De Release van deze Week is natuurlijk een heruitgave. En niet zomaar een. The Band's Stage Fright bestaat 50 jaar en daarop horen we een van de beste zingende bassisten in topvorm: Rick Danko. Je krijgt ook een fantastisch klinkend concert uit '71 én opnames uit een hotelkamer: een goudmijntje.
Tekst: Chris Dekker
Stage Fright is vandaag beschikbaar als heruitgave en natuurlijk pakt men goed uit. Zo is het geheel opnieuw gemixt en gemasterd, er zijn alternatieve takes, er is een livealbum aan toegevoegd, opgenomen in The Royal Albert Hall in 1971, ruwe opnames uit een hotelkamer en er zijn veel mooie nieuwe foto's. En dan kan je natuurlijk kiezen uit zilveren schijfjes of gekleurd én zwart vinyl. Keuzes.
Over The Band zou ik een boek kunnen schrijven, maar die zijn er al genoeg. Over Rick Danko zou ik dat ook kunnen en ik schreef ooit deze blog. Maar voor deze Release van de Week probeer ik het kort te houden.
Clapton en The Beatles
The Band brak door met het album Music From Big Pink. Nadat de heren jaren als The Hawks in het Canadeze covercicuit hadden gespeeld, trokken ze zich terug in de Amerikaanse Catskills om te werken aan eigen materiaal. Vaak met Bob Dylan, waarmee ze de beruchte eerste elektrische optredens van de troubadour deden. De beroemde Basement Tapes waren het gevolg van deze schrijf- en opnamesessies. Al snel kwam het eerste eigen album: Music From Big Pink, een van de eerste Americana-platen, schokte de muziekwereld. Clapton stopte direct met Cream, wilde graag gitarist bij The Band worden, maar de heren waren te verschillend. De albums die Clapton daarna met zijn nieuwe bands maakte hebben overduidelijke invloeden van The Band.
Ook bands als The Beatles en The Small Faces gingen anders schrijven, je hoort duidelijk Americana-invloeden in de latere nummers van deze bands en het is niet toevallig dat een aantal van de bandleden – in navolging van The Band – baarden lieten staan en zich heel anders gingen kleden. Als je als band The Beatles kan beïnvloeden en veranderen, dan doe je iets goed en/of iets unieks. McCartney nam na zijn vertrek uit The Beatles zijn eerste album thuis op, wat destijds uniek was en ook dat kwam waarschijnlijk door The Band. Daarover zo meer.
De eerste thuisopname?
Ook uniek was de manier van opnemen. Nu is het heel normaal, maar terwijl Big Pink in een studio het levenslicht zag, werd het tweede album in een soort tuinhuis opgenomen. Een van de eerste home recordings dus. Onze Release van de Week werd in een theater, op het podium, maar zonder publiek opgenomen. John Simon was deze keer alleen betrokken als tenorsaxofonist, Todd Rundgren – ja van de cover van Flappie – nam het op en mixte, terwijl ook Who-producer Glynn Johns een deel van de mix deed en alleen dat is alweer een lang verhaal, waar ik nu onmogelijk op in kan gaan.
Het album is prachtig met onder meer het door Danko gezongen Daniel and the Sacred Harp, The W.S. Walcott Medicine Show met Helm en Danko op vocalen, het pijnlijke The Shape I'm In – gezongen door Richard Manuel – en natuurlijk het titelnummer. Dat gaat over een aanval van plankenkoorts, dat Robertson ooit voor een show had, maar het wordt prachtig door Rick Danko gezongen. Het baswerk van Rick? Het is eigen, apart, vaak fretloos, funky, spaarzaam en live antlijd nog even lekkerder. Een bassist waar alle bassisten eens in zouden moeten duiken.
Met deze uitgave krijg je niet alleen het album, maar ook een livealbum opgenomen in Londen, dat zich kan meten met Rock Of Ages, het definitieve livealbum van The Band. Ontzettend leuk en uniek zijn de opnames van een hotelkamer waarbij de heren (delen van) hun songs akoestisch doornemen. Spontaan, enthousiast, misschien wel met een beetje alcohol in het spel, vol achtergrondgeluiden, maar cerdikkeme wat had ik graag in die hotelkamer in Calgaray willen staan! Ik luister al de hele ochtend met een grote grijns.
Kortom: Luister en oordeel zelf: