North Sea Jazz dagverslagen deBassist.nl - Dag 3 - zo 10 juli 2016

Met Esperanza Spalding, Paul Bender, Christian McBride, Drie Laheye, en ... John Scofield

Muzieknieuws 10-07-2016 22:07

De derde en laatste dag van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam. Het team van de Bassist doet verslag! Inclusief links naar de dagverslagen van Dag 1 en Dag 2.

door Patrick Lamberts en Kevin Pasman - foto's Dennis Boxem e.a.

Verslag Dag 1 - klik hier
Verslag Dag 2 - klik hier 

Esperanza Spalding 
Een jazzconcert of performance art? De grens is bij Esperanza Spalding erg dun. Ze houdt er blijkbaar van om zaken te combineren: disciplines (zang, dans, acteren), stijlen (jazz, r&b, psychedlische rock) en instrumenren (bas, toetsen). Het maakt het optreden rond haar nieuwe album ‘Emily’s D+Evolution’ een lust voor het oor én het oog. Drummer Justin Tyson en gitarist Matthew Stevens zorgen voor het rauwe randje. Laatstgenoemde oogt misschien wat timide, maar zet inmiddels wel wat dissonante spierballenriffs en funky slaggitaar neer. Opvallend is dat Spalding zelf sterk naar Tyson en Stevens trekt in de instrumentale passages, zoals de uitgebreide jams waarin 'Funk The Fear' en 'Unconditional Love' uitmonden. Daarin valt ook op wat een waanzinnig werk Spalding levert op haar fretloze bas: zo virtuoos en toch zo groovy. Een heel bijzonder optreden van een hele bijzondere dame.

Hiatus Kaiyote met Paul Bender
De ‘future soul’ van het Australische viertal Hiatus Kaiyote klinkt schokkerig en onvoorspelbaar, waarbij de jazzy stem van zangeres-gitarist Nai Palm over de muziek heen fladdert. Het blijkt live niet makkelijk te zijn de soms aan brute dance en dan aan ingetogen jazz refererende sounds van de albums te reproduceren, maar het is een genot om te zien hoe toetsenist Simon Mavin als een acrobaat over zijn synths raast en sneller van sounds wisselt dan je de bandnaam kunt uitspreken, hoe drummer Perrin Moss met het grootste gemak onnavolgbare breakbeats speelt en hoe bassist Paul Bender door vernuftig te wisselen tussen zijn vijfsnarige Lakland Skyline en zijn bassynth de ruimte in het laag invult. Hoewel, 'laag'? Bender gebruikt maar liefst drie octavers, waaronder een Whammy, om ook in de hogere regionen aanwezig te zijn. Volgens Bender probeert Hiatus Kaiyote in elk nummer ‘een gat voor onszelf te graven, waar we vervolgens weer proberen uit te klimmen.' Dat leidt tot spannende muziek, die gek genoeg bij vlagen best hitgevoelig klinkt. Binnenkort een interview met hem in deBassist! 

Paul Bender

Chick Corea, 75th Birthday Celebration: Homage To Heroes
‘Homage To Heroes’, zo mag zondag 10 juli 2016 wel de muziekgeschiedenisboeken in gaan. Het is de dag waarop Steve Vai in Bergen op Zoom de Sena European Guitar Award toegereikt krijgt en nog springlevend zelf optreedt, terwijl North Sea Jazz ’s avonds in het teken staat van odes aan overleden helden. Om te beginnen met pianist/toetsenist Chick Corea in de Amazon, die zijn verlate verjaardagsfeestje komt vieren (Corea werd 12 juni 75 jaar). Dat doet hij op verbluffende wijze, met saxofonist Kenny Garrett, trompettist Wallace Roney, bassist Christian McBride en drummer Marcus Gilmore, een band die je De Vleesgeworden Virtuositeit zou kunnen noemen, want het spel is technisch uitdagend maar wordt vlekkeloos gebracht en vol passie. Het razendsnelle gepluk van McBride op de contrabas is bijvoorbeeld ongeëvenaard en ook de blazers krijgen na solo’s veel steun vanuit het publiek. Corea is al groots sinds hij bijdroeg aan de elektrische jazzfusionplaten van Miles Davis, en Davis is dan ook logischerwijs een van de geëerde helden, evenals Budd Powell. Heel persoonlijk is de presentatie echter niet, waardoor het optreden wat afstandelijk aanvoelt. Maar de enige substantiële opmerking is richting de organisatie: waarom hangen in de Amazon geen beeldschermen? Hier spelen bij uitstek artiesten die men graag tot op de vingers wil volgen. Maar helaas ontbreekt het hier dus aan close-ups. Dat maakt de beleving enigszins statisch, al krijgt het luisterzintuig meer dan genoeg prikkelingen!

STUFF. met Dries Laheye
'Wij zijn STUFF. uit Gent en Antwerpen en het is hier vooral heel warm.' Daar heeft drummer Lander Gyselinck niets aan gelogen. Het is bloedheet in de Darling, maar de zaal puilt alsnog uit voor het vijfkoppige Belgische groovemonster. Er wordt naar hartelust geïmproviseerd door alle bandleden, maar essentieel voor het geluid van STUFF. zijn de diepe, donkere jazz- en hiphopgrooves van Gyselinck en bassist Dries Laheye. Laheye trekt misschien minder aandacht dan zijn drummende bandmaat, maar zonder het vette, smerige basgeluid dat hij uit zijn Precision tovert zou de muziek een stuk minder funky zijn. Opvallend is hoe de band eigenlijk maar een hele kleine kring op het redelijk grote Darling-podium in beslag neemt, met Gyselinck letterlijk en figuurlijk in het midden van de belangstelling. Het Belgische vijftal is het bewijs dat 'moeilijke' muziek ook best dansbaar kan zijn.

Dries Laheye

Scofield Mehldau Guiliana
Het laatste optreden van de dag, en de laatste gig voor het drietal John Scofield, Brad Mehldau en Mark Guiliana na een maand touren. Ze spelen in een overvolle Hudson fusion in de ruimste zin van het woord. Het drietal mengt naar hartelust stijlen en invloeden, en schuwen daarbij het experiment niet. Een bluesy ballad met een reggae drumpartij? Geen probleem! Fusion gitaarlijnen met donker rollende hammonds en een breakbeat dan? Het drietal laat moeiteloos elke muzikale grens vervagen in een uitermate spannend en spectaculair concert. Scofield neemt daarbij opvallend vaak de basgitaar ter hand, zodat Mehldau meer ruimte krijgt om op toetsen uit te pakken. Mark Guiliana is messcherp, gecontroleerd en virtuoos: hippe beats, prachtige swing en echt authentieke reggaefeel. Is er iets wat deze New Yorker niet kan? Een absoluut hoogtepunt aan het eind van drie lange, mooie dagen North Sea Jazz.


zoeken
zoeken