bas te zoeken. Over Paul gesproken: Iedereen is altijd enthousiast en ze vragen me of ik hem heb ontmoet, maar het was altijd een zakelijke relatie. Ik was zijn bas aan het onderhouden, dus het was een werkrelatie en geen relatie als fan.'

Rond die tijd maakte je ook een kopie van The Lost Bass; de gestolen '61.
'Ik sprak met Keith en ik dacht dat we de bas nooit meer terug zouden krijgen, na vijftig jaar. Maar wat dacht je ervan om een kopie van de bas te maken? Keith dacht dat Paul dat geweldig zou vinden, dus maakte ik twee kopieën voor hem. Eén als de bas toen hij hem kocht in 1961 en een tweede zoals we dachten dat hij eruit zag toen hij werd gestolen. Je ziet die bas in een aantal recente video's en foto's, en veel mensen denken dat het de echte is.'

Nu de bas is gevonden, ben ik benieuwd hoe nauwkeurig jullie kopie was. Dat zal ik aan het eind van dit interview vragen.
'Het kwam in de buurt, maar klopte niet. De Lost Bass heeft een aantal dingen die we niet wisten. Iedereen zat er naast, het is best interessant, maar ja: dat bewaren we voor later!'

Een tijdje geleden ben je de website thelostbass.com begonnen om aandacht te krijgen voor de eerste linkshandige 500/1.
'Ik ben er rond 2018 mee begonnen en we kregen wat respons. Mensen schreven dat ze hier of daar iets hadden gezien. Om dit te laten werken heb je grote media-aandacht nodig, op alle sites, in kranten en op tv. Ik was marketingmanager van een klein bedrijf, dus niemand leek geïnteresseerd. Alleen een paar Duitse kranten schreven erover, maar dat was niet waar ik het wilde hebben. Aanvankelijk kreeg ik een lead in de VS. Een man had een linkshandige Höfner en liet die aan wat mensen zien, bewerend dat het de bas van McCartney was. Ik sprak met een paar mensen die hem zagen en zij dachten dat het die bas kon zijn. Later ontdekte ik dat de productiedata niet klopten. Het was geen tijdverspilling, maar het bereik was gewoon niet groot genoeg. Niet genoeg mensen hoorden erover.; 

'Rond mei 2023 nam een stel uit Engeland contact met me op. Scott en Naomi Jones, die zeer gerespecteerde journalisten en onderzoekers van topniveau zijn. Scott is een uitstekende en bekende journalist en Naomi is een eersteklas onderzoeker, die voor Channel 4 en de BBC heeft gewerkt. Toen zij op het toneel verschenen, was Scott in staat om de zoektocht in de media te krijgen, en het ontplofte met wereldwijde aandacht. Ik hoorde zelfs dat jij op Radio 1 en 2 in Nederland erover sprak, Chris, en Bart van Poppel van The Analogues in een ander programma. Dat bracht dingen op gang. Ik leerde dat ik geen idee had hoe onderzoek werkte en Naomi was in staat om informatie te zoeken op plaatsen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ze kreeg heel snel informatie die alles veranderde. Allemaal dankzij haar vaardigheden met onderzoek en zijn vaardigheden met media.

HOE HET GESTOLEN WERD
Ik denk dat de eerste doorbraak in de herfst van 2023 op de website werd geplaatst: de bas was niet gestolen in 1969.
'Iedereen, inclusief ikzelf, dacht dat hij vlak na de Get Back-sessies was gestolen. Je kunt hem zien in de Get Back film, en daarna werd hij opgeborgen, niemand had hem ooit nog gezien, dus we dachten allemaal dat hij toen gestolen was. We ontdekten dat dat helemaal niet waar was. Toen het in de media kwam, kregen we een e-mail via de website waarin stond: "Ik was de roadie voor Wings en ik weet hoe het gestolen is." We namen contact op en deze man wist waar, hoe en wanneer het gestolen was. Hij werd drie jaar later gestolen, op 10 oktober 1972. Ian Horne en Trevor Jones - ik mag hun namen zeggen - werkten voor Paul als geluidstechnici. Trevor is overleden, maar Ian vertelde ons het verhaal.'

'Ze hadden een lichte vrachtwagen die ze gebruikten om apparatuur voor Paul te verplaatsen naar de ene plek of studio naar de andere. Het busje was geladen, het werd laat in de avond, rond tien uur, en ze besloten om het niet uit te laden, maar om het vlakbij Trevor's huis te parkeren, waar ze verbleven. Ze konden geen parkeerplaats vinden, dus werd het busje ergens in de buurt van Nothing Hill geparkeerd. Ze sloten het busje af, gingen de volgende ochtend terug en ontdekten dat iemand had ingebroken. Twee Vox AC30 versterkers en de bas waren weg. Ze klopten op alle deuren om informatie te vragen, maar niemand zei iets. Ze deden aangifte bij de politie en natuurlijk moesten ze Paul vertellen dat zijn bas weg was, bang om hun baan te verliezen. Paul vond het prima: "Maak je geen zorgen, dingen gebeuren, ik heb andere bassen." Ian werkte nog zes jaar voor Paul, dus het was zo! Dankzij Ian wisten we de datum, de situatie en het bracht de zoektocht vooruit.'

'Voor de volgende stap gaan we zes maanden terug. In februari 2023, voordat de zoektocht grote vormen aannam, kreeg ik een e-mail waarin iemand beschreef wat er met de bas was gebeurd. Er stond een busje geparkeerd op een bepaalde weg, voor een bepaald huis. De goederen waren gestolen, het huis binnengebracht en later verkocht in een café. Toen ik de informatie van Ian kreeg, herinnerde ik me die e-mail en ik dacht: wow, dat is precies hetzelfde verhaal, maar dan verteld door een andere persoon! Het klopte allemaal, dus ik heb die persoon teruggebeld. "Sorry dat ik zes maanden geleden niet goed heb opgelet, maar we hebben nieuwe informatie, dus vertel ons meer." Hier wordt het verhaal interessant. De man die ons schreef, vertelde ons dat hij ambulancechauffeur was. Hij en een ambulancebroeder hadden ooit een patiënt in hun ambulance die hen het verhaal vertelde. Ik vroeg om meer informatie en deze keer was het de ambulancebroeder die ons meer vertelde. Ik realiseerde me al snel dat hij te veel vertelde. Hij vertelde dat hij iets achter in de ambulance had gehoord, maar hij wist te veel details. Niemand zou zich dat herinneren van een gesprek. Op dat moment wist ik de naam van de ambulancebroeder en hadden we het adres van het huis waar de bas naartoe was gebracht.'

EEN OUDE BAS OP ZOLDER
'Nu was het de beurt aan Naomi. Zij zocht uit wie er in 1972 in alle acht appartementen in dat huis woonde. We vonden alle namen en een van de namen was van de verpleger! Hij woonde als kind in dat huis. Ik ging terug naar hem, vertelde hem dat we wisten dat hij in dat huis woonde en vroeg hem de waarheid te vertellen, met de belofte dat het allemaal vertrouwelijk zou zijn en dat er geen politie aan te pas zou komen. Hij wist niet wie er had ingebroken - we denken dat we het weten - maar hij vertelde ons dat zijn vader geen geweldige kerel was en dat hij bekend stond om zijn diefstal. De vader had de bas meegenomen naar zijn stamkroeg en vroeg de uitbater om hem te verstoppen. Even later had hij geld nodig en verkocht hij de bas aan die uitbater. Dit was de eerste stap die de bas zette. De uitbater gaf de bas aan zijn zoon, die al gitaar speelde. De zoon gebruikte hem een beetje, maar hij en een vriend kwamen om bij een auto-ongeluk op de universiteit. Erg triest. We weten niet precies wat er daarna gebeurde, maar zijn jongere broer kreeg de bas en zo kwam hij terecht bij de tweede zoon van de uitbater. Hij bewaarde de bas jarenlang op een zolder. Deze tweede zoon overleed tijdens Covid - ook erg verdrietig - maar zijn vrouw leeft nog en ze zag me op het 6 uur journaal in Engeland, met de vraag om de bas alsjeblieft terug te brengen. Ze wist dat er een oude bas op zolder lag, haalde hem eruit, zag dat het de bas kon zijn en nam een paar foto's. Ze ging naar het huis van McCartney, liet de foto's zien en de mensen van McCartney haalden de bas op!'

‘We spraken met mensen die ons vertelden dat ze een Japanse bankier hadden ontmoet die de bas had gekregen, iemand anders vertelde ons dat een rijke kunstverzamelaar in Jamaica hem had, dus we verwachtten een spannend verhaal met miljonairsverzamelaars in exotische plaatsen. We dachten ook dat het jaren zou duren, maar drie weken na de eerste echte media-aandacht was hij terug. The Lost Bass was terug! Hij bleef vijftig jaar bij één familie, eerst in Londen en later in een badplaats in het zuiden van Engeland. "Oh, I Do Like to Be Beside the Seaside" is een heel Engels liedje en slaat helemaal op dit verhaal! Zoals gezegd kan ik geen namen noemen, maar we kenden de naam van de kroegbaas en de dame die de bas inleverde had dezelfde naam. Het is een ongebruikelijke naam, dus niets als Smith of Jones.

Alle stukjes passen in elkaar, het moet de bas zijn, maar toch: het zou een replica kunnen zijn?
'Toen Paul hem terugkreeg, belde hij me op, wat vrij ongebruikelijk is. Hij was zo opgewonden als een schooljongen: "Ik heb de bas!" Ze vroegen me om naar Engeland te komen om er zeker van te zijn dat het de bas was en om hem te authenticeren. Cathy en ik reden eind september 2023 naar Engeland om de bas te controleren en dat is allemaal vastgelegd op video. Ik had wat aantekeningen en foto's meegenomen, zodat ik naar bepaalde dingen kon kijken, waarvan ik wist dat ze het authentiek zouden maken. Er waren geen twijfels. Bepaalde kenmerken zijn heel, heel moeilijk na te maken. Daar is geen twijfel over mogelijk.’

Was het de tekening van het hout die je kon controleren? Dat is bijna een vingerafdruk van het hout.
Dat was heel moeilijk vast te stellen, omdat Paul het in 1964 heeft laten overspuiten. En sorry Paul: ze hebben vreselijk werk geleverd. Ik denk dat Burns Guitars het gelakt heeft en de polyurethaan lak is zo dik dat je erin kunt zwemmen! Ze hebben het niet gespoten, maar ik denk dat ze er emmers verf op hebben gegooid, ha ha! Er zijn geen foto's van de achterkant van de bas, omdat hij de bas op foto's altijd omheeft. In 1963, voor de refinish, zijn de stemmechanieken vervangen, en ze hebben er een set hele rare stemmechanieken op gezet. Iemand kocht er zes op een rij, zoals op een Fender Stratocaster, maar een Beatle Bass heeft twee tuners aan elke kant, die elkaar spiegelen. Nu zijn twee van de tuners omgekeerd. Ik weet dat ik daar naar moest zoeken. Later, rond 1968, werd een van deze tuners weer vervangen door een met een metalen knop. Het is compleet anders, het zit op de D snaar, en in de Get Back documentaire kun je het zien. Dus drie vreemde stemmechanieken en een metalen stemmechaniek waren mijn eerste aanwijzingen. Je kunt ook zien aan hoe het geschilderd is, van zwart naar rood, dat het de bas is.'

Dan is er nog het beruchte blok rond de pickups.
'Toen ze het overspoten, om redenen die niemand zal weten, hebben ze de pickups in een groot blok gezet, in plaats van pickupringen te gebruiken. Het blok was speciaal voor de bas gemaakt. Het heeft nu een scheur bij de treble pickup, die gerepareerd kan worden. Het moet haastig gedaan zijn, want het is slecht gedaan. Het past niet, en als je van de zijkant kijkt, kun je eronder kijken. Dat zie je niet als je de bas van voren bekijkt.'

Ik denk dat het vroeger moeilijk was om die pick-up ringen te krijgen. Tegenwoordig kun je ze online bestellen.
'Nee, dat was veel makkelijker geweest, want Selmer was de distributeur en die hadden een grote voorraad onderdelen. Selmer zat vlakbij Charing Cross Road, ze hadden ringen kunnen vragen, die hadden ze op de plank liggen, maar in plaats daarvan maakten ze een groot afschuwelijk zwart ding. Burns heeft de bas geen dienst bewezen, het spuitwerk is verschrikkelijk en de renovatie is niet geweldig. Jammer eigenlijk. Ze hadden hem ook gewoon kunnen opknappen met de juiste onderdelen, maar dan was het moeilijker om hem te identificeren en was het makkelijker om hem na te maken. De tuners zijn zo vreemd, dat kan niemand namaken. Ik heb geprobeerd te zoeken naar die tuners, maar ik kan niets vinden dat in de buurt komt. Het lijken stemmechanieken van een akoestische gitaar uit de jaren zestig. En het houten blok voor de pickups? Er is 3 mm zwarte lak op gegoten. Het zou hout kunnen zijn. Het zou plastic kunnen zijn. Ik wilde in dit stadium nog niets van de bas afhalen, maar daar komen we in de loop van de tijd wel achter.'

EEN PROTOTYPE?
'Er zijn een paar kleurenfoto's van de bas. Er is er een waarop Paul in een rode trui op de bas speelt. Als je naar de treble pickup kijkt, zie je dat die bijna goud is. Tijdens het polijsten hebben ze al het nikkel eraf gewreven en zie je de messing behuizing. Bij de bas ontdekten we dat het hetzelfde was. Het was doorgepoetst tot op het messing. Nog een teken, en er waren meer van dat soort kleine dingen.'

Dus de heruitgave die jullie maakten was beter?
Nee, het was verkeerd, omdat we iets ontdekten wat niemand wist. En als ze zeggen dat ze het wisten, liegen ze. Toen we het omdraaiden, ontdekten we dat Pauls bas een gewelfde, ronde achterkant heeft, geen platte, terwijl alle '61 heruitgaves, inclusief de kopieën die wij maakten - en sommige andere mensen maakten - een platte achterkant hebben. We waren erg verbaasd. In 1961 hadden de bassen massief sparren bovenbladen en een platte achterkant, dus het was niet wat we verwachtten. Later, aan het eind van het jaar, werden de bovenbladen gelamineerd multiplex, dus misschien is dit een experimentele bas? Een prototype? Het was een overgangsjaar, dus ik kan me voorstellen dat Paul naar de Steinway winkel ging, ze belden Höfner en vroegen om een linkshandige bas, Höfner ging akkoord en misschien dachten ze: "Wat kunnen we gebruiken? Misschien dit prototype? Ach, het is maar voor joch in Hamburg." We zullen het nooit weten, maar het zou typisch Höfner zijn. Uiteindelijk is het heel interessant om te weten dat alle replica's fout zijn, zelfs degene die wij hebben gemaakt, ha ha!' 

Wat kun je ons vertellen over de staat waarin de bas verkeert?
"Niet slecht, beter dan ik had verwacht. De lak is te dik en hij heeft grote scheuren, omdat hij op een zolder heeft gestaan: koud in de winter en warm in de zomer. Maar dat maakt niet uit. De pickups werken niet, dus de spoelen moeten vervangen worden, wat ook geen probleem is. En de hals is kapot. Het stuk dat in de halsholte gaat en over de body hangt is een apart stuk hout. Het heet een scarf joint. De hals komt niet uit de body, maar die verbinding is kapot. Lang geleden probeerden ze de bas rechtshandig te besnaren met hele dikke snaren, en na vijftig jaar onder die zware druk begaf de hals het. En daarbij hebben ze de topkam gesloopt. We kunnen de hals repareren, dat is geen probleem.'

EEN STUKJE VAN DE PUZZEL
'We hebben nog een ontdekking gedaan. Toen de bas door Burns werd opgeknapt, hebben ze de knoppen veranderd. Ze zagen eruit als oude radioknoppen uit de jaren zestig. Op foto's van een paar jaar later, in '65/'66, zitten er ineens weer de Höfner teacup-knoppen (witte knoppen met een gouden inleg, die lijken op gevulde kopjes thee, CD) op. Hoe is dat zo gekomen? Toen ik de bas controleerde, ontdekte ik dat hij een bedieningspaneel uit 1964 had. Ze stempelen een nummer op de potmeters en zo kun je ze dateren. De Lost Bass heeft potmeters van eind '64. Omdat de elektronische kennis veranderde tussen '61 naar '64 heeft hij kleinere condensatoren voor de basversterking. Ik denk dat het originele bedieningspaneel het heeft begeven en dat ze bij Selmer een nieuwe hebben gekocht. Net als nu worden ze geleverd met knoppen en aansluitingen, dus het is makkelijk om de oude eruit te halen en een nieuwe erin. Dus rond '65 kreeg het een nieuw paneel en dat verklaart waarom het weer de juiste teacup-knoppen werden.'

Ik denk dat Paul zich zulke veranderingen niet kan herinneren?
'Ze speelden en maakten opnames, andere mensen zorgden voor de instrumenten. Als er iets mis ging, repareerden mensen als Mal Evans het. Maar het was interessant om erachter te komen dat het werd vervangen en het was weer een stukje van de puzzel die het bij elkaar trekt. Ik ben erg blij dat de bas is zoals hij is. Niet omgebouwd of roze gespoten. Ik opende de koffer en zei: “Hey, I’ve been looking for you!” Hij zag er nog precies zo uit als toen hij werd gestolen. Gelukkig maar.'

Wordt de bas gerepareerd?
'Ik heb het er met Keith over gehad. Keith dacht dat het wel meeviel. Hij dacht dat het schoonmaken van de frets en het plaatsen van nieuwe snaren wel zou helpen. Ik heb hem geadviseerd er geen snaren op te zetten. Dat trekt de hals eraf. Ik denk dat de bas gemakkelijk gerepareerd kan worden. Ik heb gitaren en bassen in veel slechtere staat gezien. Paul wil dat hij opgeknapt wordt, zodat hij erop kan spelen. Hij wil hem niet restaureren zoals hij uit de fabriek kwam in 1961, maar zoals hij nu is. De pickups moeten gerepareerd worden, er moeten nieuwe stemmechanieken op, want er missen een paar hulzen. Ik zou een set '61 tuners adviseren. De hals moet gerepareerd worden en kan een goede schoonmaakbeurt gebruiken. Het nikkel moet gepolijst worden, ik ben blij dat Paul er niets aan wil veranderen.'

Zorgen jij en Höfner ervoor?
"Mogelijk. Het wordt op de een of andere manier gerepareerd.'

Of ze kunnen Burns nog een keer vragen?
'Ja, en er meer lak op doen, haha!

Naschrift: de bas is in september gevonden, dit interview vond vlak daarna plaats, maar vanwege de juiste afhandeling met de vinders, is het nieuws nu pas bekend gemaakt.

Alle foto's van The Lost Bass zijn (c) The Lost Bass / Nick Wass en gebruikt met permissie van The Lost Bass. Niets van dit artikel mag overgenomen worden zonder toestemming van auteur Chris Dekker, chris@debassist.nl