Warwick

Blog 07-08-2017 00:00

 

Warwick

 

Een basmerk dat ik bijna zou vergeten, is Warwick. Het Engels-klinkende, maar Duitse merk werd 35 jaar geleden opgericht door Hans-Peter Wilfer. Ik zal de hele historie hier niet vertellen, maar ooit richtte vader Wilfer het merk Framus op en hij was ook nog eens belangrijk voor de concullega's van Höfner. Daar zijn hele boeken over volgeschreven, dus dat verhaal is te lang voor hier. Framus ging eind jaren '70, begin jaren '80 echter ten onder door de opkomende Aziatische instrumenten en na wat jaren als vertegenwoordiger in de muziekwereld te hebben gewerkt, startte zoon Hans-Peter, HP voor intimi, zijn eigen basmerk. Warwick dus. Later kocht hij de merknaam Framus terug: iets dat vader Fred nog net mee kon maken, voordat hij stierf. Al snel had Warwick endorsers als Jack Bruce en John Entwistle, het werd groot door de rockwereld in de jaren '80 en later vonden ook de funkspelers het merk.


Foto: Bij Warwick met een Framus-dubbelnek - helaas niet van mij

Ik kende Warwick eigenlijk nauwelijks. Mijn grote held John Entwistle speelde op de enorme en vervaarlijk uitziende Buzzard en ik kende wat modellen met de fallus-achtige hoorn. Als vintage-liefhebber was het niet helemaal mijn ding, om het eens zachtjes uit te drukken. Op een beurs leerde ik Hans-Peter kennen. Al snel mailden we elkaar veel over van alles en we raakten goed bevriend. Ik leerde zijn vrouw, zoon en dochter kennen, beide werkzaam in het bedrijf, en ik spreek de familie regelmatig. Ik racete in karts om de fabriek met zoon Nicolas, ik dronk koffie met dochter Estelle tijdens haar bezoek aan Amsterdam en ik ben jaarlijks te gast op het Bass Camp.


Foto: De Buzzard




Foto's: Tijdens de voorbereidingen voor het Bass Camp racen we nog wel eens met karts of Segways rondom de fabriek - met enkele bijna-dood-ervaringen tot gevolg

Dat is sowieso het leuke aan de muziekwereld. Veel merken worden gerund door liefhebbers en het vaak zijn het familiebedrijven. Zo heb je het Franse gezin Vigier, dat onder meer Orange voor Nederland distribueert, mijn goede vriendin Jen Tabor die de baas en oprichter is van Souldier Straps, vader en zoon Gooday van Ashdown en het Britse echtpaar Nick and Cathy dat achter de marketing van Höfner zit. Maar terug naar Warwick.


Foto: Dochter Estelle Wilfer

Al snel wilde ik alles over HP's ontmoetingen met Entwistle weten. Samen gebruikten ze aardig wat verboden middelen en ooit tekenden ze samen het eerste ontwerp voor de Buzzard op een tafelkleed in een café in Londen. Dat tafelkleed hangt ergens in de fabriek. Ik had al een Hiwatt, diverse op Entwistle geïnspireerde bassen en op een dag zei HP: 'Ik kan wel een Buzzard voor je bouwen, voor een speciale prijs. Hoe wil je hem hebben?' Die speciale prijs was nog steeds een rib uit mijn lijf, maar ik ontwierp op papier 'mijn' Buzzard, met mijn naam er op, passieve hardware en elektronica en verchroomde hardware. Het resultaat was een monster. In de goede zin van het woord. Het is een maffe bas om op te spelen, want ondanks de normale mensuur (snaarlengte) van 34” is de bas ongeveer 30cm langer dan iedere andere bas en met de 26 frets heeft het een enorme hals. Er zijn maar twee manieren om hem te bespelen: Hoog a la Entwistle of laag, op de heup. Dat laatste deed ik al met mijn Thunderbird, dus ik wende snel. Dat je door de lange hals met je arm nauwelijks bij de stemknop van de G-snaar kan komen is een detail. De Buzzard is door zijn afmetingen niet de meest praktische bas, dus het is lang niet mijn meest bespeelde bas. Toch trad ik er af en toe mee op met The La La Lies en ik nam er onze eerste demo's mee op.

Foto: De Koreaanse Star zat tijdelijk in de collectie 

Niet veel later had ik een mail van HP. Wat vind je eigenlijk van de Hellborg-versterker? Onze tester Remus vond hem waanzinnig, maar ik had er zelf niet op gespeeld. Spontaan besloot Hans-Peter een versterker op te sturen, met twee 2x12”-kasten. Het waren beschadigde beursdemo's en ik mocht er zo lang op spelen als ik wilde. Dat doe ik nog steeds en ze gingen mee naar alle The La La Lies-optredens, van Paradiso tot Noorderslag tot De Melkweg, 3FM, 013 en onze plaatopnames in België.






Foto's: Met de blauwe Streamer te gast met The La La Lies bij 3FM en spelend met ex-vriendin Meryem bij Cirque de Juliette in Cool, Heerhugowaard.

Een paar jaar na de Buzzard raakte ik verliefd op de Stryker. Je zou het Warwick's variant op de jaren '70 Alembics van Entwistle kunnen noemen. Een Explorermodel dus. Weer werd er een speciale prijs gemaakt, het was weer een rib uit mijn lijf, maar dit keer bestelde ik de normale versie en geen Custom Shop. Scheelde een zwevende rib. Ik speelde veel live op de Stryker, een bas die qua looks wel bij onze '70s-stijl pastte. Ook deze bas is enorm en alleen op de heup bespeelbaar. Ik wilde typen dat ie praktischer was, maar hij is eerder minder onpraktisch. Het is echter wederom een prachtig monster, dat indruk maakt op een podium.

Foto: Met The La La Lies kwam de Stryker vaak in actie 
 

Tussendoor kwamen en gingen er nog wat 'goedkopere' modellen, zoals een Streamer CV in babyblauw, een Koreaanse Star Bass en natuurlijk testte ik diverse modellen. Naast de Stryker en de Buzzard heb ik er nog drie. Een Duitse Fortress, die ik voor heel weinig geld vond, een prachtige Streamer $$ met dubbele MM-humbuckers. Deze bas ziet er fantastisch uit, klinkt fantastisch, voelt fantastisch en het is misschien wel de beste bas die ik heb. Toch pak ik meestal de meer vintage-modellen als de Thunderbird en Mustang, maar deze Streamer is te gek. Dan is er nog een Chinese Jack Bruce. Warwick's RockBasses zijn niet goedkoop, maar de kwaliteit is top. Dit mag dan een 'Chinees' zijn, maar de elementen, brug en stemmechanieken wijken niet af van de onbetaalbare Duitse versies en de bas is neck through.


Foto: De Jack Bruce

If you can dream it, we can build it, is de slogan van Warwick's Custom Shop. Jaarlijks bezoek ik het Bass Camp in thuisbasis Markneukirchen en jaarlijks heb ik meteen duizend ideeën voor een CS-bas. Ze zitten allemaal in mijn hoofd. Mijn portemonnee werkt echter tegen.


Foto: Op het Bass Camp rij ik jaarlijks bekende bassisten. Wie ik allemaal in mijn busje heb gehad? Van Metallica's Trujillo en Megadeth's Ellefson tot Lee Sklar, Nik West, Guy Pratt (Pink Floyd, Madonna, Michael Jackson), Chuck Rainey, Rhonda Smith, Stu Hamm, Juan Alderete en eigenlijk te veel om op te noemen. 



Foto: Met Dave Ellefson in gesprek over Taylor Swift. Echt waar.


Foto: Robert Trujillo - ondanks dat er een limousine voor hem was geregeld, zat hij liever met de rest van de gasten in mijn busje.