Bashelden VIII: Rick Danko

Blog 07-01-2018 00:00

 

Rick Danko
Ik heb constant muzikale periodes en fases en dat hangt altijd af van diverse zaken, zoals het weer: tijdens warm zomerweer draai ik altijd of Gris Gris van Dr. John of Exile on Main St. van The Rolling Stones. Soms luister ik muziek door een opmerking. Bijvoorbeeld door een van Paz Lenchantin die me in DB#40 attent maakte op het 'Danko-armpje'. Niet veel later begon ook de bassist van The Dawn Brothers over Rick Danko. Er volgde meteen weer een The Band-periode. In mijn nog komende blog over Duck Dunn vertel ik over een muzikale openbaring en het zien van The Last Waltz op tv was er ook een van.

 

Als jochie greep de film The Blues Brothers me en als late tiener gebeurde hetzelfde met een andere muziekfilm. Ik zat alleen thuis, ik wilde naar bed, maar ik zapte nog wat rond. Ik zag wat coole gasten in leren jasjes die aan het biljarten waren. Een mij onbekende man, die later Robbie Robertson bleek te heten, citeerde iemand die ik ook niet kende: ene The Hawk:
'Well, son, you won't make much money, but you'll get more pussy than Frank Sinatra.'

Mijn interesse was gewekt. Wat daarna volgde was muziek die ik niet kende. Ik kende de songs niet, het soort muziek niet, maar ik was vanaf noot één helemaal om. Met open mond staarde ik naar de tv en ik zoog de muziek op. Wat was dit? The Band dus. Een band met drie topzangers, die er voor zorgden dat Clapton met Cream kapte en Band-achtige muziek ging maken met onder meer Blind Faith. Een band die zowel The Beatles als The Small Faces de folky kant opduwde en er voor zorgde dat ze hun baarden lieten staan. Niet een band maar The Band. Een van de drie zangers is ook de bassist en dat is Rick Danko.

Drummer Levon Helm heeft het Zuidelijke accent, de knauw. Als pianist/drummer Richard Manuel zingt doet het pijn. Maar Rick Danko pakt me echt. It Makes No Difference, Stage Fright... ...ik kan er geen genoeg van krijgen, zeker niet van de diverse liveversies. En dan zijn baslijnen. Ik ben niet zo'n fan van fretloze bas, maar wat hij op zijn Ampeg Scroll Bass doet is heerlijk. En de sound van zijn gefrette Gibson Ripper op The Last Waltz is ook zeer fijn. Danko speelt spaarzaam, laid back en doet precies wat nodig is in die kleine ruimte die zang, koortjes, toetsen, piano en gitaar overhouden. 

Danko4

Voordat de heren The Band werden, speelden ze jarenlang in het covercicuit van Canada en Amerika. Het is als the Beatles die 'vormden' in Hamburg. Je hoort dat ze feilloos op elkaar ingespeeld zijn en dat er geen ego's zijn - behalve dan die van Robertson in The Last Waltz. Ze doen allemaal wat nodig is en alles heeft een functie. De koortjes zijn bijzonder, want niemand lijkt een vaste partij te hebben. De een duikt omlaag, terwijl de ander omhoog gaat, om dat in het refrein weer om te wisselen. De bas speelt mee met de toetsen, werkelijk alles heeft een functie, zonder dat het uitgedacht of gearrangeerd is. De heren konden niet anders.

Danko3

En dan heb je nog Danko's zang en timing daarvan. Luister eens naar de liveversie van Loving You Is Sweeter Than Ever van Rock Of Ages. Het is eigenlijk een Four Tops-nummer, mede-geschreven door Stevie Wonder. Helm en Danko lijken om het hardst te schreeuwen, maar de emotie die dat voortbrengt is zo bijzonder. Of The Weight, in elke versie, maar vooral weer de liveversies. Danko heeft zo'n eigen, rare, aparte timing, dat hij haast een ander nummer lijkt te zingen dan de rest.



Mijn ultieme favoriet en een van mijn favoriete songs aller tijden is It Makes No Difference. Op YouTube vind je de lange uncut-versie van The Last Waltz - voor de film is hij namelijk ingekort. Na een zware relatiebreuk, een aantal jaar geleden, vind ik het nog steeds lastig om naar dit nummer te luisteren. Toch denk ik dat het een van de mooiste songs ever is. Naast de zang van Danko zijn er natuurlijk die geweldige, puntige gitaarsolo's, zoals alleen Robertson dat kan. En het einde heeft een duel tussen de sax van Garth Hudson en de koperen Strat van Robbie. Bijzonder. Robbie Robertson verdient natuurlijk een extra pluimpje hier, omdat hij zo goed als alle songs voor The Band schreef.



Dan Danko zelf. Als ik aan hem denk, denk ik aan die goed-uitziende jonge gast van The Last Waltz, die duidelijk levenservaring heeft. Zijn uitstraling is te gek. 'Ik kan dit'. Hij heeft een bepaalde trots.

Of ik denk aan die fantastische scene uit Festival Expres: een documentaire over een trein vol drank en bekende artiesten - en een aanrader om eens te kijken. Op een bepaald moment zie je een knaldronken Danko die in de vroege ochtenduurtjes in de trein een duet zingt met Janis Joplin, die eveneens behoorlijk in de olie is. Ik wil hier geen advertentie voor drankgebruik van maken, maar Rick hield wel van een feestje. En ik snap dat niemand wilde slapen. Waarom zou je naar bed gaan, als Rick Dank ergens met een gitaar zit?



Na The Band maakte hij nog een paar prachtige solo-albums, maar hij miste de songs van Robertson. Er volge een reünie zonder Robbie. Bandleden stierven, er volgden arrestaties, te veel drugsgebruik en hij stierf als een berooid man met overgewicht - die in de Classic Albums documentaire over 'The Brown Album' toch nog een tranentrekkend mooie versie van When You Awake ten gehore bachtt, waar hij de timing weer helemaal veranderde.



Wat hij achterliet was een oeuvre met prachtige songs, emotioneel gezongen en baswerk waar iedere bassist van kan leren.

Chris Dekker

Danko2

 Danko1

zoeken
zoeken