Gibson

Blog 07-08-2017 00:00

Gibson (en Epiphone)

De laatste jaren word ik vaak geassocieerd met Höfner, omdat ik daar veel op speel, en er passeerden diverse Warwicks de revue. De Fender Mustang is momenteel even favoriet, de witte Rickenbacker komt veel van stal, maar er is maar één echt 'kindje' en dat is de '76 Thunderbird.

Video: Met de Tbird in het Vondelpark als voorprogramma van Moke

Ik ben een groot The Who-fan. Een van de fijnste en bekendste basssounds is die van Entwiste tijdens Live at Leeds, met P en Hiwatt. Ik hou echter nog meer van zijn dikke Thunderbirdsound, dat wilde ik nastreven en al snel vond ik een Epiphoneversie. Ik heb er geen foto van, maar het was het zogenaamde non reverse-model, met geschroefde hals en PJ-elementen. Dat was het niet. Wat het wel was, was de JCS oftewel de Epiphone Jack Casady Signature. Ik zocht een dikke sound en met de JCS vond ik deze. Ik heb zelden spijt van de verkoop van een bas, maar ik hoop ooit weer eens een JCS (en een SG Reissue Bass, maar daarover zo meer) te bezitten. De JCS ging in de verkoop, omdat ik een Tbird tegenkwam.


Foto: Hoezo beïnvloedt door The Who? 

Op een dag liep ik de baswinkel van Jan Hartman in Broek op Langedijk binnen en daar hing ie. Een Thunderbird met gaten in de body, een hals waar Robin Hood prima pijlen mee zou kunnen schieten, maar toch... een échte Thunderbird. Ik kwam er al snel achter dat het een bijzondere '76er was en ik kocht hem, voor weinig. Gitaarbouwer Piet Visser dichtte de gaten, stelde hem af en keek de elektronica na. Thuisgekomen plugde ik hem in en... ...dat was het! Dat was de sound die ik al jaren in mijn hoofd had. Vanaf dat moment, en tot nu, is de Tbird eigenlijk mijn main bass. Ik speelde er mee bij DWDD, in grote zalen en ik nam er eigenlijk alles mee op. En nog steeds. Ja, hij heeft neckdive, ja, het speelt raar, maar het voelt soms alsof we bij de geboorte gescheiden zijn. Met de Tbird voel ik me pas compleet!

Video: De Tbird bij DWDD

Ik weet niet wat het is, maar als ik een zaal inkom of een festival bezoek en er is een Tbird, dan hoor ik dat direct. De mijne is licht, heeft niet eens zoveel laag, maar superveel lekker drukkend mid. Een heerlijke zoete sound, die overal bij kan en die altijd lekker klinkt En dan dat supersmalle halsje! Heerlijk!


Foto: Met de good old Bird op een festival, met The La La Lies

Een paar leuke feiten. Mijn bassen staan op diverse opnames en schopten het tot Lowlands en AB in Brussel. Ik niet trouwens. Kane leende deze bas ooit eens voor opnames voor hun laatste cd. Ik ben dan wel geen Kane-fan, maar het is leuk dat mijn bas in vele huiskamers te horen was.


Foto: In het Vondelparktheater, met de vogel in volle vlucht

De eerste jaren had ik geen koffer, omdat de Dondervogel langer is dan de meeste andere bassen. Meestal lag 'ie los in de auto, bovenop de andere spullen. De meeste Gibsonfans vonden dat het misdaad. Het was niet alleen een Thunderbird met mahonie hals - die snel breken - maar ook nog eens een zeldzaam '76 Bicentennial-exemplaar, met rood-blauw logo. En daar zijn er maar 250 van gemaakt. De duitse collector Uwe, wiens collectie je in Rob van den Broek's The Gibson Bass Book vindt, stuurde me ooit een gehavende maar werkende '70s Thunderbirdkoffer! Ik gebruik hem nog steeds, Uwe. 


Foto: De Hout, Alkmaar

Qua Thunderbirds heb ik, naast de '76, nog een witte BaCH nonrev, met Gibson-covers.


Foto: Mijn laatste optreden met The La La Lies was in Nieuwegein. Let op het shirt. Als Broodfan vond ik het magisch om de Roxy in LA een keer te bezoeken.

Door The Who raakte ik ook verliefd op de SG-bodystijl. Ik vond een betaalbare EB3 uit eveneens '76 en dat was het niet helemaal. De sound was zo dik, dat veel versterkers hem niet aankonden. Op een dag plugde ik de bas in een oude buizenbak, die op een London City gitaar-4x12" stond. Opeens kwam de bas tot leven! En dat was logisch. Jack Bruce, Andy Fraser en al die andere bekende EB3-spelers gebruikten gewoon een Marshall 4x12"!
Rinus Gerritsen vertelde me later dat hij Radar Love opnam met een EB3 via een Fender Twin. Ook 12"-speakers.


Foto: Met de SG RI in het Paardcafé in Den Haag. Met Boilersuit

Ik verkocht de EB3, want je kan niet altijd een 4x12" bij je hebben, maar ik kocht een moderne SG Reissue Bass. En dat was het wel! Het voorste element is een Thunderbird-element, maar toch klinkt het meer EB3, vanwege de plaatsing en de korte mensuur. Het halselement klinkt prachtig warm, terwijl je met het brugelement haast op P-terrein komt. En dat terwijl ik het EB3-brugelement te dun vond. Met de SG schakelde ik zo van warm bij ballads, naar fel bij rockers, puur door mijn vingerpositie te veranderen. Ik verkocht de SG ooit, omdat ik een buitenkansje voorbij zag komen om een oude Rickenbacker te kopen. Net als de JCS, hoop ik ooit weer eens een SG RI te hebben.


Foto: Victorie Alkmaar, wederom met Boilersuit

Qua Epiphones had ik kortstondig een Genesis en ik heb nog steeds de onderstaande Rivoli Reissue. Ik kocht hem met kapotte hals en zonder elementen, maar hij kwam tot leven met een Darkstar bij de hals en een Duesenberg-humbucker bij de brug. Waarom die combinatie? Puur vanwege de looks. Beide zijn chroom met zwart en het doet me denken aan die Epiphone-gitaar van The Strokes. 

 

Foto: De Epiphone

Ik hoop nog eens een betaalbare JCS en SG RI tegen te komen, maar mijn Thunderbird gaat nooit weg. Ik speel regelmatig op andere bassen, maar steeds als ik deze pak, weet ik genoeg. Dit is hem! Dit is de sound die ik zoek en dit is de bas die het fijnste speelt. 

Chris Dekker