De bassisten van North Sea Jazz 2002 plus Basgasten podcast met James Genus

De acts, de bassisten, de podcast

Muzieknieuws 17-07-2022 17:38

door Hidde Roorda
foto's Eric van Nieuwland en Klaas Jan Stol

Het voelde apart om drie jaar na de laatste editie Ahoy in Rotterdam binnen te stappen voor North Sea Jazz 2022, dat plaatsvond van 8 tot 10 juli. Maar de vibe was meteen als vanouds.

ZATERDAG 9 JULI

De eerste band die ik zie is meteen een spektakel: Prince-trompettist Phil Lassiter heeft een band samengesteld bestaande uit de grootste talenten die in Nederland rondlopen, met de geweldige Glenn Gaddum Jr. en Niek de Bruijn als ritmesectie. Je verwacht dikke funk, en je krijgt het ook. Vanaf minuut 1 is het raak, en eigenlijk is het ontzettend zonde dat het een zittend concert is, want hierbij wil je dansen!

De volgende act is Lizz Wright die met het Rotterdams Filharmonisch Orkest haar schitterende repertoire ten gehore is. De waanzinnige arrangementen, het geweldige orkest en niet in de laatste plaats de fantastische ritmesectie met drummer Martijn Vink, bassist Aram Kersbergen en pianist Kenny Banks neemt het publiek mee op een heerlijk uur langs Wrights oeuvre.

Daarna is het in het overvolle Missouri tijd voor Gretchen Parlato, met de fantastische Gregory Hutchinson op drums en Luques Curtis contrabas. Parlato staat erom bekend om het avontuur op te zoeken en dat doet ze hier dan ook: haar stem is echt onderdeel van de band en van het arrangement, waardoor je soms bijna niet merkt dat het haar show is.

Vervolgens is het de beurt aan de fantastische show van Makaya McCraven. Ondersteund door een heerlijke band met Junius Paul op contrabas. De bij tijd en wijle onbegrijpelijke grooves en solo’s van McCraven stemmen ontzettend blij, want de hele band wordt meegesleept in McCraven’s aanstekelijke energie en spelplezier. Op plaat is het al een feest, maar live is het nog veel beter.

Over spelplezier en kwaliteit gesproken: het concert van Marcus King in de Nile is een aaneenschakeling van goeie liedjes, smaakvolle gitaarsolo’s en natuurlijk die fraaie, geleefde stem van Marcus zelf. In Nederland stond hij nog niet eerder voor zo’n groot publiek, maar de mensen op North Sea Jazz eten uit zijn hand, zeker als hij een cover van Crowded House’s Don’t Dream It’s Over inzet. King speelt vroeg op de dag, maar zorgt dan al voor een hoogtepunt, mede door zijn geweldige ritmesectie met Stephen Campbell op bas.

Een klein tussendoortje pak ik bij het Delvon Lamarr Organ Trio. Niet heel spectaculair, maar ontzettend lekker om even te genieten van de lekkere grooves die hij met drummer Daniel Weiss en gitarist Jimmy James neerlegt.

De Britse singer/songwriter Lianne La Havas laat weer eens merken waarom ze het verdient om op één van de grotere podia van North Sea Jazz thuishoort. Goed, ze maakt dan wel geen jazzmuziek, maar haar liedjes en haar stem zijn van uitmuntende schoonheid. Voor iemand als ik is de echte aandachttrekker echter de bassiste wiens naam ik niet heb kunnen achterhalen (weet iemand het?) die perfect lockt met drummer Jay Sikora en eigenlijk heel eenvoudige dingen speelt, maar dat zo effectief doet dat het een genot is om naar te luisteren.
Check haar optreden in deze uitzending op NPO Plus.

Als een naam als Diana Ross op een festival staat waar je bent, moet je eigenlijk altijd even gaan kijken. Het publiek dat (uiteraard) massaal is toegestroomd wil graag nummers als Upside Down en Ease On Down The Road horen en dat geeft Ross ze natuurlijk ook. Hoewel het een stuk beter is dan wat ze dit jaar op Glastonbury doet, is het toch vooral het idee dat je Diana Ross hebt gezien dat beklijft van deze show.

Het ziet er bijna uit als het eindexamen van een student songwriting, het concert van Jordan Rakei. Hij en zijn (op het oog) piepjonge band, met bassiste Florence Moore, trekken alles uit de kast om het publiek te pleasen, met de boomlange Rakei zelf als stralend middelpunt. De gemiddelde leeftijd van het publiek is een stuk lager dan bij veel andere shows dit weekend, en dat maakt de sfeer ook wat meer alsof je op Lowlands staat.

Echt heel vervreemdend wordt het bij BADBADNOTGOOD. De Canadezen hebben geen lichttechnicus, maar een man met drie filmprojectoren en een heel arsenaal aan filmbanden, waarmee hij live(!) visuals projecteert achter de band. Intussen trakteert de band het publiek op een concert dat bulkt van de grooves, vette thema’s, improvisatie en bij tijd en wijlen hoop je als publiek dat ze zelf nog weten waar het heen gaat, en je voelt de opwinding als dat dan ook zo blijkt te zijn. Met bassist Chester Hansen.

Bij Ibrahim Maalouf is het allemaal niet zo ingewikkeld. De Frans/Libanese trompettist wil het publiek graag laten dansen met zijn muziek die wordt beïnvloed door hiphop en funk, maar ook door de klanken uit Libanon waar Maalouf ontegenzeggelijk mee is opgegroeid. Zeker na de complexiteit van BADBADNOTGOOD is dit een welkome afwisseling. Met basist Pierre Gibbe.

Zanger Gregory Porter verontschuldigt zich eerst voor zijn outfit, de vliegtuigmaatschappij is namelijk zijn koffer kwijtgeraakt. Dat vergeeft het publiek hem ogenblikkelijk, zeker als hij begint te zingen. Ook al staat hij in de grootste zaal van het festival, Porter en zijn band (o.a. met de Nederlandse zangeres Shirma Rouse als achtergrondvocalist) weten er een mooi en intiem concert van te maken, en een perfecte afsluiter van de eerste festivaldag.

ZATERDAG 9 JULI

De zaterdag trap ik meteen af met alweer zo’n geweldige Nederlandse ritmesectie. Drummer Willem van der Krabben en bassist Xander Vrienten maken er samen met Jett Rebel een enorm feest van. Volle bak energie vanaf de eerste noot, stiekem heel catchy melodieën en een gigantische bak spelplezier geven de tweede dag van North Sea Jazz een prachtige kickstart.

Producer en gitarist Daniel Lanois heeft een “mystery guest” als drummer meegenomen, en dat blijkt niemand minder te zijn dan Trixie Whitley. Samen met bassist Jim Wilson brengen ze een intieme show met onder anderen materiaal van mijn favoriete project van Lanois (samen met o.a. Whitley, Brian Blade): Black Dub. Ze hebben weinig gerepeteerd dus de koortjes moeten af en toe even voorbereid worden, maar dat accepteert het publiek.

Daarna is het haasten naar de grootmeester zelf: artist in residence Herbie Hancock geeft het eerste van zijn twee concerten in een afgeladen Amazon. Zijn waanzinnige band, bestaande uit Lionel Loueke, Terence Blanchard, Justin Tyson en James Genus, speelt in de eerste helft redelijk bekend materiaal met het geweldige Actual Proof als hoogtepunt, waarna er wat experimenteler werk aan bod komt. Het spelniveau ligt natuurlijk waanzinnig hoog en je zou niet zeggen dat Hancock al ruimschoots de 80 is gepasseerd.

Eén van mijn favoriete albums van dit jaar is Blind van Mitchel van Dinther, ook wel bekend onder zijn pseudoniem Jameszoo. Samen met Niels Broos, Petter Eldh en Richard Spaven moet het wazige, vervreemdende en onnavolgbare album live tot uiting komen en dat lukt uitstekend. Van Dinther stuurt de band aan door af en toe even te kijken of een sample te veranderen, Spaven en Eldh zijn een rotsvaste ritmesectie en Broos haalt het optimale uit het Hammondorgel en de Moog Voyager die hij tot zijn beschikking heeft. Om nog maar te zwijgen over de gemotoriseerde vleugel…

De ook alweer 80-jarige John McLaughlin heeft meesterbassist Etienne Mbappé meegenomen voor zijn concert op North Sea Jazz. De fusion die de band brengt klinkt soms wat gedateerd, maar over het algemeen nog steeds heel actueel en Mbappé laat maar weer eens zien dat een bassolo lang niet altijd vervelend is om naar te kijken, sterker nog: als Mbappé een solo speelt is dat één groot feest.

Dan is het tijd voor een artiest waar sommige mensen nerveus voor zijn: souldiva Erykah Badu geeft acte de présence. Zou ze er wel zijn? Zou ze op tijd komen? Zou ze er zin in hebben? Het eerste kwartier moet de band onder leiding van bassist Braylon “Brother B” Lacy het zelf oplossen, maar daarna komt Badu toch echt op en maakt er een waanzinnig dikke show van met grotendeels bekende nummers. Ze heeft er duidelijk zin in en de grijns op het gezicht van ondergetekende is moeilijk van z’n gezicht te krijgen.

Elke kans om de geweldige Christian McBride te zien spelen moet je pakken, en dus zit ik in een zaal te kijken naar de grote Amerikaan die eigenlijk redelijk traditionele jazz speelt. Hij en drummer Carl Allen swingen als de neten, maar ik merk toch dat mijn aandacht wat wordt afgeleid. Jammer wel, want McBride kan zo ontzettend veel.

Afsluiter op de zaterdag is Nile Rodgers die vijf kwartier lang hits van zijn hand op het publiek afvuurt. Hij wordt dit jaar 70, maar daar is weinig van te merken. Drummer Ralph Rolle heeft de neiging om wat in te zakken qua tempo wat echt zonde is voor een discoband, maar gelukkig heeft hij bassist Jerry Barnes naast zich om hem op te zwepen. Rodgers geeft het publiek precies wat ze verwachten, en dat is ook precies wat er nodig is om deze zaterdag goed af te ronden.


ZONDAG 10 JULI

Als je alle clichés over funk in een blender gooit en tot gitarist kneedt, komt er waarschijnlijk Cory Wong uit. Is dat erg? Helemaal niet. Hij en zijn band spelen loeistrak, ritmesectie Petar Janic (drums) en Sonny “T” Thompson (bas) grooven dat het een lieve lust is en wie wordt daar nou niet blij van? Het hoeft niet ontzettend origineel te zijn, als het maar strak en vet is, moet Wong gedacht hebben. En terecht.

Bij New Cool Collective weet je eigenlijk altijd wat je kan verwachten en ook nu maken de Amsterdammers dat weer waar. Latin, calypso en salsa, gecombineerd met zelfs wat  popmuziek en funk, voortgestuwd door Joost Kroon en Leslie Lopez.

Van een hele andere orde is het prachtige, geconstrueerde, ongrijpbare concert van Tijn Wybenga’s AM.OK, met Alessandro Fongaro op bas. Met zijn muziek die doet denken aan mensen als Martin Fondse en Igor Stravinsky heeft hij echt een nieuwe hoek gevonden in de (semi-)geïmproviseerde muziek die nog maar weinig mensen hebben ontdekt. Een onverwacht hoogtepunt op deze zondag.

Meesterdrummer Nate Smith staat later nog op het podium met de Fearless Flyers, maar eerst is het de beurt aan zijn eigen project Kinfolk. Het is altijd genieten om Smith te zien spelen, ook al is Kinfolk niet mijn favoriete project van hem. Het is een goeie opmaat richting Fearless Flyers.

Als gitarist Bill Frisell gaat spelen, dan gebeurt er altijd iets. Zo ook deze keer, als hij te gast is bij de inmiddels ook alweer 84-jarige Charles Lloyd en zijn Marvels (in essentie gewoon de geweldige ritmesectie Reuben Rogers en Kendrick Scott). Er past maar 1 woord bij dit concert: schoonheid. De warme sound van Lloyd, de prachtige melodieën van Frisell, de smaakvolle begeleiding van Rogers en Scott, het past allemaal precies in elkaar.  Laten we hopen dat deze mannen nog een plaat gaan maken.

Artist in residence Herbie Hancock stond niet één maar twee keer op het festival, dit keer in de grotere Maas, en ook daar was het dringen geblazen. De mensen die hem eerder dit weekend hebben zien spelen hadden misschien gehoopt op een andere band of setlist, gewoon voor de afwisseling, maar Hancock treedt aan met dezelfde band, dezelfde stukken en zelfs een aantal dezelfde grapjes. Deze show is duidelijk ook bedoeld voor mensen die hem een dag eerder niet konden zien.

Daarna heb ik even een gat, omdat ik Herbie Hancock-bassist James Genus interviewde. Luister hier naar de Basgasten-aflevering die ik met hem maakte!

De laatste artiest die ik dit weekend heb gezien voor ik volledig weldoorvoed en licht overprikkeld weer huiswaarts keer is Fearless Flyers. Introductie is eigenlijk overbodig, maar toch maar even de namen van deze all-star funkband: Cory Wong, Mark Lettieri, Joe Dart en Nate Smith. Met name Smith en Lettieri stelen de show met hun onconventionele keuzes, zowel qua instrumentarium (Smith speelt alleen met kick-snare-hihat) als muzikaal. Het voelt als een uit de hand gelopen grap, van vier vrienden die gewoon lekker (maar wel steengoed) aan het jammen zijn, tot je merkt dat sommige breaks, melodieën echt héél strak samen gespeeld worden.

Tot volgend jaar!