North Sea Jazz dagverslagen deBassist.nl - Dag 2 - za 9 juli 2016

Met Anthony Jackson, Paul Bender, Verdine White, e.v.a.

Muzieknieuws 09-07-2016 14:07

door André Dodde, Patrick Lamberts, Kevin Pasman, Dick de Waal, Erk Willemsen - foto's Dennis Boxem e.a.

A Jazz/Funk Bass Summit with Verdine White & Ron Carter
Vandaag is het de dag van Ron Carter en Verdine White. Carter deed een betoverend concert met Pat Metheny, White zou aan het eind van de dag alle Earth, Wind & Fire-hits voor een tienduizendkoppig publiek ten gehore brengen. Midden op de dag kwamen de twee samen in het Jazz Café voor de Jazz/Funk Bass Summit, die zeer vermakelijk was.
"De eerste elektrische bas is gemaakt in 1951, mijn geboortejaar. In het jaar dat Charlie Chaplin geboren werd, werd de eerste Kodak-film uitgevonden. I'm just saying", zegt White gekscherend. Of misschien meent hij het wel. Ron Carter - bouwjaar 1937 - is rustiger, maar minstens zo inspirerend. Met groot wederzijds respect praat het duo over hun geschiedenis met het instrument, hun aanpak en de problemen van het opnemen van de bas. Volgens Carter heeft de onwetendheid van studiotechnici de opmars van de elektrische bas flink vertraagd. Helaas was na drie kwartier de tijd om. De heren gaven de indruk nog makkelijk een uur door te kunnen praten.

Hiatus Kaiyote
De Australische band Hiatus Kaiyote stond in 2013 ook op North Sea Jazz en mag het laat op de avond in de Darling dunnetjes overdoen. De muziek wordt wel ‘future-soul’ of ‘multi-dimensional polyrhythmic gangster shit’ genoemd en is twee keer voor een Grammy Award genomineerd. Onze aandacht is getrokken. Er is echter weinig animo voor de band met de excentrieke Noami ‘Nai Palm’ Saalfield op zang en gitaar. Helemaal van de grond komt de relatief drukke mix van soul, funk, jazz en electro ook niet op dit late uur. Zangeres Nai Palm smeekt om een beetje liefde na een wat ingehouden reactie uit het publiek. Als dan vervolgens haar gitaar wegens een technisch mankement aan de kant wordt gehaald en het geluid het ook niet haalt bij de uiterst knap geproduceerde platen ('Tawk Tomahawk', 'Choose Your Weapon' en 'Recalibrations Vol.1') lijken de ‘Ozzies’ gewoon een wat ongelukkige dag te hebben. Zonde dat een band die een heel kleurrijk palet aan geluiden tot z’n beschikking heeft op deze manier flets overkomt. De volgende keer komt de band vast een stuk feller uit de verf. 
's Middags hadden we bassist Paul Bender al gesproken. Binnenkort interview in deBassist!

Jungle By Night
Jungle By Night is allang geen ‘sympathieke jongehondenband’ meer, maar is helemaal volwassen geworden. Met autoriteit, souplesse en heel veel spelplezier pakken ze ‘t publiek volledig in. De veelal Afrikaans geïnspireerde muziek heeft meer invloeden uit hiphop, filmsoundtracks en andere delen van de wereld gekregen en dat geeft Jungle By Night een eigen sound. De Roland Juno-synth van Pyke Pasman is hiervoor een perfecte toevoeging. De meeste aandacht gaat vanzelfsprekend uit naar de drie blazers vooraan, maar juist de dragende rol van drummer Sonny Groeneveld en bassist Peter Peskens (op een short scale Fender Mustang) geeft de band zijn onweerstaanbare groove.

Hiromi: The Trio Project met Simon Phillips
De Japanse pianovirtuoze Hiromi wordt in haar jazzsprookje de laatste jaren begeleid door een ijzersterke - en veel oudere - ritmesectie. Allereerst is daar Simon Phillips. En wat moeten we nog over hem zeggen? Dat hij de meest verzorgde drumsound van het hele festival heeft? Dat hij niet alleen ritmisch ijzersterk is, maar ook de vingervlugheid van Hiromi bijna melodisch ondersteunt? De pianiste geeft zelfs nota bene aan dat 'Wonderland' is ontstaan uit haar fascinatie voor Phillips' Octobans. Anthony Jackson is de bassist die zijn mond het meest fanatiek met de muziek mee beweegt. En dan valt er nogal wat te bewegen, want de partijen van zijn Fotera Presentation II contrabasgitaar - met opvallend diepe klankkast - bevatten véél noten. En toch klinkt het heel groovy.

De Raad van Toezicht
Deze band, vers afgestudeerd aan ‘t conservatorium van Arnhem, staat twaalf man sterk op het podium. Dat ziet er al indrukwekkend uit, vooral omdat beide toetsenisten regelmatig van plaats wisselen, net als de drummer en de percussionist, terwijl de tenorsaxofonist net zo makkelijk de bas overneemt. Met daarnaast nog viool en vier blazers, biedt deze formatie genoeg klankleuren om swingende jazz(-funk) à la Pat Metheny en Snarky Puppy neer te zetten. Een workshop van de laatste op het conservatorium in Arnhem was dan ook de directe aanleiding voor de oprichting van De Raad van Toezicht (op de foto bassist Teun Creemers).

Earth, Wind & Fire
We hebben medelijden met alle artiesten die tegelijk spelen met Earth, Wind & Fire. Veel ruimte was er namelijk niet meer over in de megagrote Nile, goed voor 10.000 m/v. En het publiek krijgt precies waarvoor ze gekomen zijn: een set met alle grote discohits die de band scoorde. De muzikanten zijn uitstekend en kwijten zich zeer professioneel van hun taak, Verdine White voorop natuurlijk, maar die professionaliteit zorgt er ook voor dat de gezapigheid en de voorspelbaarheid constant op de loer ligt. Als het geheel van wat meer pit wordt voorzien, ligt dat vooral aan gitarist Morris O'Connor en drummer John Paris. Vooral laatstgenoemde lijkt af en toe echt moeite te moeten doen om zich in te houden. Zanger Phillip Bailey wisselt schijnbaar willekeurig opvallend sterk gezongen passages af met pijnlijk matige momenten en daar lijkt de toonhoogte weinig tot geen invloed op te hebben. Maar het voornaamste doel van Earth, Wind & Fire, een meezing- en dansfestijn, is gehaald. Met gemak.