Een onvergetelijke editie van Amsterdam Guitar Heaven 2023

Gearshow Gitaar & Bas en Workshopfestival

Events 27-11-2023 09:26

Tekst: Chinouk de Haan, Maarten Plukker en Chris Dekker. Foto's: Eric van Nieuwland.

Amsterdam Guitar Heaven is een project dat wij samen organiseren met onze zusterbladen Gitarist en Musicmaker en met Guitar Matrix en Gitaarschool Nederland. Natuurlijk kunnen we het niet zonder de faciliteiten en kundige mensen van de Q-Factory doen, plus het hele team van onze uitgeverij, plus vrijwilligers, waaronder zelfs - echt waar - drummers! 


Amsterdam Guitar Heaven bestaat uit workshop en een beurs, maar dat somt maar een deel van de dag op. Bassisten ontmoeten elkaar bij een kop koffie of bij een booth, je komt oude bekenden tegen, je maakt nieuwe contacten en voor ons als redactie was het geweldig om met onze lezers, de clinicians en de standhouders te spreken.

Die standhouders verzorgen natuurlijk altijd weer de mooie testspullen.  We kregen tips van lezers voor interviews, we bediscussieerden de Sire U5 versus de G&L Fallout met een lezer, natuurlijk werd er nagepraat over de clinics en dat was maar een klein deel van een dagje baspraat. We gingen moe, sufgepraat, maar zeer, zeer tevreden naar huis. Jij vast ook!



Gear, gear en nog meer gear
Qua Gearshow zaten we dit jaar helemaal vol en er was genoeg te zien. Drie - of eigenlijk vier - bassen komen in de komende editie aan bod in de testsectie en hier waren ze al door iedereen te proberen. Toevallig zijn ze alle drie shortscale, maar toch anders.

De 30" G&L Fallout Bass is een mooie retro-uitziende bas met een dikke humbucker in het midden, die ook nog eens te schakelen valt.

De Rapier Saffire is nog meer retro. Denk aan de Engelse bassen uit de jaren zestig. Met twee elementen, klassieke looks en maar liefst 25 frets is de 31" Saffire helemaal top voor punk, Britpop, sixtiesbands of als je hem gewoon mooi vindt.

Martin bracht twee akoestische bassen naar Q-Factory met een mensuur van 25". Speelt dat een beetje? Zit daar nog wel bas in? Reken maar!

Je leest over bovengoemde vier bassen in De Bassist 67, die medio december verschijnt.


Het zeer betaalbare Jet Guitars bracht een J in een zeer fijne gouden kleur, die we voor een volgende uitgave aan de tand gaan voelen. 

Sterling by Music Man nam enkele betaalbare en duurdere StingRays mee - die met glitters blijft een plaatje!

En Eko liet zien dan je ook met een instapbudget mooie relics kan kopen. Kunstmatige veroudering is niet voor iedereen natuurlijk.

Bij Vintage zagen we een mooi Paisley-model.

En Sire nam enkele modellen mee die tussen retro en modern in zitten. Klassieke looks met - vaak - actieve elektronica.


Ben je al die retromodellen wel een beetje zat? Dat kan ook! Gelukkig konden er enkele zeer ergonomische en mooie Spectors geprobeerd worden, die met hun gebogen achterzijde haast om je lijf vallen. En met de Aquilar-elementen en elektronica klinken ze ook nog eens waanzinnig.

Ook Ibanez toonde enkele mooie - al dan niet koploze - modellen met minimaal net zulke goede elementen, maar dit keer van Nordstrand. 


Vind je zelfs basgitaren te ouderwets? Dan kon je je nog even uitleven op de Korg Volca Bass synthesizer!

We blijven ons verbazen over de lichte GR Bass-kasten

Het was mooi om veel Ashdowns bij elkaar te zien.

En de leuke bluetooth Fender Audio-versterkers hebben we meteen ingepikt voor een test. Ook daarover lees je in de komende De Bassist.


En dan waren er nog snoeren, snaren, banden, accessoires en natuurlijk effectpedalen van onder meer Boss, Carl Martin, Catalinbread, Crazy Tube Circuits, EarthQuaker Devices, J. Rockett, MXR, Source Audio, Two Notes, Walrus Audio en Way Huge.


De basworkshops 
Er was ook slecht nieuws. Door ziekte en omstandigheden moesten we twee top-clinicians missen: Pieteke Dik en Julia Hofer. We wensen Julia beterschap! Gelukkig hadden we een prachtige line-up met grote en zeer diverse namen en elke workshop zat vanaf seconde één helemaal vol. 

We hadden de bassisten van tevoren gevraagd hun workshops mede te richten op een centraal thema, bedoeld om de bezoeker te inspireren, om gerichter te kunnen oefenen en inzichten te verwerven over hoe zij hun hoge niveau bereikt hebben: de magische elementen van goede oefensessies, routines, afwisseling en de balans tussen de verschillende doelen, dat afgezet tegen de hoeveelheid tijd die je doorbrengt met het instrument op schoot of op een podium. Lees hieronder hoe dat tot uiting kwam in de workshops. 

Lana Kooper over spelen in kleine formaties
Lana Kooper is bassist van de Nederlandse band Loupe. De indierockband bracht afgelopen zomer haar debuutalbum Do You Ever Wonder What Comes Next uit. Lana vertelt dat ze heel erg gefocust is op Loupe en ook altijd al iemand geweest is die zich op één act richt. Ze studeerde basgitaar aan het Conservatorium van Amsterdam en leerde daar meer over wie ze is als bassist. ‘Het spelen in kleine formaties heeft mij gevormd. Je hebt dan super veel ruimte voor je partijen en ook harmonisch veel invloed’. Lana laat als voorbeeld het nummer Leave Me Out van haar vorige band Dakota horen. Hierbij speelt de gitaar in de intro maar twee noten. Lana laat live horen hoeveel verschillende opties er voor haar waren om er mooie basnoten onder te leggen.


‘Op het album van Loupe staat ook een nummer waarbij ik hele akkoorden speel op mijn bas. Dat nummer schreef ik liggend op de bank op mijn short scale basje en nu merk ik dat ik het staand nauwelijks uit mijn vingers krijg. Ik heb ook kleine handen’, lacht Lana. Iemand vraagt of Lana vooral vanuit gevoel schrijft of ook vanuit toonladders en theorie. Ze geeft aan dat ze tijdens het schrijven vooral bezig is met de feel van een liedje, maar het daarna heel leuk vindt om te kijken naar de bijzondere akkoorden die er ontstaan zijn.


Over oefenen zegt ze het volgende: ‘Ik kan zoveel oefenen als ik wil; als ik op het podium sta, is het toch weer helemaal anders. Beter worden is een kwestie van veel spelen en op je bek gaan. Nadenken op het podium is vreselijk. Ik zit nu midden in een clubtour en laatst maakte ik een foutje in een van de nummers. Toen ging ik nadenken en wist ik het ineens allemaal niet meer. Toen moest ik echt even bewust tegen mezelf zeggen dat ik de nummers écht wel kende voordat ik fatsoenlijk door kon spelen’. 


Dale Davis en de kracht van eenvoud
Dale was jarenlang de bassist en bandleider van Amy Winehouse. Daarnaast speelde hij met artiesten als Tina Turner en Paul Young. Genoeg om over te vertellen dus en de zaal zit dan ook ramvol als Dale begint met zijn workshop. ‘Jullie zullen je beter voelen over je eigen spel als jullie mij straks hebben zien spelen’ grapt hij. Hij vertelt over zijn start in de muziekwereld als jonge knul. Dale speelde gitaar en was fan van Jimi Hendrix en The Who. Hij zong graag maar werd op jonge leeftijd uit het koor gezet wegens gebrek aan zangtalent. Iets wat hij lachend beschrijft als een vrij traumatische jeugdervaring.


Hij pakte de bas op omdat niemand anders in de schoolband dat deed en vanuit daar ontstond een prachtige carrière. ‘Ik was 20 toen ik in Londen ging wonen en kwam daar midden in de rave-scene. Ik ontmoette Norman Cook (later Fatboy Slim) en speelde met hem in Beats International. Later werd dat Freak Power. Ik had een voorsprong op de meer geschoolde muzikanten doordat ik betrokken was bij alle nieuwe ontwikkelingen op het gebied van muziek en technologie’.

Vanuit de zaal wordt er gevraagd naar zijn ervaringen met Amy Winehouse. Dale begint bij de auditie: 'Ik speelde perfect tijdens mijn auditie maar ik kreeg de job in eerste instantie niet omdat de bassist voor me langer en knapper was. Hij werkte echter al voor George Michael en wilde meer geld. Toen kwamen ze bij me terug; ik was de minder knappe en goedkopere optie’, lacht Davis hardop.


‘Ze was een geweldige artiest. Ze was enorm creatief en kon goed improviseren. Zelfs als de muziek chaotisch was, kon ze er overheen zingen en viel alles op zijn plek’. Hij zegt dat we natuurlijk allemaal weten hoe het is afgelopen met Winehouse en hoe hij erbij was tot het einde. Ook nu heeft veel van wat hij doet nog een link met haar. Tijdens de workshop speelt hij baslijnen uit nummers als Rehab en Love Is A Losing Game. ‘De baslijnen die ik bij Amy speelde zijn erg simpel’ voegt hij er bescheiden aan toe. De tip van Dale: Als je vastberaden bent om iets te doen, dan is er altijd een plekje voor je. Muziek komt in vele vormen en er zit veel kracht in eenvoud.


Rob van der Loo laat de zaal beven
Rob van der Loo is al jaren de bassist van de symfonische metalband Epica en heeft met deze groep op elk continent gespeeld ‘behalve Antarctica’ aldus Rob. Hoewel metal in Nederland niet zoveel aandacht krijgt vertelt Rob dat de bandleden in Zuid-Amerika zonder beveiliging niet meer over straat kunnen lopen. Als bassist heeft hij geleerd dankzij jarenlang touren dat zijn sound en set-up zo simpel mogelijk is. Hoe meer opties je bas of set-up heeft hoe meer er ook stuk kan gaan tijdens het reizen. Jason Newsted van Metallica was een grote held en Rob laat zien met de muziek van Epica hoe hij speelt, inclusief zijn in-ear mix op het podium.


In Epica houdt hij zich niet alleen bezig met bassen maar ook met het schrijven van nummers waar ieder een gelijk aandeel in heeft. De band is dan ook een goed geolied bedrijf waarbij Rob ook de merchandise van de band op zicht heeft genomen en tussen neus en lippen door laat hij ook weten dat Epica met een heel orkest op tournee gaat.

Naast Epica heeft Rob ook nog een tijd lang les gegeven en was hij een van de medeoprichters van The Metal Factory, een muziekopleiding in Eindhoven die zich vooral op metal richt. Alsof dat niet genoeg is heeft hij zich ook nog gericht op foodtrucks, bier en hete sauzen! Als afsluiter speelt Rob nog wat Epica en doet hij de Kleine Zaal flink beven.


De babybass van Adinda Meertins
Waar de meeste kinderen voor viool kiezen werd het voor Adinda Meertins toch de contrabas, iets waar ze ontzettend trots op was (de benedenburen iets minder maar goed..). Nadat ze latin studeerde aan Codarts besloot ze ook in kleine kroegjes waar latin-sessies werden gehouden te gaan spelen om het nog beter te kunnen (en dat ging altijd tot diep in de nacht door). De laatste jaren speelde ze in Colombia bij de band Monsieur Periné waarmee ze een Latin Grammy won en nog twee Grammy nominaties verdiende. Nu is ze terug in Nederland en maakt ze muziek met haar eigen band onder de naam Sweet Toko en je kent haar misschien ook van Cubop City Big Band en Nueva Manteca. ‘Ik houd mijn bas even vast, dan voel ik me minder kaal’.

Adinda begint de workshop met haar prachtige babybass in de hand. Dit instrument is het makkelijkst te omschrijven als een elektrische contrabas, gemaakt van glasvezel. Ze geeft aan dat er op het gebied van sound wel degelijk verschillen zijn tussen een elektrische contrabas en een babybass. Het instrument werd in de jaren zestig door Ampeg op de markt gebracht als een lichtgewicht optie voor de contrabas. Hij werd door de latin wereld met open armen ontvangen omdat de bas, met zijn punchy geluid, beter opgewassen is tegen het geweld van de vaak uitgebreide percussiesectie.


Uit de zaal komt de vraag of Adinda wel eens een plectrum gebruikt want ‘bassisten die een plectrum gebruiken horen in de gevangenis’ grapt een mede-bassist. Dit is niet het geval. Er wordt door Adinda sowieso weinig elektrische basgitaar gespeeld vanwege het verschil in techniek. Haar advies? ‘Als je een hoek hebt waar geen kamerplant staat, koop een contrabas en begin met oefenen’.

Ze geeft ons een spoedcursus latin en het ritme dat we de clave noemen. ‘Ik speel en jullie klappen. Als het goed voelt, weet je dat je in clave bent. Zo niet dat ga je naar de gevangenis, samen met de bassisten die een plectrum gebruiken', instrueert ze ons.
Ook vertelt ze dat latin als genre in elke werelddeel in een ander hokje wordt geplaatst: in Latijns-Amerika valt het onder pop, in de Verenigde Staten valt het onder jazz en in Europa val het onder world.


Ze sluit af met een laatste tip: ‘Ik heb in Colombia leren loslaten als het om muziek gaat. Je gevoel is het allerbelangrijkst in muziek. Het hoofd kan mooie dingen toevoegen tijdens het spelen, maar soms zit het je ook in de weg’. Als afsluiter mag het publiek nog een flinke clave klappen waarover zij heen speelt en waarin de clave overgaat in een welverdiend applaus. Ze kondigt nog aan dat er over een paar maanden een album uitkomt van haar band Sweet Toko, de band waarmee ze zich juist wat wil losmaken van de latin scene, en waar elementen van jazz, urban en - jawel toch ook - latin in verweven zitten. 


De boeiende verhalen van Michel van Schie
De zaal zit vol voor de allerlaatste basgitaarworkshop van de dag. Michel  van Schie zit klaar en begint te vertellen: ‘Op de middelbare school kwam ik in het derde jaar in aanraking met de basgitaar, dat is aan mijn schoolcijfers van dat jaar ook goed te zien’ lacht hij. ‘Ik moest er door naar de mavo en had toen nóg meer tijd om te spelen. Ik heb nooit meer zoveel geoefend als in die twee jaar in aanloop naar het conservatorium’. Hij geeft antwoord op de vraag die op ieders lippen rust: hoe wordt je een succesvolle sessiemuzikant? ‘Door toeval en veel projecten die mislukken; want als je één succesvol bandje hebt, ben je altijd weg op tour’.

Van Schie geeft een voorbeeld van een van de toevalligheden die zijn carrière maakte: 'Bij een jamsessie waar ik eigenlijk niet naar toe zou gaan, trof ik een man aan de bar. Hij speelde saxofoon en vroeg of ik de avond erop al iets te doen had. Deze man was Hans Dulfer’. Verder laat Van Schie zien hoe veelzijdig hij is door verschillende sounds en speelstijlen te laten horen. Een tip voor andere bassisten? ‘Zoek alle nummers uit die je mooi vindt, maar kijk daarbij verder dan alleen je bashelden. Als je alles van Marcus Miller speelt, dan word je een medium Marcus Miller’.


Je moet ook je eigen sound en stijl ontwikkelen. 'Jat en leen alles van iedereen. Als ik met de bas meega met de zang dan noem ik dat een "Henny Vrienten" als het een moeilijk loopje is heb ik dat van Pastorius'. Over studioklussen is hij ook eerlijk: 'Als je live speelt in de studio dan kunnen de muzikanten veel beter op elkaar reageren, als ik iets geks doe dan reageert de drummer daar ook op en kunnen er leuke dingen gebeuren. Het nadeel van alles thuis opnemen is dat je die interactie mist'.


Over de debuutplaat van Anouk zegt Michel: 'We hebben alles in anderhalve dag opgenomen, een paar maanden later zag ik de clip maar ik herkende haar niet omdat ze een nieuw kapsel had,' zegt hij lachend. 'De uiteindelijke take heb ik nooit teruggehoord, dat was trouwens de tweede take, die met die drumfill van Hans Eijkenaar . Behalve een topbassist kan Michel als geen ander een goed verhaal vertellen en zou hij zo een boek kunnen schrijven over zijn avonturen. 

Overrompelend concert van het Leendert Haaksma Trio
En dan was er nog als slotstuk van Amsterdam Guitar Heaven 2023 het optreden van het Leendert Haaksma Trio, met Martijn Vink op drums en Michel op bas. De interactie waar Michel het over had kwam hier maximaal tot uiting in een overrompelend concert!  

Je begrijpt het al. Wat ons betreft was het een geslaagde dag. We hebben veel van jullie gesproken en volgens mij zijn jullie het eens. Dank je wel voor je komst en dan natuurlijk deze: tot volgend jaar!

Amsterdam Guitar Heaven 2023, met de Gearshow Gitaar & Bas en het Workshopfestival was een project van magazines De Bassist, Gitarist en Musicmaker, en Guitar Matrix, Stichting Output en Gitaarschool Nederland. Met dank aan Q-Factory voor de zalen, studioruimtes en crew, aan Abbey Road Institute, ook gevestigd in Q-Factory, waar we de basworkshops konden doen, aan Jack Pisters voor de artistieke leiding en aan al die hard werkende medewerkers! Op naar Amsterdam Guitar Heaven 2024!