Release van de Week: Thelonious Monster - Oh That Monster

Vandaag verschenen - 3 november 2020

Muzieknieuws 05-11-2020 18:14

Thelonious Monster is de band van Bob Forrest - hoofdfoto- en Oh That Monster is het eerste album sinds California Clam Chowder in 2004. We hebben dus lang moeten wachten op dit zesde album. Thelonious Monster zeg je? Onze oudere lezer herinnert zich het roemruchte optreden op Pinkpop in 1993 vast nog wel. Bassist-hoofdredacteur Chris Dekker is een fan en zag Forrest op tv de raarste capriolen uithalen.

Elke week kiest onze redactie een Release van de Week. Dit keer is het Oh That Monster van Thelonious Monster.

In 1993 hoorde ik een nummer op de radio tijdens Arbeidsvitaminen. Het gebeurt niet vaak, maar ik was meteen helemaal ondersteboven van dat nummer. De tekst, de toetsen, de baslijn, de gitaar en dan die stem! Ik kom uit een katholiek nest en KRO's tv-gids Studio drukte van elke dag de lijst van nummers van Arbeidsvitaminen af, maar ik zag geen song die ik niet kende of een titel die in de buurt kwam van dat nummer dat me net omver had geblazen.

Twee dingen waren zeker: met de wah-gitaar en Hammond-partij moest het wel een nummer uit de jaren zeventig zijn en in de periode zonder internet zou ik er vast nooit achter komen welk nummer het was...

...todat ik het nummer die week nog een keer hoorde. En nog een keer. Het bleek Body & Soul van Thelonious Monster te zijn, met een eenvoudige, maar dikke baslijn van de Vlaardinger Martyn LeNoble. Natuurlijk kocht ik het album Beautiful Mess en ik was 'hooked.' Body & Soul draai ik nog steeds vaak.

In 1993 keek ik Pinkpop nog op tv - ik zou pas in 1996 voor de eerste keer zelf heen gaan - en daar maakte frontman Forrest indruk door knaldronken en/of stoned in de tent te klimmen en er gebeurde van alles dat indruk maakte op de tiener die ik toen was.

In deze video vertelt Bob over de bewuste dag op Pinkpop:

En op youtube zijn diverse filmpjes van het optreden te vinden, zoals deze:

Bob Forrest kwam op mijn to-see-lijstje en ik denk nog vaak terug aan die keer dat hij met The Bicycle Thief in Vera Groningen optrad. Ik stak er speciaal het IJsselmeer voor over. Hij was inmiddels clean en hij praatte over het bewuste Pinkpop-optreden - 'maak je geen zorgen, ik zal hier niet het dak op klimmen' - en hij wees op mijn The Jam-shirt en begon over Paul Weller en The Jam. Het was een geweldig optreden, er was bijna niemand en omdat het vlak na 9/11 was, had het optreden een bijzondere lading. Zijn gitarist die dag maakte ook indruk. Het was niemand minder dan Josh Klinghoffer, die later in de Red Hot Chili Peppers speelde. Het album You Come And Go Like A Pop Song van The Bicycle Thief is nog steeds een van mijn favoriete albums aller tijden: all killers, no fillers.

Hier spelen Josh en Bob het album You Come And Go Like A Pop Song in zijn geheel, afgelopen september. Helemaal aan het eind gooit hij nog een stukje Champagne Supernova van Oasis door Culture Club heen.



Ik maakte die dag mooie foto's, ik sprak na afloop met Bob - onder meer over The Jam - en hij signeerde een Vera-poster voor me die ik nog steeds koester.
Het album California Clam Chowder verdient nog een aparte vermelding hier. Alle songs hebben de titel van een andere band of artiest, zoals The Oasis Song, daar is het weer: The Jam Song, The Rolling Stones '77 Song, The Joy Division Song en The Elton John Song. Alle nummers klinken muzikaal en tekstueel inderdaad precies als hun naamgever - inclusief de makkelijke Oasis-rijmwoorden in The Oasis Song - maar altijd met de typische, wat onvaste stem van Forrest. Een bijzonder album dus.

De afgelopen jaren hield Bob zich veel bezig met drugsvoorlichting op onder meer scholen, maar dit jaar is er dus weer een plaat uit van zijn oude band Thelonious Monster. Oh That Monster is eigenlijk niet vandaag uitgekomen, maar op de verkiezingsdag in de VS. Dinsdag dus. Als fanboy heb ik hem dus toch als Release van de Week gebombardeerd. 



Hoe de plaat klinkt? Ik ben net begonnen met luisteren, maar al de vaste TM-elementen lijken er weer in te zitten. De bijzondere stem van Forrest, heftige gitaren en vooral goede songs. Oordeel zelf!

Je luistert het album hier:

zoeken
zoeken