Bashelden VII: John Stirratt

Blog 30-12-2017 00:00

 

John Stirratt
Soms word je op een forum op een band of bassist gewezen. De voorloper van mijn favoriete forum The Bass Outpost heette The Dude Pit en daar ging het vaak over een bepaald baselement, die ook regelmatig in De Bassist aan bod is gekomen: de Darkstar, oftewel Bi-Sonic. Een van de bespelers van een Lakland P met zo'n element was ene John Stirratt van de band Wilco. Ik kende het niet. 

Op het forum werd gesproken over zijn fijne bassound en dito spel. Ik was nieuwsgierig geworden en ik kocht Wilco's Yankee Hotel Foxtrot - volgens velen hun beste album. Bij mijn toenmalige werkgever Paradiso mocht ik wat cd's uitkiezen voor sinterklaas en ik koos voor Kicking Television, Live In Chicago van diezelfde band. Ik vond de muziek best leuk en de bassist had inderdaad een fijne sound. Langzaam kroop de muziek in mijn aderen... ...om een permanente plek op te eisen. Inmiddels ben ik zo'n vervelende gast geworden die iedereen, desnoods met licht geweld, aan de Wilco probeert te krijgen. Sorry, vrienden.

John Stirratt doet me een beetje denken aan de jaren '60-bassisten, waarbij de bas vaak een grote rol had in de muziek. Stirratt is fuctioneel, stuwend, melodieus en die sound!

Stir1
Foto: Stirratt met Souldier-band en Lakland met Darkstar-element


Video: Prachtige melodieuze lijnen van Stirratt en een freaky, signature Nels Cline-solo


Ik speel het liefst in muzikale trio's. De gitaar heeft meer ruimte, de bassist moet en mag meer doen en bij solo's dienen beide muzikanten op te letten dat de boel niet inzakt. Het mooiste is dat de instrumenten elkaar nooit in de weg zitten. The Who, The Jam, de meeste bezettingen van Herman Brood's Wild Romance, The (Small) Faces, Booker T. & the MGs, Stone Roses, Manic Street Preachers: allemaal hebben ze één gitaar, bas en drums, met soms (wat) toetsen. Zo niet Wilco. Sowieso heeft de band met Nels Cline en Jeff Tweedy twee epische gitaristen, die beide enorm kunnen soleren, maar dan zijn er ook nog eens twee toetsenisten, waarvan er eentje soms (ook bovengemiddeld!) gitaar speelt. Drie gitaren en eenmaal keys, of tweemaal gitaar en tweemaal toetsen dus... ...en toch weet Stirratt altijd plek te vinden voor prachtige lijnen. Warm met de vingers met Fender, Lakland en Les Paul Signature of dat typische geluid van Höfner en plectrum:



Ik vroeg hem hoe hij die ruimte vond:
'Ik kon in het oude materiaal, toen we tijdelijk een viermansformatie waren, zeker de ruimte nemen, zoals op Yankee Hotel Foxtrot. Sky Blue Sky was meer basic. Bij bepaalde nummers voel je dat je de muzikale leiding neemt, of dat je een melodieus statement kunt maken, en dan hoop je dat de spelers om je heen de oren en het empathisch vermogen hebben om het te accentueren. Op een nummer als I Might, van The Whole Love, neemt de fuzzbas een hoop ruimte in. De andere gasten voegen de kruiden toe om het fijn voor je oren te maken. Ik speel in Wilco met fantastische muzikanten, die altijd bereid zijn om met een instrument mee te spelen, die het voortouw neemt. Op Schmilco heb ik wat overdubs gedaan, maar ik hou er veel meer van om 'in het moment' te spelen. Met de hele band tegelijk.'

Bron: Stirratt-interview



In mijn Bashelden-blog over Ronnie Lane en Peter Quaife beweer ik dat de bas in de jaren '60 emancipeerde, maar dat de rol in de popmuziek de laatste jaren weer terug bij af lijkt te zijn. Ik hoor de bas vaak te ver op de achtergrond in de mix en er worden teveel achtsten gespeeld. Natuurlijk zijn er genoeg uitzonderingen en Stirratt is daar een van. Hij pakt zijn plek, is nooit over the top, maar hij weet altijd het juiste op de juiste plek te spelen. In een nummer als het epische Impossible Germany wisselt hij richting hetexplosieve einde van de song van vingers naar plectrum. Een subtiel verschil, maar toch.

Daarnaast ben ik gewoon een onwijze fan van de songs en stem van Jeff Tweedy, de alles kapotmakende solo's van Nels Cline en de humor en intellegentie in de muziek. In de loop der jaren heb ik de heren vaak ontmoet, Nels en John bleken superaardige gasten, Wilco blijft me verrassen en het blijft mijn favoriete, huidige band.

Stir2
Foto: John met zijn originele '60s Club Bass

Een zijstap: Door Wilco raakte ik in de ban van het bandenmerk Souldier. Eigenaresse Jen Tabor is inmiddels een goede vriendin en ik heb meer Souldier-banden dan bassen. Zelfs mijn cameraband is van dit merk. Ik heb diverse banden met uilen er op, de trademarkband van Tweedy, en Jen stuurde me eens twee banden die exclusief voor Wilco waren.. ..en voor mij. Bijzonder! Last but not least stuurde John Stirratt mij een exemplaar van zijn signature-Souldier-strap, die ik koester, en een boek over Wilco - soms is het fijn om je helden te ontmoeten

Chris Dekker

Stir3

Foto: En met een reissue-Club 

 

zoeken
zoeken