Michael League brengt solo-album uit - een exclusief interview!

Bassist, arrangeur en multi-instrumentalist wil blijven leren

Muzieknieuws 09-07-2021 11:03

Tekst: Maarten Plukker

Michael League is de enige bassist die twee keer de cover van De Bassist sierde. Dat kan ook bijna niet anders als je zo hard werkt en zoveel doet als de frontman van Bokanté en Snarky Puppy. Voor het uitkomen van zijn eerste solo-album besloten we een exclusief interview voor de website te doen, met een van dé bassisten van deze tijd.

Gefeliciteerd met je debuutalbum So Many Me, ik vroeg mij af of de bandleden van Snarky Puppy het al hadden gehoord?
'Dankjewel! Ik geloof het wel ja, ik had een bericht gekregen van Maz (Mike Maher, saxofonist Snarky Puppy, MP) die het erg mooi vond klinken en hij was nieuwsgierig naar een bepaalde sound van de bas maar ik denk dat sommigen het al gehoord hebben.'

Wanneer kwam je op het idee op je plaat op te nemen, was dat al voor of tijdens de pandemie?
'Ik wilde eigenlijk al tien jaar lang mijn eigen plaat opnemen en pas vijf jaar geleden lukte het mij een klein beetje om wat ideeën te documenteren en vast te leggen. Pas tijdens de pandemie lukte het mij om dingen van de grond te krijgen.'

De pandemie heeft veel roet in het eten gegooid.
'Jazeker maar ik denk ook dat het vooral muzikanten de tijd en kans heeft gegeven om dingen te doen die ze normaal gesproken niet doen.'

Op dit album neem je ook de leadvocalen voor rekening, vond je dat spannend?
'Het was heel apart om te doen ja, omdat ik gewend ben om op de achtergrond te zingen, in die zin was het wel iets nieuws en uitdagends. Dat gold trouwens ook voor alle andere instrumenten, met name de percussie-instrumenten. Ik ben eraan gewend dat andere mensen het inspelen en nu moest ik het zelf doen, maar dat vond ik hartstikke leuk.'

Op het album staat veel percussie met instrumenten uit Marokko en Turkije. Was het moeilijk om deze instrumenten onder de duim te krijgen?
'Sommige van deze instrumenten bestudeer ik al enige tijd dus het was niet zo dat ik ze specifiek voor dit album heb leren spelen. Niet dat ik een professioneel percussionist ben hoor, ik beschouw mijzelf nog als een student. Het was een uitdaging om mijn spel naar een niveau te tillen dat goed genoeg was voor het album maar het was leuk en leerzaam. Ik geloof ook niet dat je het instrument voor de volle honderd procent hoeft te beheren om het goed te laten klinken, wel het gedeelte dat je op plaat wil laten horen en dat is wat ik wilde.'



Als bassist ben ik nieuwsgierig, welke bassen gebruik je op dit album?
'Ik heb bijna geen bassen gebruikt op dit album! Er is één nummer waar ik de bas heb gebruikt voor een brug bij dat nummer. Dat was mijn Candy Apple Red uit 1965 die ik ergens in het noorden van België heb gekocht. Dat was het nummer Touch Me, en voor de coupletten van Fireside. Dat zijn de enige nummers waarop ik basgitaar speel. De rest van het album staat vol met synth-bassen zoals de Mini Moog Model D, Moog One, Moog Matriarch en een ARP 2600 synthesizer (werd ook gebruikt door Herbie Hancock, Stevie Wonder en The Who, MP)'

Het past goed bij de toon van de plaat moet ik zeggen
'Het voelt iets killer aan en het heeft iets doods maar dat was ook de bedoeling, ik wilde niet het idee geven dat een complete band meespeelt. Ik speelde trouwens ook op een Fender Rhodes en een clavinet, ik geloof dat dat wel de meeste instrumenten waren.'

Was het moeilijk om tijdens de pandemie inspiratie op te doen of om zelfs te oefenen?
'Er zijn eigenlijk geen periodes geweest dat ik geen inspiratie had, ik had eerder het tegenovergestelde gevoel, dat ik juist meer tijd had om dingen te doen. Je kunt nog altijd blijven oefenen en nieuwe dingen leren, het komt nooit voor dat ik ongemotiveerd ben. Het grote probleem met mij is dat ik altijd gemotiveerd ben maar nooit de tijd heb, de pandemie heeft mij veel meer tijd gegeven en ik heb ontzettend veel plezier beleefd aan het hele proces.'

Enige tijd geleden ben je verhuisd naar Spanje waar nu je ook woont, voelt het prettig om een vaste verblijfplaats te hebben en je een beetje af te zonderen van het drukke leven?
'Het is geweldig en het voelt fantastisch, in feite ben ik op dit moment voor het eerst in anderhalf jaar tijd aan het touren. Ik zit nu in Roemenië en het is zelfs een beetje moeilijk om weer in het oude leven terug te stappen, om zelf weer te moeten koken, in je eigen bed te slapen en proberen een normaal leven te leiden. Natuurlijk is het fantastisch om weer muziek te mogen spelen en te mogen reizen maar het voelt als een andere wereld. Het is wel een stuk moeilijker deze dagen om rond te reizen maar ik geloof dat het uiteindelijk allemaal weer goed gaat komen. Op dit moment speel ik met Bokanté en hebben wel al gespeeld in Frankrijk, Letland, Roemenië en gaan we door naar Duitsland.'



Hoe voelt om weer voor live publiek te spelen?
'Het voelt ongelooflijk goed, om weer mensen te zien dansen en die interactie te hebben. Ik heb tijdens de pandemie nog wel gespeeld met Bill Laurance (pianist/toetsenist Snarky Puppy) als duo waarbij het publiek moest zitten. Met Bokanté mochten de mensen gewoon vrij dansen en je zag aan ze dat ze het echt nodig hadden, er was zelfs een meisje die non-stop had gedanst en flauwviel op het einde. Ze moest door de EHBO worden geholpen en ik denk dat ze al anderhalf jaar niet meer op muziek heeft gedanst. Maar het is duidelijk: mensen hebben muziek nodig.'

Wat voor muziek luister je tegenwoordig?
'Meestal muziek waar ik als project later mee aan de slag ga, ik ga een project doen met Koerdische muzikanten die bruiloftsliederen spelen waarvan de opnames op 100 jaar oude wasrollen (voorloper van de elpee, MP) staan die je in een museum kunt zien. Maar ik luister in principe naar alles, hangt een beetje van de dag af. Ik maak ook geen onderscheid tussen genres of uit welk land het komt, Frank Zappa zei al “er bestaan twee soorten muziek: goed en slecht”'

Uiteraard wil ik het hebben over Snarky Puppy, wat zijn de toekomstplannen?
'We hebben het GroundUp festival natuurlijk gehad wat elk jaar plaatsvindt, daarna hebben we nog wat optredens in Europa, een tournee door de Verenigde Staten en in oktober willen wij onze volgende plaat gaan opnemen. Het wordt weer een live-album dat wordt opgenomen in de studio waarbij iedereen een koptelefoon draagt dus dat wordt weer een leuke ervaring.'

Wat vind je zelf leuker, een album met ze opnemen of live spelen?
'Ze hebben allebei hun charmes, Snarky Puppy is van zichzelf al een goede studioband omdat alle bandleden studiomuzikanten zijn. Live is ook leuk omdat er veel meer risico wordt genomen en er is meer spontaniteit. Ik kan niet echt kiezen tussen die twee, beide situaties laten de unieke kanten van de band zien.'

Sinds jullie begonnen zijn is er volop aandacht voor instrumentale funk/jazz, bands als Vulfpeck zijn erg gewild. Hebben jullie dit ook gemerkt?
'Jazeker, het jazz-landschap is de afgelopen twintig jaar ontzettend veranderd mede dankzij acts als de Robert Glasper Experiment, Esperanza Spalding en nog veel meer. Dat waren mensen die niet meer die ouderwetse akoestische jazz wilde spelen, of je het nu moderne jazz noemt of hardcore jazz in de stijl van Kurt Rosenwinkel. Het hing al langer in de lucht dat jazz van de gebaande paden moest wijken en een nieuwe weg moest inslaan. Vooral rondom het jaar 2000 voelde het allemaal te veilig en te intellectueel aan. Tegenwoordig is het juist het tegenovergestelde het geval, als je nu als jazzmuzikant geen affectie hebt met hip-hop, funk, soul of R&B dan mis je heel veel kansen. Als je dat twintig jaar geleden deed werd je voor gek verklaard maar het is een interessante ontwikkeling.'

Als je muziek schrijft vind je het belangrijk dat het nummer van zichzelf goed is of wil je het ook technisch interessant maken voor muzikanten?
'Ik probeer nooit iets te maken wat technisch ingewikkeld is. Als ik iets maak voor Snarky Puppy, mijn eigen project of voor iemand anders probeer ik iets te maken wat goed klinkt. Ik ben niet zozeer bezig om indruk op mensen te maken of ze te verbazen, het moet in mijn oren in ieder geval goed klinken. Ik ben niet druk bezig met al die moeilijke fills en chops.'



Toch zijn er veel conservatoriumstudenten die jullie muziek als studiemateriaal gebruiken of stukken spelen op examens.
'Ik denk ook dat sommige stukken in onze muziek moeilijk te spelen zijn of complex in elkaar zitten of in ieder geval interessant klinken maar dat komt ook door de muzikanten die de muziek spelen. Als het om het schrijfproces zelf gaat zijn de nummers in de basisvorm erg simpel. Het is de manier waarop alles samenvalt en alles uiteindelijk goed gaat klinken. De muzikanten in Snarky Puppy zijn ontzettend getalenteerd en kunnen alles heel goed laten klinken, waardoor simpele dingen interessant kunnen klinken. Elk bandlid stopt natuurlijk zijn eigen persoonlijkheid in het nummer en ik denk zelf niet dat onze muziek erg ingewikkeld is. Ik kan mij natuurlijk wel voorstellen dat het voor een beginnend muzikant die nog niet zoveel heeft geleerd erg overdonderend kan zijn.'

Ik heb een keer ‘Taizo’ van je band Forq geleerd, het was een uitdaging maar leerzaam!
'Oja dat stuk, dat was volgens mij een idee van Henry Hey (toetsenist Forq, MP), met die melodieuze baspartij. De bas speelt niet altijd een melodie en je probeert gewoon iets anders en dat is ook leuk. Als je dat op je bas oefent wordt het steeds makkelijker.'

Jaco Pastorius zei ooit: “Leer niet alleen de baspartij  maar ook de melodie”. Volgens mij kun je je daar wel in vinden?
'Ja natuurlijk. Ik vind dat elk bandlid naar alle partijen in het nummer moet luisteren, als je alleen maar bezig bent met je eigen partij krijg je een beperkte ervaring. Het publiek luistert niet afzonderlijk naar partijen maar naar het nummer in zijn geheel, het is een minimum vereiste dat een muzikant het hele nummer leert.'

Wie zit er in je top vijf favoriete bassisten?
'Pfff, ik hou van zoveel bassisten maar mijn top vijf zou zijn: James Jamerson, Bootsy Collins, Tim Lefebvre, Pino Palladino en Paul McCartney. Maar als je mij deze vraag morgen zou stellen noem ik weer andere namen, Carol Kaye. Op contrabas vind ik Ray Brown te gek net als Dave Holland. Maar ook mensen die synthbas spelen zoals Greg Phillinganes, Bernard Wright, Bobby Sparks… de keuze is reuze.'

Heb je nog tips/advies voor alle bassisten?
'Probeer nieuwsgierig te blijven, blijf onderzoeken en zoek natuurlijk zoveel mogelijk baspartijen uit van verschillende bassisten. Leer melodieën en solo’s, kijk verder dan je eigen instrument. Probeer jezelf niet teveel onder druk te zetten als je in het begin nog geen succes hebt, succes maakt onderdeel uit van het proces en moet geen doelstelling op zichzelf zijn. Als je goed voor je muziek zorgt dan zorgt de muziek ervoor dat het goedkomt.'