Verslagen en terugkijkvideo's van enerverend ESNS 2022 showcasefestival

Online-editie van Eurosonic Noorderslag - 19-22 januari 2022

Muzieknieuws 23-01-2022 15:01

Elke avond tientallen showcases van woensdag 19 januari tot en met zaterdag 22 januari, die gratis zijn te volgen via een livestream vanaf drie podia tegelijk. Dat is ESNS 2022, En voor professionals is er overdag de conferentie om panels en seminars te volgen en te netwerken. ESNS 2022 is vier dagen lang het centrum van de popmuziek in Europa! In dit heerlijk lange artikel vind je verslagen, foto's en terugkijkvideo's; scrollen maar! foto boven: Ben Houdijk

Met Musicmaker, Gitarist, De Bassist, Slagwerkkrant en Interface zijn we partner van ESNS. 

Op de drie dagen Eurosonic kan je zo'n 150 bands uit heel Europa zien. Op de slotavond zijn er showcases van 36 Nederlandse bands en artiesten, en wordt de Popprijs uitgereikt.

In dit artikel vind je tot nu toe verslagen van de volgende acts: Shishani & Miss Catharsis, Goldband, Froukje, Cloudsurfers, Dragonfruit, Bnnyhunna, POM, Tramhaus, 4B2M, Loupe, Wies, Bob Uit Zuid, Elephant, Psychonaut, Echt!, Jungle By Night, Paceshifters, Charles, Aili, Pothamus, Mesekerem Mees, Neptunian Maximalism, Commander Spoon, Son Mieux, Mooneye, Sylvie Kreusch, K.Zia en Naima Joris.

Van de meesten van deze acts kan je de Live at ESNS video's terugzien in dit artikel! 

NOORDERSLAG - VANAVOND ZATERDAG 22 JANUARI

Vanavond, zaterdag 22 januari gaan we dit alles aanvullen met de Noorderslag-acts, met opnames die de afgelopen week in De Oosterpoort in Gronigen gemaakt zijn: 100% unieke, actuele stes dus! Zet de stream aan! Van 8.00u tot 23.15u, met de streams die je aan het slot van dit artikel kan zien, of direct via de feed van ESNS/3FM

                 Son Mieux in de livestream - foto Bart Heemkskerk

In omgekeerde chronologische volgorde kun je deze dagen op deze site de verslagen volgen die we maken van de Belgische en Nederlandse acts.
Auteurs van dienst: Tommy Ebben, Kevin Pasman, Bouke Bijlsma en Erk Willemsen.

Bekijk ook de livestream van de drie podia in dit artikel!
Scroll helemaal naar onderen! 

Streamsonic
En als je aan de ESNS acts nog niet genoeg hebt, kun je ook nog de off-ESNS Streamsonic streams volgen: maar liefst zes streams tegelijk met zo'n 200 bands, ook 4 dagen lang! We vertoonden vrijdag een aflevering uit onze Aquarium Sessions met Komodo.  

NOORDERSLAG ZATERDAG 

Di-rect wint de Popprijs! Bekijk hier hun ESNS-concert.


Bnnyhunna, Cor en Meau krijgen de 3FM Kickstart prijzen.

                       Bnnyhunna


De Noorderslag showcases van zaterdag 22 januari: 

Shishani & Miss Catharsis
Shishani & Miss Catharsis laat horen dat uitstekende neo-soul en R&B niet alleen in de Verenigde Staten gemaakt wordt. De vanuit Nederland opererende, Belgisch-Namibische zangeres en gitariste is duidelijk ook door eigentijdse jazz beïnvloed, wat tot een frisse, verrassende en vooral ook spannende mix van invloeden leidt. Ieder nummer van Shishani & Miss Catharsis heeft een duidelijk beginpunt van Shishani's zang en gitaar. Maar waar de nummers heen gaan laat zich moeilijk voorspellen, waardoor de showcase van het viertal geen moment verveelt.

In de arrangementen zit zelfs af en toe wat subtiele alternatieve rock verwerkt en dat zit hem vooral in hoe Chrissie Quast haar Telecaster bovenop de slaggitaar van Shishani zelf toepast. Daar zit af en toe een galm en een delay op die je eerder bij een stadionrockband zou verwachten, maar ook totaal op zijn plek klinkt binnen de nummers. Bassiste Jaimie van Hek weet eveneens haar weg binnen een wat meer rockende context even goed als binnen de subtielere soul- en jazzklanken waar de nummers doorgaans mee beginnen.


Van de band spat het spelplezier aan alle kanten af. Drumster Ceciel Moyano lijkt het heerlijk te vinden als ze in de slotminuten van de nummers even de powerhitter mag uithangen en rimshots voor rake klappen op de snare mag inruilen. Haar mooie organische drumsound zorgt ervoor dat deze partijen ook nog eens klinken als de spreekwoordelijke klok. Dat past perfect bij de wat stevigere, maar vooral ook enorm dynamische afsluiter Minority. Maar nog wel belangrijker dan het spel is dat de nummers gewoon fantastisch in elkaar steken. Er is altijd een risico dat de extra lagen de melodie en de akkoorden verhullen of er juist te dichtbij blijven hangen, maar iedere partij in de nummers van Shishani & Miss Catharsis snijdt houdt en voegt iets toe aan de muziek. En alle elementen klinken zowel vertrouwd als onvoorspelbaar. Een ijzersterk optreden. (KP)

 
Dragonfruit
Zo aanstekelijk als het enthousiasme van zangeres Danique van der Vlugt is, is de muziek van Dragonfruit ook. In de breedste zin zou je het moderne R&B kunnen noemen. Invloeden uit de neo-soul en de door jazz beïnvloede hiphop van bijvoorbeeld The Roots zijn duidelijk hoorbaar, maar vleugjes Parliament-Funkadelic duiken ook op, wellicht via artiesten door wie ze gesampled zijn.


Muzikaal moet het Rotterdamse kwartet het vooral van vette grooves hebben, maar er is gelukkig ook plek voor sterke melodieën. En juist omdat er zoveel ruimte voor Van der Vlugt is, leunt de band daarvoor voornamelijk op haar warme, krachtige stem. Toetsenist en bandleider Anton de Bruin lijkt zich te realiseren wat voor sterke troef hij met de zangeres in handen heeft en geeft haar dan ook volop de ruimte. Zelf experimenteert hij graag met het opbouwen van verschillende synthlagen. Daaronder doet de ritmesectie van Bryan Manuel en Thijmen Molema wat er van ze verwacht wordt. Manuel pakt bij de wat traditioneler aandoende nummers de basgitaar op en haalt bij de wat modernere hiphopnummers het laag uit de synthesizer, terwijl Molema opvalt door zijn expressieve spel op de hi-hat, wat voor een stuwende swing zorgt.

Hoewel de nummers duidelijk met veel zorg in elkaar gezet zijn, heeft de muziek dan Dragonfruit iets heerlijk pretentieloos, waardoor het geheel erg prettig wegluistert. Wat ons verder nog opviel: Van der Vlugt is een van de weinige muzikanten die tijdens de showcases actief de release benoemt die de band op dit moment promoot. We gaan 'Gears Of The Giant Machine' dan nog maar eens beluisteren. (KP)

 
Froukje
We willen niets tekortdoen aan de stem van Froukje, maar wat heeft zij een fantastische begeleidingsband! De muzikanten achter haar weten knap het midden te vinden tussen het strakke van moderne popproducties en de speelse spontaniteit van een optreden. Er zit een geleidelijke versnelling in Onbezonnen die je op de radio niet zo snel zou tegenkomen.

Maar het is niet alleen een kwestie van spel waarom de set van Froukje zo levendig klinkt. De drumsound van Jasper Samsom herbergt zowel akoestisch als elektrisch aandoende geluiden, waarmee de meerwaarde van een echte drummer bij dit soort popmuziek nog eens bevestigd wordt. Pieteke Dik bepaalt ook per nummer of het de synthesizer of de basgitaar is die het beste bij het laag past.


Gitariste Yvette Terpstra komt er in de mix enigszins bekaaid af en dat is jammer, want haar funky slaggitaarwerk is misschien wel het hoogtepunt van de band. Ze heeft daarnaast een prachtig leadgitaargeluid dat enigszins aan Prince en Ernie Isley doet denken en de nummers een lekker bijtend randje geeft. Op slotnummer Ik Wil Dansen wordt haar volume ietwat bijgesteld, waardoor haar wisseling van discoslagjes naar om het ritme heen zwevende melodieën erg goed uit de verf komt. Door dit alles hebben we maar één belangrijke tip: zeker even gaan kijken als je de kans hebt om Froukje met haar band aan het werk te zien! (KP)


Goldband
Het Haagse zangtrio Goldband presenteert zich met humor (‘Haagse Markt-house meets bouwmarktpop’) , maar maakt vrij serieus klinkende Nederlandstalige e-pop ‘Ik haat je (maar ik wil niet alleen zijn)’  hakt er meteen in. Live komt de begeleiding uit de synths en gitaar van een behoorlijk handige eenmansband waarvan de orkestleider zo lijkt weggelopen van de Ado-tribune. Bijzonder!


Noodgeval is een uptempo discotrack, waar natuurlijk een melig dansje bij moet, maar de zang wordt opnieuw behoorlijk doorleefd en gemeend ingezet. Die spagaat moet je liggen :-). Het nummer ‘Wij zijn er klaar voor (ik wil een junior)’  is zelfs echt lief, met een klinkend zangkoortje. In Requiem, een dramatisch musicalnummer dat een gedegen kleinkunstachtergrond verraadt (en direct de bijbehorende uitslag veroorzaakt) en vervolgens overgaat in opnieuw discovrolijkheid, zijn we definitief van het pad. Wat moeten we met Goldband? Zodra ze het zelf weten gaan we er eens goed voor zitten. (BY)


Tramhaus

De enige band vanavond die niet opnam in Groningen? We zien een sessie die de Rotterdamse postpunkband Tramhaus afgelopen zomer in Doornroosje deed. De kale ruimte hangt vol schilderijen van de bekende 'huilende weeskinderen' en dit geeft meteen een lekker duistere sfeer aan het optreden van de twee dames en drie heren. Twee a drie akkoorden per nummer zijn genoeg, gitaarsolo's zijn spaarzaam, simpel, maar gewoond dienend en lekker. We horen soms maar een paar zinnen per nummer en de doorgaande, herhalende baslijnen en staccato drums zijn hypnotiserend.

Het gaat van ingetogen donker, naar knallend en grunge-y, met de schreeuwende frontman, Lukas Jansen, wiens kapper in Maaskantje woont, als energiek middelpunt. Zo'n band wil je niet op je beeldscherm zien, terwijl je thuis aan een wijntje zit, maar dit hoort in een propvol punkhol, druipend van het zweet met een dood biertje in je hand. Te gek en energiek dit! (CD)


Bnnyhunna
Benjamin ‘Bnnyhunna’ Amkomah
staat met een forse liveband in de Grote Zaal van de Oosterpoort, en de Ghanees-Nederlandse producer/toetsenist/gitarist/drummer is daar helemaal op z’n plek.

Naast het indrukwekkende toetseneiland van Bnnyhunna (inclusief vleugel) hebben we drums, percussie, bas, gitaar, 1 saxofonist en twee backingzangeressen. Zijn albumproducties klinken als gekunde e-producties met veel jazz/soul/afrobeat/hiphop-invloeden, maar live gaat zijn muziek meer richting instrumental jazz met hier en daar wat hippe invloeden.


Met instrumental Honest begint de formatie behoorlijk easy, op de grens van listening, maar wel smaakvol. In Sorry Not Sorry is de ritmesectie aan de beurt met zelfs een sologedeelte met vooral percussie van voormalig Slagwerkkrant-medewerker, Danny Rombout. Bnnyhunna houdt ook wel van theatraal effect, dus als in Rage For Beginners op het podium gespaard moet worden met een boksende dame (inclusief bokszak), dan is de man uit Amsterdam Zuid-Oost daar niet te beroerd voor. Zijn voorliefde voor snijdende synthsolo’s en gedragen (vooraf opgenomen) parlando’s blijven het meest hangen van dit optreden. (BY)


4B2M
Vier broeders van twee moeders besloten een band te beginnen. Cas Hieltjes en Teun Hieltjes - bekend van Go Back To The Zoo en St. Tropez - en Rocco Hueting en Jimmi Hueting - de eerste bekend van De Staat, de ander van Jo Goes Hunting. Goed en wel een jaar naar de oprichting staat 4B2M op ESNS en op 4 maart brengen ze hun gelijknamige debuutalbum uit. Voor een band met eigenlijk drie gitaristen heeft 4B2M een opvallende bezetting; geen gitaristen. Cas en Rocco bedienen zich van synths. Teun heeft louter de bas ter hand genomen. Jimmi zit vertrouwd achter de drums. En de muziek die de mannen maken, klinkt niet als een logisch middelpunt van hun andere bekende bands. Maar daarom juist leuk en wel lekker fris.

Het is een quirky, licht spacende vorm van indie-synth-pop met ook een droogkomisch element. Teun heeft geen typische benadering van de bas en pakt de ruimte om wat m’eer gitaristische’, melodische baslijnen te spelen. 4B2M zal waarschijnlijk een minder groot publiek aanspreken dan De Staat, maar het is wel een band waarvan de fans direct écht fan zijn. (TE)


Cloudsurfers
Garagerock met fikse surfinvloeden, twee drummers, obscure gitaren en schreeuwende zanger. Ja, komt u maar door! Vrolijke gitaarlijntjes die de kop opsteken uit de bak met fijne herrie. Teksten zijn niet altijd even goed te verstaan, maar dat maakt niet gek veel uit bij deze zomerse versie van garagepunk. De uiterlijke indie-esthetiek is ook tot in de puntjes verzorgt. Wat wil men nog meer? Dicht bij huis, maar een van mijn verrassingen van dit ESNS! (TE)


POM

Pom is een vijftal, deels uit Amsterdam en deels uit de kop van Noord-Holland. Terwijl veel bands de afgelopen jaren optredens bleven uitstellen en annuleren, fietste Pom er redelijk goed doorheen met net op de juiste tijd de juiste optredens in binnen en buitenland. En dan meldt er zich dan ook nog een reclamebureau via Instagram, die je muziek wilt gebruiken. Kortom: Pom is lekker bezig. Ook op ESNS22.


In een tijd van veel Nederlandstalige teksten en synths is dit gewoon weer eens een ouderwetse indierockband met twee jingle-janglende Jazzmasters en een zeer dikke Mustang-bas die vet oversturend, melodieus en springerig door de twee heldere gitaren heen speelt. Misschien had iemand ze even moeten zeggen dat Groningen wel klaar is met bevingen veroorzaakt door het westen?

De heren gitaristen weten het fuzzpedaal zo nu en dan ook te vinden en het instrumentale viertal zet een goeie, mooie en dynamische sound neer. En dan is er zangeres Liza. Soms moet je gewoon even een vergelijking maken en we denken meteen aan nineties bands als Garbage of een meer poppy, indie-versie van No Doubt. Ze heeft een fijne stem, ze schreeuwt af en toe lekker, de uitstraling is die van een coole rockchick en de teksten zijn gewoon leuk en goed. Eat Me, I'm Sad is de afsluiter en een van de singles van de band en alleen door die titel houden we al van Pom. Het is echt een band om live te zien, dus laat al die festivals alsjeblieft doorgaan in '22. (CD)


Loupe
De debuut-EP van Loupe was een van mijn verrassingen van afgelopen jaar. Wat een bizar prachtige indiesongs werden ons opeens overhandigd op een zilveren schaal. Te gek om te zien en horen dat dit live ook zo goed is! De dromerigheid is hemels maar de vier dames gooien er hier en daar ook met verve wat meer de beuk erin. Loupe is ontstaan nadat toen in 2019 Lisa Brammer vanwege haar gezondheid noodgedwongen moest stoppen met Dakota. De drie overgebleven bandleden, bassiste Lana Kooper, drumster Annemarie van den Born en gitariste Jasmine van der Waals vonden in Julia Korthouwer een nieuwe frontvrouw. En wat voor een! Julia’s stem is bijzonder maar voelt ook vertrouwd. Haar melodieën sprankelen. De baspartijen van Lana zijn origineel en het effectengebruik van Jasmine is om je vingers bij af te likken. Een parel van een bandje! (TE)


Beachdog
Na het uiteenvallen van John Coffey werd het, op muzikaal gebied tenminste, relatief stil rond hun sympathieke zanger David Achter de Molen. Eind vorig jaar verscheen echter de eerste single Crawl In Pieces van zijn nieuwe band Beachdog. Hij heeft in de jonge gitarist Ruben Lisman een uitstekende schrijfpartner gevonden die misschien nog wel meer uit de stem van Achter de Molen weet te halen dan in John Coffey het geval was.


Toch is het spannend; voor de showcase op Noorderslag waren er eigenlijk maar twee nummers van de band te horen. Zorgen zijn echter onnodig, want ook de nieuwe nummers die de kijkers voorgeschoteld krijgen zijn van uitstekende kwaliteit. Vooral het melodieuze Swords Up In The Air, openingsnummer van het in april te verschijnen titelloze debuut van de band, maakt diepe indruk. Daar zit ook het belangrijkste verschil tussen Beachdog en John Coffey. Waar John Coffey de grenzen van de hardcore al opzocht, gaat Beachdog er regelmatig overheen. De nadruk ligt meer op de rockscene uit de jaren negentig, waarbij vooral Soundgarden van grote invloed geweest lijkt te zijn. Achter de Molen kan hierdoor laten horen dat hij niet alleen een woeste hardcorebrul in huis heeft, maar ook een oor voor pakkende melodieën heeft. De achtergrondzang voegt ook veel verdieping toe.

De rest van de band speelt voor zo'n stadionklare geluidsmuur op opvallend kleine versterkers. Milk bevat een prachtige, melodisch zeer sterke gitaarsolo van Lisman die in zijn apotheose sterk contrasteert met de blastbeats van Mex van Gestel. Deze showcase maakt hongerig naar meer. Gelukkig komt dat er ook spoedig aan. (KP)


S10
S10 is bij het grote publiek vooral bekend als de zangeres die Nederland dit jaar vertegenwoordigt op het Songfestival. De muziek van Stien den Hollander - zoals de 21-jarige zangeres echt heet - was bij dat publiek wat minder bekend, maar bij de fijnproevers staat haar spannende mix van hiphop en alternatieve pop al sinds het verschijnen van haar debuutalbum 'Snowsniper' in 2019 al op de radar. Met de sterk elektronisch getinte muziek die S10 maakt, had ze makkelijk met een backingtrack het podium op kunnen gaan. In plaats daarvan wordt ze begeleid door een dj en gitarist en toetenist Mick Langenberg, die vijf jaar geleden nog met De Nachtdienst op Noorderslag speelde.

Aanvankelijk lijkt Langenberg zich tot toetsen en elektronica te moeten beperken, maar Dans Mij Naar Huis is een verrassend gitaargericht nummer. Het is gebouwd op een hoekige riff, een toffe, Midden-Oosters aandoende melodie in de opbouw naar het refrein en een ingetogen cleane partij die in de knap opgebouwde afsluiter Adem Je In overgaat; het nummer waarmee ze op het Songfestival meedoet. De energieke gitaarsolo in het emotionele slotstuk van het nummer verdrinkt helaas enigszins in het totaalgeluid, maar is wel de perfecte manier om de set af te sluiten. In de set van S10 zit veel diepgang en de nummers voelen aan alsof ze hun geheimen pas na herhaaldelijk luisteren prijsgeven. Dat maakt het geheel natuurlijk des te interessanter. (KP)


Bob Uit Zuid
Bob uit Zuid als nederhop omschrijven is technisch gezien waar, maar het geeft ook een incompleet beeld van de muziek. De drums zijn weliswaar gesampled of vooraf opgenomen, maar de gitaar en bas zijn echt live, waarbij vooral de gitaren sterke herinneringen oproepen aan Urban Dance Squad en Rage Against The Machine. Los daarvan is het opvallend wat een extreme fuzzsounds er uit de Rickenbacker komen.

De felle stem van Bob zelf doet dan weer aan de Beastie Boys denken. Wat hij met dat trio deelt is een liefde voor echte instrumenten en dan het liefst wel zo rauw mogelijk. Waarschijnlijk komt het ook daardoor dat hij bij indielabel Excelsior heeft getekend en niet bij een ervaren hiphoplabel. Slotnummer Ik Huil Nooit is wat elektronischer van opzet, maar zelfs dan worden er synthesizers met de hand bediend. Misschien is het ook wel gewoon dwarsheid. Bob uit Zuid wijkt in zijn teksten immers ook af van de verwachtingen. Karpervissen is vooralsnog geen hiphopcliché. Misschien is dit de eerste stap op weg ernaartoe. (KP)


Wies
Twee jaar terug was in de entreehal van de Oosterpoort te zien hoe de frisse gitaarpop van Wies gaandeweg steeds meer voorbijgangers overtuigde om te blijven hangen. Hopelijk heeft het eerste kanaal van de Noorderslag-livestream dit jaar dezelfde impact, want het Amsterdamse trio heeft een flinke groei doorgemaakt. Waar Wies toen in de eerste plaats een gitaarband was, heeft de band de mogelijkheden van elektronische toevoegingen en zijn donkere kant nadrukkelijker omarmd, wat de muziek een extra impuls heeft gegeven.

Het venijn van de bijna punky opener Bandje is de perfecte aftrap voor de set, maar het werkelijke hoogtepunt is het onheilspellende Meisje, dat door het wollige, elektronisch aandoende basgeluid van Tobias Kolk en de galmende single-notepartijen van frontvrouw Jeanne Rouwendaal een nadrukkelijk jaren tachtig new wave-karakter krijgt. De driestemmige zang van Rouwendaal, Kolk en relatief nieuwe drummer Dan Huijser staat eveneens als een huis. Voor afsluiter Barman neemt Kolk de Telecaster over van Rouwendaal. Het blijkt een kleinkunstachtig liedje dat de set sfeervol tot een einde brengt.

Bewonderenswaardig is de variatie in de korte set van Wies. Dat maakt ook dat de band aan twijfelaars laat horen dat Nederlandstalig zoveel meer is dan meezingfeesten en theatermuziek alleen. Hulde ook voor hoe het geheel in beeld is gebracht; de donkere kleur van de lichtshow en de perfect getimede close-ups van het gezicht van Rouwendaal versterken de sfeer aanzienlijk. (KP)


Elephant

Er hangen zoveel theedoeken over de kit van Elephant-drummer Kaj van Driel dat je zou denken dat ze de afwas net gedaan hebben. Maar het gortdroge drumgeluid past dan ook uitstekend bij de kalme sixtiesgitaarpop van de Rotterdamse band. De interactie tussen gitaristen Michael Broekhuizen en Frank Schalkwijk is eveneens interessant. Frontman Schalkwijk beperkt zich tot akkoorden op zijn Strat en ES-335 die het grootste deel van de set bijna akoestisch klinken, terwijl Broekhuizen eromheen danst met zijn Gibson SG, waar hij mooie galmende melodieën uit tovert. Zo'n strikte scheiding tussen leadgitaar en slaggitaar zie je niet vaak meer.

Ook de zangharmonieën van Schalkwijk, Broekhuizen en bassist Bas Vosselman komen erg goed uit de verf, wat perfect bij de dromerige, relaxte sfeer van het kwartet past. Het is melancholiek en zonnig tegelijk. De Californische scene van de late jaren zestig is ongetwijfeld een invloed voor Elephant, maar de melodieuze baslijnen verraden een subtiele Motown-invloed, terwijl de leadgitaar hier en daar een pedalsteelachtig karakter heeft. Een optreden dat benieuwd maakt naar het binnenkort te verschijnen debuutalbum, dat door Pablo van de Poel geproduceerd werd. (KP)


EUROSONIC VRIJDAG

Psychonaut
Een metalband met baritonsaxofonist. Tegen alle verwachtingen in gaat Psychonaut daarmee niet op de jazztoer. In plaats daarvan dubbelt gastsaxofonist Dieter Vaganée de zware, maar buitengewoon sfeervolle gitaarriffs van Stefan De Graef, wat de algehele sound een uniek karakter geeft.
Het zou het Mechelse trio echter tekortdoen om hun bijzondere geluid alleen aan de bijdragen van Vaganée toe te schrijven. Want hoewel de muziek van Psychonaut uit herkenbare post-metal- en post-hardcoreinvloeden bestaat - zware riffs, abstracte melodieën, trage tempo's - herbergt de muziek van de heren een spontaniteit die zeldzaam is in de metal en meer aan seventiesrockbands doet denken.

Tegen het einde van - helaas - het enige nummer The Fall Of Consciousness speelt De Graef een melodisch sterke solo, waaronder de band binnen de kaders van de compositie lijkt te improviseren. Vooral drummer en relatieve nieuwkomer Harm Peters maakt de indruk zijn op dat moment wat drukkere ritmes te voelen in plaats van te kennen. Bassist Thomas Michiels heeft een voor het genre opvallend prettig stemgeluid: melodieus, maar wel krachtig, met een rauwheid die verrassend sporadisch opduikt. Tijdens de climaxen, waarop Peters van relatief ingetogen naar keihard gaat, neemt de extremere krijs van De Graef het over. Relatief eenvoudige wisselingen in dynamiek, maar wel bijzonder effectief toegepast. En zo intuïtief dat het niet voorspelbaar wordt. Ze zijn er gelukkig nog, stevige bands die een goed nummer kunnen schrijven, maar zich daar ook weer niet te star aan vasthouden.


Echt!
Dat je in het googletijdperk nog zo’n slecht zoekbare naam kan kiezen, Echt! Maar ze zullen er wel lak aan hebben, en gewoon de beste muziek maken die ze zelf willen maken. Chapeau! Aan hun ESNS live performance te oordelen willen deze vier topmuzikanten ook graag anoniem blijven, ook al worden hun namen aan het slot van de performance onthuld. Vier Brusselaren zijn het: Dorian Dumont, keys (we zagen hem woensdag al in zijn prachtige pianoconcert ‘Dorian Dumont Plays Aphex Twin), Federico Pecoraro, bas, Florent Jeunieaux, gitaar en Martin Méreau, drums. Ze spelen een ongenadig interessante set, die talloze inspiratiebronnen verraadt, van jazz tot J Dilla. Van hun vijf korte tracks staan er twee op hun debuutplaat Inwane. Backing tracks en toetsen domineren, maar alles blijft spontaan en analoog klinken. Knap! (EW)



Paceshifters
Als je het een beetje doet zoals een band betaamd, is de muziekbeleving van de live-ervaring een niveautje hoger dan het opzetten van een CD’tje of DVD’tje (hopeloos ouderwets, ik weet het, maar even om m’n punt te maken). Ik heb Paceshifters een paar keer live mogen meemaken en de niveau’s die de Zwolse band live boven op je ervaring gooien, is van een buitencategorie. Ik kan de vinger er niet precies opleggen, maar er gebeurt iets - neem het maar even van me aan. Ik ben dus een beetje bevooroordeeld als ik de opnames van de showcase kijk. Die was heel goed, begrijp me niet verkeerd. Maar wat is deze band - zoals zovelen - keihard genaaid dat ze dit jaar niet vol konden knallen. Zó’n plaat op zak (het vorig jaar uitgebrachte - en ijzersterke - Brand New Plan) en zó’n toffe live-show…



De pure, snot-voor-de-ogen alles-of-niets-passie van frontman en gitarist Seb Dokman, de rake rots-in-de-branding-bas van zijn broertje Paul en drummer Jesper Albers, vol beukend maar immer met muzikale troef in handen. Laat ze g*dverd*mme dit jaar vol kunnen knallen. (TE)

                         foto: Bart Heemskerk

Jungle By Night

Jungle By Night is constant in verandering. Hun meest recente album Algorhythm zag een duidelijke verschuiving naar elektronica. Gelukkig heeft dat werkelijk niks afgedaan aan de kwaliteit en inventiviteit van de muziek. Ook hebben ze hun live-show gestructureerd, met gelikte muzikale overgangetjes en iets meer gedirigeerde fysieke verschuivingen op het podium (waar het vroeger nog wel eens een fijn ongeorganiseerd zooitje kon zijn). Het is een soort hypermuzikale dance-set door een negenkoppige DJ. En ze hebben de showcase ook nog eens live opgenomen tijdens hun afgelopen clubtour (vanavond vertonen ze bij ESNS het slot van de show van 22 mei 2021, TivoliVredenburg). Heel slim! Wat een band, wat een show en wat heerlijk om ook even een publiek los te zien gaan. Hier wordt een vreugdedansje door de kamer gedaan. (TE)



Aili
Ik ben nooit zo tekstgericht geweest, dus ik vind het niet storend als een band een voor mij onverstaanbare taal hanteert. Aili Maruyama zingt voornamelijk in het Japans in haar Gents-Brusselse duo-project Aili met ‘Transistorcake Orson Wouters. Gewapend met een batterij toetsen (Moog Grandmother, Korg en meer) en een bas zetten ze aanstekelijke electro-pop neer, lekker mellow, met veel instrumentale stukken en aanstekelijke melodielijnen (zo niet oorwurmen…).  Daar wil ik best wel een heel avondje bij chillen. (EW)


Charles
Charles is pure popmuziek van nu met een dijk van een stem. Twintigjarige The Voice Belgique-winnares Charlotte Foret uit Brussel staat vol vertrouwen op het podium met een live band (voor een echt Belgisch live publiek), bestaande uit drums en gitaar, die haar alle ruimte geeft om te shinen, maar toch ook tegengas biedt in de strakke sequenced producties van haar songs. De nummers zijn goed en slim in elkaar gezet en overtuigen ook qua inhoud en intentie. Vooral het gedragen Without You, waar de drummer ook keyboards blijkt te spelen (tot de sequences het weer overnemen). En Charles kan zingen – hadden we dat al gezegd? – met haar ietwat lage stem die prettige warmte met een vleugje drama uitstraalt. Ze begint met haar hitsingle Wasted Time, waarmee ze in België en daarbuiten haar naam  vestigde, en geeft daar een overtuigende live-draai aan. 

Nog wensen? Hoe verder ze wegdrijft van haar ongetwijfeld enorme voorbeeld Adele – tja, wie niet? – hoe liever het ons is. De zes nummers van haar eerste ep Falling While Rising zijn wat dat betreft veelbelovend en lekker afwisselend. (BY)


 


EUROSONIC DONDERDAG

Pothamus
Voor Pothamus betekent een tien minuten durende showcase één nummer. In dit geval Orath, het openingsnummer van hun debuutalbum 'Raya'. Die tijd heeft het trio ook nodig, want zanger/gitarist Sam Coussens, bassist Michael Lombarts en drummer Mattias M. Van Hulle wringen zo'n beetje alle mogelijkheden uit hun trage, loodzware composities.

In de praktijk betekent dat veel herhaling, maar dan wel steeds met nét een beetje variatie, waardoor de band uit Mechelen de broeierige spanning van het begin tot het eind weet vast te houden. Je zou de band als post-rock kunnen bestempelen, maar daar is het ondanks de hypnotiserende sfeer net iets te stevig voor. De metalelementen zijn duidelijk hoorbaar, maar de tribale sfeer is ook steeds nadrukkelijk aanwezig.

Interessant is hierbij hoe de vocalen van Sam Coussens als een soort extra deken bovenop zijn galmende gitaarlijnen zweven. Daaronder bepalen Lombarts en Van Hulle de dynamiek door aan te zwellen of juist een stap terug te doen.

Hoe vreemd het bij zo'n ontoegankelijke band ook klinkt: Pothamus heeft een soort crossoverappeal. Hun muziek zou even goed kunnen aanslaan bij fans van post-rock, stonerrock, psychedelische rock, doom metal en misschien zelfs avontuurlijke postpunkers. Een aanrader als je voorkeuren in die hoek liggen.


Meskerem Mees

Dat je niet veel ingrediënten nodig hebt om mooie muziek te maken, wisten we al lang. Maar het is altijd iets bijzonders om dat met verve bekrachtigd te zien. Maar goed, dan moeten die weinige ingrediënten wel van een kwaliteit zijn zoals bijvoorbeeld die van Meskerem Mees. In haar thuisland België is ze een behoorlijk sensatie - waar haar debuutsingle Joe een hit was - en ook daarbuiten krijgt men steeds meer de smaak te pakken voor haar muziek.

De sobere folksongs met simpele akkoorden en duidelijke melodieën doen denken aan die van Joan Baez in haar gloriedagen. Al is de stem van de Vlaamse met Ethiopische roots een stuk zalvender en haar fijne dictie geeft het een je ne sais quoi van jewelste. Leuke verassing om weer eens een resonator-gitaar op een podium te zien. Ze speelde niet met haar vaste compagnon/celliste Febe Lazou, maar petje af voor de cellist (zijn naam kon ik niet direct achterhalen) die we zagen en hoorden. Niet alleen vanwege zijn cello-kunsten, maar zijn hoge backing vocals waren minstens even indrukwekkend. (TE; foto: Bart van Heemskerk)



Music Moves Europe 
Zojuist werden de Music Moves Europe awards uitgereikt in De Oosterpoort in Groningen, in aanwezigheid van vrijwel alle genomineerden vanuit heel Europa. Meskerem Mees (België) wint de prestigieuze Grand Jury Prize en Ladaniva (Armenie) wint de Public Choice Award. Blanks (Nederland), Denise Chaila (Ierland), ДEVA (Hongarije), Mezerg (Frankrijk) en Alina Pash (Oekraine) winnen allen een ‘gewone’ Music Moves Europe Award.  

Deze jaarlijkse prijs voor nieuwe en populaire muziek wordt mede gefinancierd door de Europese Unie en eert opkomende artiesten die de Europese sound van vandaag en morgen vertegenwoordigen. Eerdere winnaars van de Music Moves Europe Awards zijn onder andere Rosalía, Meduza, Bishop Briggs, Aya Nakamura, girl in red en Pale Waves en Alyona Alyona. Co-presenter vandaag was Naaz, die twee jaar gelden de Public Choice award won.

          Meskerem Mees (foto Bart Heemskerk)

De jury over Meskerem Mees: ‘We waren unaniem in onze keuze voor de Grand Jury Prize 2022. Authentiek, geheimzinnig en tijdloos met een prachtige stem. Meskerem Mees valt op, met haar soulvolle liedjes en perfecte performance. Zij heeft het gewoon.’
Over Blanks: ‘Super catchy en erg knap gedaan, met een echo van de synthpop uit de jaren ‘80. Niet alleen technisch bijzonder, maar ook een getalenteerde songwriter.’

De winnaars van de Music Moves Europe Awards zijn geselecteerd door een jury bestaand uit Gemma Bradley (BBC Radio 1), Cindy Castillo (Mad Cool Festival), Kevin Cole (KEXP), Bryan Johnson (Spotify) en Alyona Alyona (Public Choice winnaar 2021).

 

EUROSONIC WOENSDAG

Neptunian Maximalism
Tien minuten is eigenlijk te kort om een echte indruk van Neptunian Maximalism mee te krijgen, die aan het slot van de eerste avond showcases speelt. De fade-out aan het einde van de set suggereert ook dat de jamsessie nog veel langer is doorgegaan.
Qua sfeer doet de showcase enigszins aan de steeds donkerder en abstracter wordende optredens van Miles Davis in de jaren zeventig denken. Zij het met modernere elementen. Er is een duidelijke, bijna krautrock-achtige groove van drummers Sébastien Schmidt en Pierre Arese, waaroverheen alle instrumentalisten naar hartenlust kunnen improviseren.


Het resultaat is een knotsgekke, maar verrassend goed te volgen mix van psychedelische rock, freejazz, extreme doommetal, fusion en subtiele elementen uit de wereldmuziek en de elektronica. Zeker niet het meest toegankelijke optreden van Eurosonic, maar wel een die de bijna ritualistische livesfeer van het project rond gitarist Guillaume Cazalet en saxofonist Jean-Jacques Duerinckx goed weergeeft. (KP)



Commander Spoon
Het Brusselse kwartet Commander Spoon speelt prettig akoestische jazz, met tenorsax, gitaar, contrabas (Fil Caporal) en drums. Vooral gitarist Florent Jeunieaux zoekt de dissonanten en de distorted sounds op met zijn gitaar, maar de bandsound blijft toegankelijk en opvallend ruimtelijk en open. Tenorsaxofonist Pierre Spataro, heeft een fijne warme toon en smeert de boel aangenaam dicht met warmte en melodieën die je meestal kunt meezingen; nou ja, hier en daar zoekt hij ook de vervreemding op. Zou me niks verbazen als hij erg van Wayne Shorter houdt.


Commander Spoon in hun oefenkot

Drummer Samy Wallens gaat creatief om met zijn voor jazzbegrippen vrij uitgebreide kit en schuwt de akoestische soundeffects niet. Als het even kan, eist hij zijn plek op met een lekker lichte touch maar ruim voldoende diepte. In laatste track Spoonfields is het even beuken geblazen, nou ja op z’n akoestische-jazzbands dan. Mocht het zo zijn dat iemand vindt dat jazz per se moet vernieuwen, dan zeggen wij: ga ergens anders lopen zeuren, mafkees. Fijne energieke jazzmuziek, maakt Commander Spoon! (BY)


Drummer Samy Wallens van Commander Spoon krijgt een hartje


Son Mieux
Camiel Meiresonne heeft wat mij betreft sowieso al een plekje in de (Neder)popgeschiedenisboeken verdiend. En dan wel als meest flamboyante percussionist die dit stijve kikkerlandje ooit heeft voortgebracht. Zoals hij met wijde armslagen de bongo’s beroert en met de tamboerijn wappert, daar zou men bij het Braziliaanse carnaval nog rode oortjes van krijgen. Maar even zonder dollen. Hoe de Haagse hitmachine en zijn bonte bende het afgelopen jaar de radiohits achter elkaar wist door te tikken, is al iets om het petje voor af te nemen. De manier waarop ze de tijdens de korte, maar zeer krachtige showcase dat even live wisten te recreëren, is ook zéker niet te versmaden. Mijn kijk-partner vond het allemaal 'wel een beetje theatraal', maar zij heeft waarschijnlijk te veel boerenkool gegeten in haar leven. Ik hou daarentegen wel van een beetje showmanship en deze poppy glitterversie van Arcade Fire gaat er goed in, zeker in deze asgrauwe tijden. Go Son Mieux! Steengoede popsongs en ijzerstekre performance. En mag ik er dan direct een shoutout achteraan doen naar Maud Akkermans, die naast haar rol als backing vocaliste ook gracieus heerst op zowel trompet als viool. (TE)



Een interview met Son Mieux vind je in de komende maart-april editie van Musicmaker. 


Mooneye

De grote betonnen loods waar Mooneye zijn showcase opnam past verrassend goed bij de sfeervol galmende gitaarpartijen van Jesse Maes en Guillaume Navarro. Het West-Vlaamse vijftal laat horen hoe singer-songwriters kunnen klinken als ze van het begin af aan al rekening met de rest van de band houden in de arrangementen. De akoestische gitaar van zanger Michiel Libberecht is duidelijk het fundament, maar de lagen die Maas en Navarro toevoegen - soms lang galmende losse noten om in het refrein pas bij het eerste akkoord aan te komen - zijn zo kenmerkend voor de sfeer dat ze haast wel van het begin af aan al deel van de composities geweest moeten zijn. Interessant daarbij is de drumkit van Ramses Van den Eede; net als je denkt dat hij alleen maar op zijn erg droge, strakke sidesnare speelt, wijkt hij uit naar zijn wat traditioneler klinkende snare voor hem. Mooneye doet niet echt iets nieuws, maar bewijst wel hoeveel verschillende kanten je op kunt als singer-songwriter met band. In twee liedjes laat de band de uitersten van zijn sound horen en dat maakt ons benieuwd naar de rest van hun liveset. (KP)


Sylvie Kreusch
Ze is model, ze was de helft van het duo Warhaus en part-time actrice: Sylvie Kreusch staat al even op de radar bij onze bladen. We interviewden haar voor een Release van de Week – nagenoeg elke vrijdag lichten we een nieuw album uit op onze websites – en we spraken haar nogmaals voor de binnenkort te verschijnen editie van Musicmaker. Sylvie weet ons ook op ESNS te betoveren met haar prachtige stem en zeer pakkende popnummers met vrij spaarzame maar fijne begeleiding. Zeker Walk Walk nestelt zich in je hoofd om er nooit meer uit te gaan. Gecombineerd met een unieke podiumpresentatie maakt het een prachtig optreden. We hopen dat ESNS haar weer en nieuwe schare liefhebbers oplevert.



K. Zia 
K.Zia brengt twee krachtige nummers met een superstrakke band (fraai schokkende, wiegende baslijnen) waarin alle aspecten van haar muziek naar voren komen: van nu-soul, via hiphop naar R&B en pop. Ze is een geboren Brusselse, die tegenwoordig in Berlijn woont, dochter van zangeres Zap Mama. Binnenkort verschijnt haar debuutalbum ‘Genesis’. (EW)


Naima Joris

De kop is eraf. Twee songs van Naima Joris - zangeres, gitariste, toesteniste - openen voor ons de eerste showcase-avond van Eurosonic Noorderslag. Ze is een singer-songwriter die in een bijzonder samengestelde formatie haar verstilde composities brengt: Vitja Pauwels, gitaar; Lara Rosseel contrabas, Niels van Heertum, euphonium; en Tijl Piryns, drums.

Haar muziek is ontroerend en ontwapenend, vrij donker, maar tilt je toch op. In de song Soon speelt Pauwels een prachtige lead op gitaar. 

                 Tijl Piryns


VOLG HIER DE LIVE STREAMS VAN DE DRIE PODIA 
woensdag tot en met zaterdag van 20.00-23.30uur
(of ga naar esns.nl)

ZATERDAG 22 JANUARI: 

VRIJDAG 21 JANUARI: 

 

DONDERDAG 20 JANUARI:

 

WOENSDAG 19 JANUARI: 

 

 

 

 

Woensdag:

 

 

 

 

zoeken
zoeken