Duff McKagan
Keert Guns N' Roses terug in de oude bezetting?
Muzieknieuws 31-12-2015 14:57
De geruchten worden steeds sterker dat Guns N' Roses weer in de (zo goed als) originele bezetting bij elkaar komt. Duff keerde al eens terug, als invaller voor zijn opvolger Tommy Stinson en met wat gastoptredens, en ook de strijdbijl tussen Slash en Axl lijkt sinds kort begraven. Een t-shirtdrukker verklapte dat er duizenden shirts zijn besteld met oude afbeeldingen en Axl meldde 'binnenkort iets bekend te maken.' De band zal waarschijnlijk op Coachella spelen en er komt een Amerikaanse stadiontour... ...als de geruchten waar zijn.
Vandaag laat ik alle objectiviteit, die je als hoofdredacteur van een basblad moet hebben, even achterwege. De latere versies van de band mogen misschien 'beter' zijn, maar de oude bezetting verstaat de kunst om, a la the Rolling Stones, slordig en los te kunnen spelen, maar wel zo dat het waanzinnig lekker klinkt. Probeer maar eens slordig te spelen met je band: Dat wordt een chaos. Zoiets kan je of niet. GN'R kon dat! Daarbij is Duff een jeugdheld van me. Als tiener zag ik Paradise City langskomen bij Countdown of de Top40. Ik speelde geen bas, ik wist nauwelijks wat een bas was, maar die magere, boomlange, coole gast viel me meteen op. Veel cooler zie je ze niet.
Zijn geluid is eigenlijk niet eens zo goed en live speelde hij, zoals gezegd, nog wel eens 'sloppy'. Met zijn actieve Precision, speelde hij via een Gallien-Krueger-versterker en het resultaat is een fel, bijtend geluid. Toch past het perfect in de meeste songs van de band. Hij volgt in veel nummers de gitaarriffs, hij speelt dienend, maar hij weet net die extra noten te raken, waardoor een nummer soul krijgt, waardoor een nummer gaat lopen en waardoor je opvalt. En al zou hij in zijn leven niet meer hebben gedaan dan het intro van Sweet Child O' Mine, dan zou hij nog in mijn top10 van bassisten komen. En dat loopje, volgens eigen zeggen geïnspireerd door het spel van Ronnie Lane van The (Small) Faces, op nummer 1 in de loopjes-top10.
Hieronder een paar voorbeelden van zijn basspel, in alleen Guns N' Roses. For old times sake.
Sweet Child O'Mine. Zoals gezegd staat dat nummer op plek 1 in mijn top10 van bas-intro's.
In Rocket Queen is zijn sound fel en puntig, maar hij speelt een mooie riff, al voordat de gitaar invalt. Het geheel is mooi melodieus en het gaat van laag naar hoog. In de solo is het bijna funky.
Paradise City was mijn introductie met de band. Duff speelt spaarzaam, maar met die lekkere kwintjes. Zijn baslijn volgt de riff, maar het valt direct op dat hij veel meer de zang en gitaar volgt dan de drums. Als je op de bas let, dan is de bassound wederom niet erg mooi, met een soort keelgeluid, maar ik ken het nummer niet anders en het past eigenlijk ook wel.
It's So Easy. Ook hier speelt hij weer snel met de gitaar mee, maar alle extra noten laten het nummer lekker lopen. Het geheel wordt een stuk minder hoekig.
Een mooi basintro, van You Could Be Mine, die weer puntig en vies is.
Het basintro van Locomotive is haast Red Hot Chili Peppers-achtig. Speelde Flea ook niet met Gallien-Krueger? Er is een groove, dit keer een lekker dikke laag bas en de hoge noten knallen er uit.
Welcome To The Jungle is heerlijk simpel, pakkend en zelfs John Deacon-achtig. Hij gaat veel de hoogte in, zijn sound is hier eigenlijk best mooi en in het meer psychedelische stuk aan het einde klinkt zijn bas als een stationair draaiende Harley-Davidson.
En de laatste. Knockin' On Heavens Door, gespeeld tijdens het tributeconcert voor Queen's Freddie Mercury. Je kan lekker kwinten spelen, je kan melodieus spelen, maar in de rock 'n roll gaat het natuurlijk ook om de looks. Kan het cooler dan dit? Je polkadot-bloesje tot de navel open, de mouwen opgestroopt, je enorme bos haar dood door te vaak blonderen en gebrek aan gezond eten, je bas ergens op je dijbeen, meer richting je knie dan je heup, je zwarte verwassen skinny in je cowboylaarzen en dan een beetje relaxte Keith Richards-moves maken. In dit nummer speelt Duff veel variaties op een simpel thema van maar een paar akkoorden.
Ten slotte een interview met Duff door zijn sponsor Fender over de Precision en zijn basinvloeden:
