Bashelden IV: Nicky Wire, Andy Bell, Russ Pritchard, Damon Minchella, Richard Jones, Marc Driessen, Alex James en Duff McKagan

Blog 13-11-2017 00:00

 

Nicky Wire, Andy Bell, Russ Pritchard, Damon Minchella, Richard Jones, Marc Driessen, Alex James en Duff McKagan

 

Ik ben een kind van de jaren '90 en na Guns 'n Roses ontdekte ik de Britpop. Ik sta nog steeds voor in het blad met een Fred Perry-polo en de enige reden om U2 onlangs in Johan Cruijff Arena te bezoeken was het voorprogramma: Noel Gallagher's High Flying Birds.

Britpopbands staan niet direct bekend om hun geweldige bassisten - bij de eerste Oasisplaten hoor je niet eens wat de bas doet -  maar het is meer de attitude, stijl en muziek die me pakte, ook van de bassisten. Zoals gezegd loop ik nog steeds in Fred Perry rond, het feit dat ik jarenlang Burns speelde kwam rechtstreeks door Andy Bell van Oasis en Marc Driessen van de Nederlandse Britpopband Supersub leerde me veel over bassen en Rickenbacker in het bijzonder. Duff McKagan maakte natuurlijk geen Britpop, maar voor mij kwam de Britpop direct na Guns 'n Roses en hij was een van die bepalende mensen in mijn jonge jaren. Laat ik de namen uit de titel eens stuk voor stuk opnoemen.

Nicky

Eerst een mening. Deze blog gaat een keer bijna niet over iconische baslijntjes en een goed geluid, maar over uiterlijk, kleding en attitude. Stop dus maar met lezen als dat je niet interesseert! Of ga juist verder:

Zeker op een wedstrijd of showcase, maar eigenlijk altijd, zijn de looks van de band zeer belangrijk. Van The Beatles tot The Strokes, Guns 'n Roses of the Editors. Denk aan deze bands en je weet meteen wat voor kleding en kapsels de heren hebben. Op een podium mag alles best even groter en overdrevener. Je hebt al die coole bas in jouw favoriete kleur, dus dan ga je niet het podium op in dezelfde kleren als waarin je 's middags vakken stond te vullen in de Deka. Je trekt een paar afgetrapte Allstars of puntschoenen aan, je scoort een mooi bloesje. Buiten zet je desnoods je RayBan op. Je bent een muzikant! Mijn meeste heldenblogs gaan over baslijnen en sound, maar hier licht de nadruk wat meer op stijl.

Kortom: Move over Laura 'een leuk shirtje van Metallic' Ponticorvo!

 

Nicky Wire
Een van de mooiste muzikale dagen in mijn leven was die keer dat ik met mijn band het voorprogramma mocht doen van Manic Street Preachers in een uitverkocht Paradiso. Dat laatste is al een droom, maar om met een van de bands uit je jeugd te spelen is helemaal manisch. Magisch bedoel ik. Nicky Wire was altijd een basheld. Ik hou nog steeds van zijn dikke basgeluid en hij was degene die me inspireerde om uniformjasjes te dragen en ik had tijdelijk een Italia glitterbas, net als hem. Oogschaduw en jurkjes gingen me net te ver.
Nog even over die mooie avond. Door omstandigheden had ik die keer een 2x12" mee in plaats van twee. In de kofferbak van je auto is dat een aardige kast, maar op het podium van Paradiso verzoop ie wat. Niet dat Paradiso zo groot is, maar mijn 2x12" stond voor vier (!) 8x10's van Nicky. 32x10. Ik voelde me best een loser, haha. Naast de gestapelde 8x10"-kasten stond een flightcase met daarin vier stuks Ampeg SVT-Pro. Eén per twee kasten en twee reservetops. Dan nog twee tuners en twee rek-SansAmps. Op de flightcase zat een stikkertje: 'Big heavy cunt of a box'. Daar moest ik natuurlijk een foto van nemen:

Cunt

Andy Bell
Ooit coverde ik Oasis' She's Electric met mijn band Boilersuit. Onder de miljoen gitaarpartijen van Noel Gallagher hoor je wel bas, maar je hoort niet wat er gespeeld wordt. Ik besloot dus zelf maar een fijne lijn te maken. Met de komst van Andy Bell, eigenlijk gitarist en zanger van Ride en Hurricane #1, werd de bas hoorbaar in Oasis. En hij was cool. Natuurlijk had hij een Burns Bison met Bell – Oxford in plaats van Burns – London op de slagplaat. Maar hij speelde ook met een Vista Sonic van hetzelfde merk. Los van de mooie en lekker laaggehangen bassen, had hij altijd de juiste leren jasjes en als enig Oasislid bewoog hij op het podium, maar ingetogen en cool. Ik zag Oasis diverse malen met Bell en ik interviewde hem twee keer. Eens voor Gitarist en eens voor De Bassist. Altijd leuk om je jeughelden te ontmoeten. Het feit dat ik een tijdlang een Burns Vista Sonic had, kwam helemaal door mij. En die Burns Bison? Als ik ooit genoeg geld heb en er komt er eentje langs...

Andy

Russ Pritchard
Russ speelt tegenwoordig bij Noel Gallagher's High Flying Birds, maar ooit zat hij in The Zutons. Ik ging daar deels heen omdat ik verliefd was op Saxofoniste Abi Harding, maar zeker ook om de songs én Russ. Nummers schrijven konden de heren en dame wel. Dat bleek een paar jaar later, toen Mark Ronson hun Valerie uitkoos voor zijn Versions-album. Amy Winehouse zong het in en Russ kon een huis kopen.
Ik hield al van halfholle bassen, maar Russ blies me letterlijk omver. Ik zag The Zutons ooit in Paradiso, ik denk met een editie van London Calling. Hij had een Fender-buizentop met daaronder een 4x10" en een 1x15". Zijn prachtige sunburst Gibson EB2 was echter zo dik en luid dat het voelde alsof je bij elke noot tien centimeter naar achter werd geduwd. Wat een vetheid! Alleen daarom al mag hij in dit rijtje.


Damon Minchella
Oasis was dé band, maar Ocean Colour Scene was 'onze' band. Met vrienden bezochten we deze Britse band wel eens drie keer in een weekeinde: Amsterdam, Utrecht en Groningen. Damon verliet later met onenigheid de band, hij speelde lang bij Paul Weller, eenmalig met The Who op Live8, ik zag hem eens live opnemen met Benjamin Herman in Studio150 (magisch!) en tegenwoordig bast hij bij The Verve's Richard Ashcroft. 
OCS was een belangrijke band voor me. Het zette me op het spoor van mijn grote held Paul Weller, maar het bracht me ook bij Northern Soul en the Small Faces. Niet in de laatste plaats omdat Damon een van de oude Harmony's van Ronnie Lane bezit. Damon was altijd een beetje raar en leek op het podium naar niet bestaande mensen te lachen of met ze te praten. Maar zijn lijnen zijn en waren altijd prachtig. Ik zag hem vaak spelen met OCS en in de tijd dat hij bij Paul Weller speelde. Hij haalt altijd een prachtige sound uit zijn Jazz Bass en hij is een van die bassisten die lekker de ruimte durft te nemen.


Richard Jones
Richard Jones had maar één invloed op me. Hij was cool, hij zat in the Stereophonics, maar live deed 'ie iets wat ik regelmatig na-aapte. Net als ik speelt hij zijn bas een beetje op de heup, maar regelmatig draaide hij zijn intrument bijna tot achterop zijn rug. Dat vond ik cool, dus dat deed ik ook. Tsja.


Marc Driessen
Engeland had Oasis en Ocean Colour Scene en wij hadden Supersub. Oasis kon je misschien eens per twee jaar zien, maar het Amsterdamse Supersub elke maand. Ik was groot fan van de band, ik zag ze zowel lokaal als op Pinkpop, met mijn band Boilersuit deden we regelmatig hun voorprogramma en ik was eens gitaartech tijdens een cd-release in Paradiso. Ik kwam toevallig in aanraking met hun bassist en met Felix Maginn, nu Moke, die tot op de dag van vandaag een vriend is. Het was een eer om op de bruiloft van zowel Marc als Felix uitgenodigd te worden.

Ook Common Linnet JB Meijers zat lang in de band. Hun album Window Shopping kan zich zeker meten met de buitenlandse topplaten uit de nineties, Fly Pilot Fly was met iets te glad, maar Mighty Baby was weer super.
De bassist was Marc Driessen. Ik zocht een Rickenbacker en op Marktplaats stond een betaalbaar exemplaar. Maar het was een 3001. Nooit van gehoord. (zie mijn blog over Rickenbacker voor meer info over mijn ex-Ricks). Ik kocht hem, de verkoper bleek Marc en we raakten bevriend. Hij vertelde me alles over de 3000, 3001, 4005 en zijn held Mani (Stone Roses, Primal Scream) die op deze bassen speelde. Marc, nu succesvol fotograaf voor onder meer het Parool, en ik hadden het altijd over bassen en we leenden elkaar ook bassen uit. Zo stond hij eens in AB in Brussel met mijn 3000, terwijl ik dan in pakweg De Postbrug in Den Helder met zijn Ampeg Plexi Bass-heruitgave of zwarte P stond te spelen. 
Op een van de albums wordt Marc 'bass player extraordinaire' genoemd. Niet alleen had hij een prachtig geluid met zijn Ashdowns en Ricks, maar zijn spel was subliem. Ik heb veel van hem geleerd over bassen en spelen en ik koester zeer goede herinneringen aan al die avondjes Supersub. De eerste Nederlandse band die ik écht ging volgen, na Herman Brood & His Wild Romance. 


Alex James
Als je voor Oasis was, was je natuurlijk niet voor Blur, maar daar had ik geen boodschap aan. Om het eens netjes te zeggen. Ja, ik was meer Oasis dan Blur, maar ik zag de laatste band ook live. Alleen Song2 is al een reden om Alex James op te nemen in de Basgalerij Der Groten. Want ja, dat is een baslijn. Alex was zo'n lange coole dude, die liet zien dat bassspelen cool was. Door hem wilde je meteen een P aanschaffen en het podium opduiken. Een andere reden dat ik hem noem is zijn boek A Bit Of A Blur. lees je graag popbiografieën? Blindelings aanschaffen! Geloof me.

Duff McKagan
Duff. Die hoort muzikaal gezien natuurlijk helemaal niet in dit rijtje thuis, maar hij was een van mijn jeugdhelden. 
Vanaf de eerste keer Paradise City bij de Top40 was ik verkocht. Wat een band en wat een geluid! Zoiets was nieuw voor me. Als hetero-man had ik wel meteen een man-crush met Duff, want geef toe: hij is de coolste van het stel. Boomlang, bas op die knieën en dan van die coole moves. Ik wilde (en wil) Duff zijn, maar ik ben en blijf natuurlijk gewoon een kalende boerenkleinzoon met een bierbuikje, die sigaretten vies vindt. Voor mij is Duff het ultieme voorbeeld van de coole bassist. 
In De Basplaat werd al eens over hem gepraat. Hij is misschien niet de eerste die je opnoemt als het om topbassisten gaat, maar vriend en vijand zijn het er wel over eens, dat hij fantastische dingen toevoegde aan de muziek van Guns 'n Roses. Diezelfde vrienden en vijanden zijn het ook wel eens dat zijn geluid (actieve Fender met Gallien-Krueger) regelmatig best slecht was.
Duff is voor mij onstervelijk door één song. Sweet Child O' Mine. Iedereen heeft het over het gitaarintro, maar het basintro is wat mij betreft de allermooiste in de muziekhistorie. Punt. Ik heb ooit eens gehoord dat hij hierbij erg beïnvloedt was door Ronnie 'Plonk' Lane van The (Small) Faces, maar dat kan ik nergens terugvinden. Iemand?



Chris Dekker

 

 

 

 

zoeken
zoeken