Reportage over de North Sea Jazz bassisten

recensies, foto's en video's met Joe Dart, Meshell Nedegeocello, Sting, Christian McBride en vele anderen

Muzieknieuws 16-07-2024 09:07

Met De Bassist waren we weer getuige van North Sea Jazz 2024. We doen verslag vanuit 17 (!) podia in Ahoy Rotterdam. Met tekst (Hidde Roorda) en foto's (Eric van Nieuwland, tenzij anders vermeld). Productie Erk Willemsen, eindredactie Tineke van Brederode.

Meshell Ndegeocello en Kyle Miles bij Meshell Ndegeocello
Als Artist in Residence van North Sea Jazz 2024 speelde Meshell Ndegeocello drie concerten, in vrijwel steeds dezelfde formaties, maar telkens een andere fase uit haar carrière naar voren brengend. We woonden twee shows bij. Op zaterdag draait het optreden om haar laatste twee albums, waarvan de laatste nog uit moet komen, op 2 augustus. Een klein voorproefje: 

Meshell is licht ziekjes en verontschuldigt zich daarvoor, maar daar is gedurende de show weinig van te merken. Ze heeft er overduidelijk zin in en dat voel en zie je: ze lacht, ze geeft energie en heeft lol met haar fantastische band. Normaal gesproken is twee bassisten in één band vragen om problemen, maar Meshell en Kyle Miles hebben een hele duidelijke rolverdeling: in principe speelt Miles (en dat doet hij met een fantastische timing), tenzij Meshell besluit haar bas te pakken. Dan gaat het bijna onmerkbaar over en kan je genieten van Meshells schitterende baslijnen. Met Justin Hicks en Abe Rounds (wat een geweldige drummer is dat toch) heeft ze twee geweldige extra vocalisten. De afgeladen Hudson is uitermate geschikt voor deze af en toe ingetogen maar toch intense show.

Eén nummer is uitgezonden op NPO2 Extra en kan je terugkijken in aflevering 4 van North Sea Jazz Napret. 

Het optreden op zondag bestaat uit muziek van haar debuutplaat Plantation Lullabies. Het origineel is natuurlijk een vrij dikke mix van soul en hiphop, maar Meshell kiest er vandaag voor om de nummers te spelen in de stijl die ze nu speelt: ingetogen, mellow en intens. Voor een deel van het publiek zal het een tegenvaller zijn. Het is echter wel helemaal in lijn met wat Meshell doet, en het zou ook gek zijn als ze ineens weer haar oude metier zou oppakken. Het geheel heeft wat moeite om los te komen, maar als dat eenmaal gebeurd is is de sfeer gemaakt.

Thomas Pol bij Philipp Rüttgers Trio
Dit pianotrio met Thomas Pol en Sun-Mi Hong heeft een ontzettend hoog Craig Taborn-gehalte waar je ook veel invloeden van mensen als Michiel Borstlap in terugvindt. Het lyrische, frivole spel van Rüttgers wordt echt fantastisch aangevuld door de geweldige ritmesectie. Dit is echt een uitstekende aftrap van de NSJ-zaterdag en de goed gevulde zaal smult van de chemie van dit trio.  Het publiek is respectvol en praat gelukkig niet door deze muziek, die toch ook best wat concentratie vraagt, heen.

Peter Peskens bij Jungle By Night
Als je nog niet wakker was, dan ben je het nu! Jungle By Night laat de Congo op diens grondvesten trillen. Wat zijn er toch goeie Nederlandse bands in dit genre, en Jungle By Night staat heel hoog op die apenrots. Drummer Sonny Groeneveld en bassist én duracellkonijn Peter Peskens stuwen de grooves naar ongekende hoogtes, waardoor de gesmeerde show van voor tot achter stoomt, stuwt en stampt. Wat een geweldige opener van de dansdag!

Joe Dart bij Vulfpeck
Hoe kon het ook anders: Joe Dart zet Dean Town in en het gezang van de met 17.000 m/v gevulde Nile zaal zwelde aan bij de eerste tonen van Dean Town. Geniet mee!   

Adam Neely bij Sungazer Plus
YouTube-fenomeen en bassist Adam Neely geeft aan het begin van de show alvast een winstwaarschuwing af: Sungazer gaat ontzettend veel noten en ontzettend veel wonderlijke onderverdelingen op je af vuren, en dat gebeurt dan ook. Het viertal, later aangevuld met een bigbandbezetting vol Nederlands blazerstalent smijt je om de oren met volledig doorgearrangeerde, uitgedachte, complexe fusioncomposities waar je bij tijd en wijlen ook nog op kan dansen. Voeg daar een negenkwarts versie van Vamos A La Playa, foute vissershoedjes en vijfkwarts danspasjes aan toe en je komt licht overprikkeld maar ook met een brede glimlach de Darling uit lopen.

Een deel van het concert is uitgezonden op NPO2 Extra en kan je terugkijken in aflevering 6 van North Sea Jazz Napret. 

Petros Klampanis bij Arooj Aftab
Arooj Aftab staat eigenlijk in een iets te kleine zaal: de Darling zit stampvol en gezien de hype rondom haar recentste album is dat volledig terecht. De Pakistaans-Amerikaanse zangeres/componiste heeft een stem die met name als ze in haar moedertaal Urdu zingt meteen je ziel binnendringt, je vastpakt en je niet meer loslaat. Ze komt ondanks haar status in haar praatjes op het podium een beetje onzeker over, maar ze is heel grappig en muzikaal valt er echt helemaal niets op aan te merken. Haar band vult elkaar en haar fantastisch aan, en het licht melodische basspel van Petros Klampanis zit nooit in de weg, en zijn samenwerking met gitarist Gyan Riley is echt vlekkeloos. De zaal is muisstil en het gebrek aan licht op het podium zorgt ervoor dat het publiek echt de muziek in gezogen wordt.

Joop de Graaf bij Imaginarium
Je hoort het niet zo vaak: dub reggae op North Sea Jazz. Het Rotterdamse collectief Imaginarium doet het, en creëert zo een bandsound die het best te omschrijven is als een mengeling tussen Mark Guiliana’s Beat Music en RH Factor. Bassist Joop de Graaf valt visueel bijna niet op met zijn kalme uitstraling maar legt intussen een diepe sound en groove neer waar je echt niet bij stil kan staan. Vanaf noot 1 wordt er door de hele Missouri heen gedanst en hoewel je zou denken dat de redelijk vrije solo’s van saxofonist Jesse Schilderink moeilijk te rijmen zijn met dub reggae is daar niets van te merken.

Remy Scheren bij YĪN YĪN
De Limburgers van YĪN YĪN hebben dit jaar met Mount Matsu een geweldige plaat uitgebracht en op het podium van de Mississippi laten ze zien dat ze hun aanstekelijke dansmuziek ook live uitstekend kunnen uitvoeren. De hele set zou zo onder een film van Quentin Tarantino of de Coen Brothers kunnen zitten. Bassist en frontman Remy Scheren vormt met zijn gruizige, droge bassound een uitstekende klik met gitarist Erik Bandt. Het publiek gaat heerlijk los in het frisse zomerzonnetje op het Mississippiplein.

Lieven van Pée bij John Ghost
Gentenaar Jo de Geest staat met zijn derde album onder de noemer John Ghost in de Missouri en laat zien hoeveel ontzettend prachtige muziek er uit de Belgische jazzscene komt. Het doet hier en daar denken aan het eveneens Gentse Nordmann. Die twee bands delen drummer Elias Devoldere, dus heel gek is dat niet. Devoldere en bassist Lieven van Pee leggen een heerlijke groove neer die ogenschijnlijk eenvoudig is maar vreselijk slim in elkaar zit. Alle kleine details in de muziek krijgen alle ruimte. De ontzettend zorgvuldig gecomponeerde en gearrangeerde muziek kan zo onder een zwart-wit arthousefilm en is één van de hoogtepunten van de North Sea-zaterdag.

Brendan Bond bij Black Pumas
De gelikte sound van Black Pumas past echt uitstekend in de Nile. Frontman Eric Burton windt het publiek om zijn vinger en het is fascinerend om je te realiseren hoe snel de opmars van de Texanen de afgelopen jaren is gegaan. Op het geluid is nog wel wat aan te merken; het basgeluid van Brendan Bond verzuipt in de mix en dat zorgt voor een wat modderige sound, wat zonde is van de te gekke grooves die de band neerlegt.

Fragment vanuit het publiek:

 
Freek Mulder bij Glimlip X Yasper
De Rotterdams-Amsterdamse conglomeratie tussen toetsenist Glimlip en gitarist Yasper klinkt als een heerlijke mengvorm tussen Flying Lotus en RH Factor. De ritmetandem Junya en Freek “Kotokid” Mulder loopt als een trein en de mengvorm tussen groove en electronica is precies goed in balans. De composities zijn vooral een vehikel om de vibe en beats over te brengen. Het publiek in de Missouri staat breeduit te glimlachen en mee te dansen.

Vincen García
Je zou Valenciaanse wereldbassist Vincen García kunnen zien als het Spaanse antwoord op Vulfpeck. Honderd ideeën per nummer, allemaal loeistrak gespeeld door Garcia en zijn vijfkoppige band, waarin hij continu verwijst naar grootheden als Brecker Brothers en Daft Punk. In het begin is zijn bassound nog wat onduidelijk, maar gedurende de show komt er steeds meer definitie in en hoor je hoe ongelooflijk technisch García is. Het is soms misschien wat teveel een showcase voor zijn verbluffende techniek die wellicht wat muzikaliteit mist, maar indrukwekkend is het absoluut.

Drew Gress bij Sylvie Courvoisier Chimaera
De Zwitserse Sylvie Courvoisier staat met haar Chimaera-project in de Missouri op North Sea Jazz en is daarmee een unieke artiest: haar geïmproviseerde orkestrale muziek is ontzettend modern en bassist Drew Gress zorgt er met zijn solide spel voor dat de melodie-instrumenten alle ruimte krijgen voor vrije improvisatie. Het doet tegelijkertijd denken aan componisten als Simeon ten Holt, Steve Martland, maar ook aan Miles Davis van begin jaren ’70. Deze muziek is zeker niet gemakkelijk om te beluisteren, maar als je mee gaat in de energie van de muzikanten zie je de schilderijen van Odilon Redon waar de muziek op is gebaseerd zo voor je.

Joshua Redman & Christian McBride
Het lijkt er in een stampvolle Hudson bijna op alsof Redman & McBride daar per ongeluk staan. Ze grappen wat, ze spelen een paar stukken en vertellen anekdotes over elkaar. Maar laat je niet foppen: deze twee giganten maken zich er niet met een jantje-van-leiden vanaf. Het spelplezier druipt er vanaf en ondanks de relatieve eenvoud van de stukken die ze spelen ligt het niveau ook waanzinnig hoog. Ze vullen elkaar fantastisch aan en zelfs in zo’n kleine bezetting mis je eigenlijk helemaal niets. De heren spelen lyrisch, frivool en vol kwaliteit.

Larry Grenadier bij Charles Lloyd Sky Quartet
De eerste keer dat de inmiddels 86-jarige(!) Charles Lloyd op North Sea Jazz stond was drummer Eric Harland pas zes jaar oud. Ook bassist Larry Grenadier en Jason Moran zaten toen nog op de basisschool. Nu spelen ze samen en er heerst een geweldige chemie op het podium. De drie relatief jonge muzikanten leggen een prachtig, betrouwbaar en vrij bedje neer voor de oude krijger om mee te improviseren. Lloyd is fris en geïnspireerd en er worden voornamelijk composities van zijn recentste album gespeeld. Het is echt te gek om te zien hoe comfortabel Lloyd nog steeds is.

Sting
De inmiddels bijna 73-jarige ster staat met zijn nieuwe trio met jonge Luxemburger Chris Maas op drums als afsluiter in de Nile. Het bandgeluid is wel wat kaal met de spaarzaam spelende Dominic Miller erbij en Sting moet echt even op gang komen maar als dat tijdens Message In A Bottle gebeurt is hij echt los. Je merkt helemaal niets van zijn leeftijd en de klassiekers vliegen je om de oren. Het is echt indrukwekkend om te horen hoe Stings stem de tijd overleeft, en wat voor fantastische nummers de Brit in zijn arsenaal heeft. Zijn basspel is eveneens supersolide en dan hoor je ook ineens waarom het toch nooit hetzelfde klinkt als je zelf zijn baslijnen gaat spelen: zijn techniek en timing zijn niet te evenaren.

foto Sting door Klaas Jan Stol

Opname vanuit het publiek: 

                         foto Ahoy vanuit het Ibis hotel door Ronald Oor