Kleuren, racestrepen, Cadillacs en nog wat zijsporen

Blog 17-02-2017 00:00

 

Ik heb de mening nog nooit ergens anders gelezen, maar ik ben er van overtuigd dat de rock 'n roll nooit mogelijk zou zijn geweest zonder de auto. Plug een Les Paul of een Precision in een overstuurde Marshall of Ampeg en zo ver zit je niet van het geluid van een Amerikaanse V8. Dat de gitaarwereld qua kleuren uit autoland leende is een voldongen feit. Laten we daar nu eens induiken. Sla dit verhaal over als je niet van de nerdy feitjes bent.

 

Ik ben trouwens van meer dingen overtuigd. Zo is volgens mij een rode bas beter dan een blauwe, maar dat heeft uitleg nodig. Stel: je bent begonnen met een bas-starterspakket, in je lokale winkel heb je een prachtige rode bas gezien en je begint met wat geld opzij te leggen van pakweg je krantenwijk. Na een paar maanden heb je genoeg gespaard en met je pinpas vol moneys, fiets je met je lege gigbag naar de winkel. Daar koop je hem en je bent apetrots. Reken maar dat die rode bas 's avonds op het podium beter klinkt dan alle andere bassen ter wereld.

Stel nou dat de rode er niet meer is en je koopt toch maar de blauwe... ...het geld brandt immers in je zak. Je bent even blij, maar toch heb je 's avonds op dat podium in je achterhoofd dat je liever de rode had gehad en die blauwe speelt dan toch net even minder.

Dit verhaal kun je natuurlijk aan een Mexicaanse Fender van 600 euro linken of een Alembic van 6000. Het gaat er om dat je met je droombas altijd naar hogere sferen wordt getild en uiterlijk is hierbij, naast gevoel en sound gewoon erg belangrijk. Ik denk dat we allemaal hebben gedroomd van bepaalde bassen in een etalage of om de schouder van een basheld, zonder dat we wisten hoe ze exact klonken of voelden.

 

Foto: Bij bassen is het makkelijk: Links is slecht en rechts is goed.

Kleurkeuze bij instrumenten anno 2017 is bijna net zo historisch bepaald als bodytypes. Als we naar bassen kijken, dan is erg veel gebaseerd op de Fender P en J en Fender heeft wat kleuren die ook al ongeveer een miljoen jaar worden geleverd. Zwart, wit, sunburst, Lake Placid Blue, Fiesta Red en Candy Apple Red, om er maar een paar te noemen. Niet zelden nemen andere merken deze kleuren over die, al dan niet met net iets andere namen, verwijzen naar deze bekende kleuren. En of het nu ESP, De Gier, Warwick of Lakland is: ze duiken allemaal in de historie van de bas qua kleurkeuze.

Cadillac

Een leuk feit is dat Fender haar 'custom colors', op zijn Amerikaans zonder 'u' in 'colours', uit de autowereld haalde. Gibson ook trouwens. Bijna alle kleuren komen van Ford, General Motors of Chrysler/Dodge. Zo heeft mijn Ocean Turqoise Metallic Fender Competition Mustang Bass dezelfde kleur als een '65 Ford Mustang (hey!) of een Mercury uit hetzelfde jaar, Ford noemt het overigens Twilight Torquoise.

Foto: Een foto van dezelfde Competition Mustang als ik heb.

 

Foto: En een Ford in Twilight. Door ander licht lijkt hij wat donkerder.

Nog een paar? Laten we enkele bekende Fender-kleuren noemen. Lake Placid Blue en Daphne Blue zijn Cadillac-kleuren uit '58. Olympic White, Sonic Blue en Dakota Red ook. Cadillac lijkt hiermee de hofleverancier van Fender te zijn. Shoreline Gold is gebruikt door Pontiac, terwijl Inca Silver een Corvette-kleur was. Fiesta Red zal altijd de The Shadows-kleur blijven, of voor basfanaten de Pino Palladino-kleur. Ford spoot het in '56 echter eerst op de Thunderbird en deze moeten we dan natuurlijk weer niet verwarren met de Gibson met dezelfde naam.


Foto: Een Thunderbird in Fiesta Red.

Foto: En Pino met zijn iconische P.

Burgundy Mist Metallic, de kleur van Guy Pratt's Betsy, is in '59 door Oldsmobile gebruikt en zo kunnen we nog wel even doorgaan.

Foto: De originele kleur op een Oldsmobile.



Foto: En Guy Pratt met zijn Betsy in wat Fender Burgundy Mist Metallic noemde.

Als zijstapje moeten we vermelden dat leeftijd soms een probleem geeft. De blanke toplaag vergeelt over de jaren. Witte bassen worden bijna geel en zoals we allemaal weten vormen geel en blauw samen groen. Mening Gibson in Pelham Blue werd in vergeelde toestand verward met Inverness Green. De hals van mijn Japanse Mustang Bass ziet er qua amber-tint oud uit, de witte competition stripes zijn wat vergeeld en ondanks dat de Ocean Turqoise Metallic een Fenderkleur was, lijkt het erg op vergeeld Lake Placid Blue. Met opzet, volgens mij.

Terwijl kleuren en trends kwamen en gingen in autoland, bleven we in basland trouw aan de oude kleuren. Neem de nieuwe Mustang PJ. Die wordt geleverd in de hierboven genoemde Cadillac-kleuren Sonic Blue en Olympic White, terwijl het automerk ze al lang al niet meer levert. De derde kleur is dan weer een leuke uitzondering. Torino Red dook pas op in de jaren '80 en zie je onder meer terug op de Clapton Strat. Deze kleur begon als Ferrari Red, maar werd vanwege rechten veranderd in Hot Rod Red en later Torino Red. Waarschijnlijk is dat met een knipoog naar de rode Ford Torino van Starsky & Hutch; een populaire tv-serie in de jaren '70. Ferrari, Hot Rod en Torino zijn allemaal autoreferenties, terwijl de kleur niet als echte autokleur bekend staat. 

R/T en SS
Het merk G&L zal altijd in de schaduw staan van Leo Fenders andere merken: Fender en Music Man. De afgelopen jaren betoonde het merk eer aan de muscle car, oftewel de dikke Amerikaanse sportieve V8's uit de jaren '60 en '70, zoals de Chevelle, Camaro, Impala, Mustang, Barracuda, Charger, Challenger en noem de legendes maar op. In de Detroit Muscle Series vond je de de R/T- en de SS-collectie. Autofreaks weten dan meteen waar het over gaat. Dodge gebruikt en gebruikte de R/T-badge, oftewel Road/Track, voor sportievere, snellere uitvoeringen van haar muscle cars. SS staat in dit geval niet voor het Duitse Schutzstaffel, maar voor Chevrolet's Super Sport. Dit was vergelijkbaar met R/T bij de concurrentie. G&L leverde bassen en gitaren in diverse bijzondere kleuren, waar deze muscle cars om bekend stonden. Ondanks de in kleur meegespoten koppen vielen ze me ietwat tegen: ze hebben geen racestrepen.


Foto: De R/T-serie van G&L.


Foto: En de SS-serie van hetzelfde merk.

Want wat écht beter speelt, zijn natuurlijk racestrepen. Go-Faster Stripes.

Competition Stripes. Deze maken alles sneller, beter en mooier. Ook dat is een feit. In mijn hoofd tenminste. Hoe deze strepen zijn ontstaan is aan discussie onderhevig, maar ze komen uit de VS. Vroeger had ieder land zijn eigen racekleur. Italiaanse raceauto's waren natuurlijk rood, Duitsland had de Zilveren Pijlen, British Racing Green is nog steeds populair op Jaguars, Bentleys en Aston Martins, Het Belgische Ecurie Franchorchamps reed met gele Ferrari's en het zal je niet verbazen dat Racing Team Holland in oranje racete. Ooit schreef Remus Aussen in De Bassist trouwens over de link tussen een elektrische contrabas en Racing Team Holland. Wie weet het nog?

 

Briggs Cunningham

Amerikaanse auto's hadden een blauw chassis, toen vaak nog zichtbaar, en een wit koetswerk. Het was Briggs Cunningham die in '51 voor het eerst een witte auto met blauwe strepen aan de start bracht. In '64 streden enkele blauwe Shelby Daytona Coupe's om de eer op Le Mans en een jaar later was de Ford (daar istie weer) Mustang de eerste auto op de openbare weg, die in wit met blauwe strepen werd geleverd. Voor verhuurder Hertz werd een zwarte met gouden strepen gemaakt. Vanaf dat moment kon geen muscle car zonder strepen. Waarom er voor strepen is gekozen is dus aan discussie onderhevig. De een zegt dat auto's op het circuit zo beter te onderscheiden waren, anderen melden dat je door de strepen te vergelijken met bijvoorbeeld de horizon, beter kon zien hoe een auto op de weg lag. Misschien lijkt de auto zo wel sneller? Of is het gewoon een streep, zoals ook al op koetsen werd geschilderd?


Foto: Een replica van de Cunningham uit 1951.


Foto: En een Fender-reissue in dezelfde kleurstelling.

Tegenwoordig zie je ze overal. Of het nu een extra snelle versie is van een Ferrari, een moderne Dodge Viper met V10, de motorkap van een Mini Cooper of een voortsukkelende Hyundai Atos 0.9: autofabrikanten plakken ze overal op.

Vier jaar na de eerste gestreepte Ford Mustang, lanceerde Fender de Competition Mustang met deze competition stripes. Trevor Bolder van Bowie's Spiders From Mars en Stone Bill Wyman speelde er mee en sindsdien zijn ze legendarisch en gewild. Net als de klassieke kleuren, bleven de racestrepen, vaak als een brede baan, geflankeerd door twee smalle.
Warwick spoot ze op de Star Bass, ESP op een LP-achtige voor James Hetfield, Fender geeft af en toe wat opnieuw uit, Epiphone plaatste ze op de ES-333 van Tom DeLonge, Gretsch op de G Love-Corvette en en zo zijn er veel meer voorbeelden. Ook in 2017 maken competition stripes een gitaar beter.

 

P.S.:

Dat er trouwens meer naar de autowereld wordt gekeken, bewijzen de niet meer gemaakte Bentley-stack van Ashdown, waarbij de speakergrille op die van een Bentley leek, en bijvoorbeeld de Music Man Bongo. Die is ontworpen door BMW's Designworks team. De originele Firebird en Thunderbird zijn ontworpen door auto-ontwerper Ray Dietrich, die met pensioen was en toevallig in Kalamazoo woonde: Gibson's thuishaven. We kwamen de namen Mustang en Thunderbird al eerder tegen, maar ook Firebird, Corvette en Jaguar, dat origineel natuurlijk mythische dieren, echte dieren of boten waren. Weet je meer van zulke leuke feitjes? Laat het ons weten!


Foto: De niet meer leverbare Bentley-amp van Ashdown. En uw hoofdredacteur legt elke maand een tientje apart voor onderstaande auto.