Basgitaarbanden - de regels.

Blog 10-07-2018 00:00

Gitaarbanden

Of zijn het basbanden? Er zijn fabrikanten die onderscheid maken en speciale, bredere exemplaren hebben voor de – vaak wat zwaardere – bassen. Laten we het hier gewoon even op banden houden. Straps. Die lange stoffen of leren dingen waarmee we ons bas om het lijf hangen. Bij band bedoelen ik hieronder dus een gitaarband en niet het gitaarbandje waarin je speelt. Duidelijk?


Foto: dit jaar zag ik op de NAMM-show in LA bij Fender dit pak, gemaakt van klassieke logo-banden. Mijn droom natuurlijk.

Banden heb je in alle soorten en maten en van allerlei materialen. Ze kunnen kort zijn, zodat de bas a la Mark King onder de kin hangt of lang: Bart van Peter Pan Speedrock had hem altijd op zijn knieën hangen. Vaak zijn ze van leer, net zo vaak van stof en dan heb je nog allerlei tussenvormen. De een gaat voor stemmig zwart, de ander voor een dikke ergonomische met kussens en de derde drukt er zijn individualiteit mee uit. Ik ook.

Neil Young
Mijn stelling en mening is dat een mooie bas of gitaar niet alleen mooier wordt met de juiste band, maar dat het ook jóuw bas wordt. Douwe Bob heeft zijn naam op zijn band – dat zag je vroeger vaak in de countrywereld – terwijl Neil Young meteen herkenbaar is aan zijn oude band met vredesduiven en het peaceteken. Uiltjes? Dan denk je meteen aan Wilco en ik ken iemand – nee, niet ikzelf – die alle banden van The Who zoekt, uit de Leeds en Isle of Wight-tijd. Ik vind de band een onderschat onderdeel van de groep, het bandlid en de totale podiumpresentatie. Op iedere bandjesavond zie je wel een sunburst Precision of een witte Jazz en zoals gezegd wordt deze veel voorkomende bas met de juiste band een uniek exemplaar. Jouw exemplaar. En je kunt veel uitdrukken met je band. Ik klaagde wel eens bij een singer-songwriter dat de felgele POLICE LINE – DO NOT CROSS-band van haar gitarist niet echt binnen de band paste. Vlammen kunnen prima bij rockabilly en bij een rijtje doodskoppen zal je wel met een metalband te maken hebben. Ook hier zijn de cliché's soms weer dichtbij.


Foto: bloemetjes op een hippiefestival. Waarom niet?

Mijn bandenliefde groeide langzaam, maar zeker. Ik begon met de standaard Fenderbanden met logo - zie de foto van het Fenderpak. Daarna volgden de tweed-exemplaren van hetzelfde merk. Deze staan goed bij alle bassen en ze glijden makkelijk over de schouder. Dat laatste wil ik graag want mijn spel bestaan uit 5% techniek, 35% creativiteit en de overige 60% is aanstellerig 'posen': de bas de lucht in! Er volgde al snel een lichtblauwe band, want ik wilde ooit een lichtblauwe bas. Toen mijn toenmalige vriendin een lichtblauwe gitaar kocht was ik deze kwijt, toen Puck – een lokale bassiste – een blauwe Musicmaster Bass kocht was ik mijn tweede lichtblauwe band ook kwijt, maar toen eindelijk mijn lichtblauwe Musicmaster kwam, had ik genoeg Souldiers die pasten.


Foto: Met polka dots wordt het minder vintage, maar wel vrolijk.

Toen al mijn bassen een tweedband hadden vond ik het saai worden. Eerst versierde ik ze met buttons, maar al snel volgde de eerste paisley Get'm Get'm. Die heb ik nog steeds. Het probleem was vaak dat ik mijn bas vrij laag heb en dat ik 1.90m ben. Zeker als de voorste bandknop in het midden achter bij die hiel zit, zoals bij Gibsons. Veel banden waren te kort, maar bandfabrikanten zagen in dat mensen langer worden. Na de Get'm Get'm ontdekte ik Couch. Daar kocht ik een paar exemplaren van. De een is gemaakt van het witte, geperforeerde skai dat je in de jaren '70 in een Mercedes vond en een ander is gemaakt van het interieurmateriaal van een Pontiac GTO. Dat is sowieso al stoer toch? Dan heb ik nog een zwarte met een rode lijn, die af en toe om de rode Gretsch mag.


Foto: de eerste 'mooie' band: een paisley van Get'm Get'm.


Foto: en ik bekleedde ze zelf met buttons

John Stirratt
Na Couch raakte ik verliefd op Souldier uit Chicago en die liefde is nog steeds niet over. Van John Stirratt van Wilco kreeg ik zijn Souldier-signature strap en hij startte mijn verzamelwoede. Op iedere NAMM-show neem ik wat Souldiers mee en ik heb er inmiddels meer van dan bassen. Zelfs mijn camerastrap is van het merk, net als drie polsbandjes die ik soms draag. Eigenaresse Jen werd een goede vriendin en gekscherend noemt ze mij soms 'Souldier Poster Boy'.


Foto: de Stirratt-Souldier, die ik van John Stirratt zelf kreeg. Het begin van een verzamelwoede.


Foto: mijn bandengoeroe Jen, de eigenaar van Souldier.

Maar het leven als modebewuste bassist is niet altijd makkelijk. Het combineren van de juiste band met de juiste bas is een vak apart. In het begin wilde ik vaak matchen: een lichtblauwe bas met een lichtblauwe band en een oranje met een oranje band. De kleur is echter vaak net niet gelijk en soms is het 'te'. Mismatchen staat vaak veel mooier. Zo werd een paarse (Burdgundy Mist Metallic) Jazz Bass mooier met een crème-groene band, terwijl de witte Rickenbacker alles kan hebben. Ik zit regelmatig te overleggen met mijn goede vriend en gitarist Raymond Stolp, welke band er nu bij welke kleur past. We sturen elkaar dan foto's om elkaars goedkeuring te vragen. En dan is de ene sunburst opeens de andere niet. Een beetje matchen mag, maar het liefst zit er nog een andere kleur bij. Dan is het pas echt Stolpiaans. 


Foto: De Burgundy Mist met mismatchende, maar perfect passende band.


Foto: alles kan met de witte Rickenbacker, maar deze groenblauwe uiltjes matchen wel fijn met het sjondeer-shirt.

Ja, ik ben een groot Souldier-fan en ik probeer iedereen aan die banden te krijgen, maar dit moet geen reclameverhaal voor dit merk worden, want er is veel moois te krijgen. En ook ik heb meer. De witte Mercedes-Couch bleek zeer mooi te staan bij een gouden Warwick die ik tijdelijk in huis had. Omdat het beide Duits is? Als ik een vioolbas meeneem, gaat er vaak een uilenband van Souldier omheen, maar ik heb ook twee smalle, maar dikke lederen Slinky Straps van Richter uit Duitsland. Duur, maar kwaliteit. Met de bruine band wordt de sunburst vioolbas instant nog meer vintage dan het al is. 


Foto: de Mercedes-Benz Couch met de gouden Warwick.


Foto: de vioolbassen met drie verschillende uiltjes van Souldier.


Foto: maar met de Slinky van Richter is het een stuk meer '60s.


Foto: en dit prototype van een Souldierband - nog niet in productie - staat ook lekker old school!

En ik snap het als je nu, bij het komende probleem afhaakt. Je hebt net een mooie band bij een mooie bas gezocht, straplocks overgezet.. ..en dan blijkt de band niet bij je optreedbloesje van de dag te passen. Ik zei het al: ik heb een fokking zwaar leven.

Wat nu mijn boodschap is? Gooi die simpele, zwarte nylonband weg. Geef die dikke, brede, ergonomische band aan het bejaardenhuis of bewaar hem voor repetities. Ga het podium op met een mooie Levy's, Souldier, Bluebird, Fender, Couch, Get'm Get'm, Richter of wat je wilt. Souldier is duur, maar Fender maakt ook prachtige en betaalbare banden en zo is er meer. Geef je leven wat meer kleur en verwen jezelf!


Foto: als je wint, heb je vrienden. Deze band is speciaal gemaakt voor Wilco... ...en ik kreeg er ook een.

Strap locks
Van de strap is het een kleine stap naar de strap lock en van Souldier is het een kleine stap naar Anne Souldaat. Ehm Soldaat, bedoel ik. De voormalige gitarist van Daryll-Ann, is sideman van Tim Knol en Yorick van Norden en hij is al jarenlang solo actief. Ik zag Anne eens met zijn band Do-The-Undo op Noorderslag spelen. Tot twee keer toe gleed zijn zware, zwarte Les Paul van zijn band en dat is altijd lastig en niet fijn bij zo'n belangrijk optreden. Een beetje beschamend zelfs. Bij thuiskomst heb ik hem gemaild en om zijn adres gevraagd. Ik stuurde hem zowel twee Grolsch-rubbers als een setje strap locks. Of ie ze gebruikt, weet ik niet, maar ik vond het nodig.

Het eerste wat ik bij alle nieuwe bassen doe is een setje strap locks monteren. Een uitzondering zijn de vioolbasjes, want die zijn zo licht dat ze niet van de band glijden. Zo licht, dat ze waarschijnlijk opstijgen in plaats van vallen. Maar verder? Voorkom ellende, schaamte en zweet-veroorzakende momenten tijdens je gig en bescherm je bas: koop strap locks!


Foto: een Hutchins met strap locks.