North Sea Jazz dagverslagen deBassist.nl - Dag 1 - vrijdag 8 juli 2016

Met Vintage Trouble, Snarky Puppy, Thundercat en meer.

Muzieknieuws 09-07-2016 12:44

Pers 25.000 mensen in Ahoy, verdeel ze over 13 podia en laat ze genieten van de muziek van meer dan 1000 muzikanten. Dat is North Sea Jazz. Drie dagen lang, 8-10 juli 2016, met in totaal 150 optredens. Wij zijn erbij en doen verslag! Van Snarky Puppy tot James Hunter, van The Roots tot Vintage Trouble.

door André Dodde, Patrick Lamberts, Kevin Pasman, Dick de Waal, Erk Willemsen - foto's Dennis Boxem e.a.

Het festival beginnen met een dj-set van Questlove. Dat kan slechter! Bijna aandoenlijk hoe de man twintig minuten te laat door het publiek op het zonnige Tigris-dak met een bak vol platen komt aangesjokt. Bij de eerste beats wordt er door Questlove druk aan de knopjes van het mengpaneel gedraaid, zoals het een ware dj betaamt. Zelfs het penetrante testbeeld-geluid gaat er in als koek bij de steeds groter wordende crowd. Anything goes, lijkt het even. Op de setlist: Superman Lover. Why Can't We Be Friends. California Soul. Uiteraard wat Stax. Bowie's Fame. Sign Of The Times. Back In Black. It's Your Thing (scratch hier en daar: geinig). Alles hooguit één minuut. Princenummers krijgen een duidelijk speciaal plekje: Kiss wordt praktisch integraal gedraaid. De kleine man uit Minneapolis is via Questlove nog even terug op North Sea. Veel beats vooral, slim wordt het laag en hoog nu en dan uit de mix geweerd; het blijft natuurlijk een drummer. En wát voor een, laten we wel wezen. Streng kijken naar afwisselend de laptop en draaitafels, dat lijkt hier vooral belangrijk, contact met het publiek is secundair. Met een Nina Simone plaat in de hand, gaat het op naar de volgende gig. Leuk om van dichtbij mee te maken, maar we kunnen niet wachten tot ie aftikt met de rest van The Roots.

The Roots
Tienduizend man in de Nile zaal staan trappelend te wachten. In een tomeloze rollercoaster van eigen werk en wederom een paar briljante covers (o.a. Sweet Child Of Mine), zorgden Questlove en de overige Roots voor een onvergetelijk feestje. We blijven ons iedere keer verbazen over die typerende kauwgomslag; de groove is groter dan groots, maar het lijkt hem zo enorm weinig moeite te kosten. Wat een beest. 
Bij het snarenduo vallen twee dingen op. De gitaar van Captain Kirk Douglas krijgt in de oude nummers van de band nieuwe glans, maar nog opvallender is dat bassist Mark Kelley steeds meer uit de schaduw stapt. In The Next Movement krijgt hij zelfs een bassolo, maar ook als hij zich tot de grooves beperkt staat hij meer op de voorgrond dan ooit. Douglas krijgt later in de set zijn gitaarheldenblok, waar onder meer Guns 'n' Roses-klassieker Sweet Child O' Mine onderdeel van uitmaakt. Verder speelt de band een uitstekende hiphopset met hier en daar een aardige cover als Jungle Boogie.

Snarky Puppy 
Terug naar het begin van de dag, waar Snarky Puppy voor een briljante opening van het programma in de Maas zaal (normaal gesproken het Sportpaleis) zorgt. Een dubbele show vanavond, zonder en met Metropole Orkest. We zijn de tel even kwijt. Snarky Puppy is vandaag twee drummers, bas, twee toetsenisten, percussionist, drie gitaristen en twee blazers. Da's elf. Nu nog achterhalen uit hoeveel muzikanten het Metropole Orkest bestaat...
Larnell Lewis blijft een uiterst spannende drummer die excelleert in het ontspannen blijven op de meest spannende momenten. De funky vamps zijn niet van de lucht en worden voorzien van een haarscherpe percussieve omlijsting. Kyteman wordt nog even hartelijk bedankt voor de goede samenwerking. Terecht, want die hostte een van de meest bijzondere opnamesessies ooit op Nederlandse klei. Het is nogal een gedoe om dat hele orkest gereed te krijgen, maar dan heb je wel wat. Dit soort ondernemingen verdient het grootste respect.

Michael League
De clinic van Snarky Puppy's Michael League is eigenlijk meer een vragenuurtje. Dat klinkt niet zo aantrekkelijk misschien, maar de Amerikaan kan zo vermakelijk vertellen dat de tijd zo om was. Daarnaast heeft hij een frisse kijk op muziek maken. Zijn Fender Precision nam hij alleen aan het einde ter hand om te illustreren hoe hij als bassist de sfeer van de muziek kan bepalen; door het publiek een majeur drieklank te laten zingen, laat hij horen hoeveel kleuren hij met zijn bas aan dat akkoord kan geven. Verder is het interessant om te horen hoe de 'kerkindustrie' van Texas voor zijn inkomsten en muzikale netwerk heeft gezorgd; hij heeft zelfs in een kerk met Roy Hargrove's RH Factor opgetreden. Ook vermakelijk: League noemde de band Snarky Puppy in de veronderstelling dat de groep er toch na het eerste optreden mee zou ophouden.

Jameszoo Quintet
Mitchell 'Jameszoo' van Dinther is al een tijdje actief in de Nederlandse dj/producerscene, maar maakte onlangs een enorm statement met zijn briljante plaat Fool. Materiaal daarvan voert hij op NSJ met verve uit in een geweldig spelende formatie met de waanzinnig solerende toetsenist Niels Broos, de ruige baspartijen van Frans Petter Eldh, saxofonist André Roligheten en de Engelse drummer, bekend van Jose James, Richard Spaven, die heel precies gedoseerd de continu wisselende ritmische structuren inleidt, zonder fratsen, heel leeg gehouden, soms naar drum 'n' bass neigend, maar meestal heel eigen. Jameszoo doet de sounds en leidt de band. En af en toe grijpt hij naar de microfoon voor zijn tongue-in-cheek zangpartijen. 

Vintage Trouble

Zou er zoiets bestaan als hard soul? Een betere term is er namelijk niet voor de combinatie van Ty Taylor's gospelachtige presentatie en Nalle Colt's onbescheiden Les Paul-geluid. Taylor windt het publiek in no time om zijn vinger en daarmee opent Vintage Trouble het grote Nile-podium met verve. De sound van de band is nostalgisch en tijdloos tegelijk en Colt's Black Crowes-achtige riffs en hartstochtelijke solo's zijn zeer de moeite waard. Richard Danielson's drumwerk is rechttoe-rechtaan, maar heel krachtig. Enig kritiekpuntje is dat het trucje van het nummer opnieuw beginnen als het over lijkt te zijn na een aantal keer wel mooi is geweest, maar zelfs dan is Vintage Trouble een echte aanwinst voor het festivalcircuit. Afgelopen dinsdag genoten we al van de krachtige en melodieuze lijnen van bassist Rick Barrio Dill, die binnenkort in De Bassist aan het woord komt.

Thundercat
Basvirtuoos Steve 'Thundercat' Bruner verleende zijn diensten aan hiphopster Kendrick Lamar, queen of neo-soul Erykah Badu en thrashmetalband Suicidal Tendencies. Onder zijn eigen naam (vooruit, artiestennaam) maakt hij vrij abstracte jazzfusion met dromerige melodieën, funky grooves en zeer drukke improvisaties met drummer Justin Brown. Dat klinkt alsof het geheel ieder moment in elkaar kan vallen, maar wonderwel blijven de nummers overeind. Brown is een geweldenaar met zijn krachtige, intuïtieve stijl en Thundercat zelf lijkt soms wel twee bassisten in een. Dat rechtvaardigt dan ook de zes snaren op zijn Ibanez signature hollowbody en zijn arsenaal aan effecten. Vooral octavers lijken in de smaak te vallen bij de Amerikaan.

Pharrell Williams
Natuurlijk, Pharrell Williams en zijn danseressen trekken alle aandacht bij het slotconcert van de eerste dag, maar de muzikanten die de wereldster begeleiden zijn uitstekend. Brent Paschke heeft duidelijk geluisterd naar de funky slagjes van Prince en mede-Stratman Nile Rodgers en zodra bas- en synthesizerman Dwayne Moore zijn Warwick Streamer ter hand neemt, staat het volledige geraamte van Ahoy mee te trillen. Het is drummer Darrell Robinson die tijdens het optreden de meeste lof krijgt van Williams en het moet gezegd: hij past uitstekend bij de hiphop en moderne r&b die nog even een dampend dansfeest van de Nile maakt.

zoeken
zoeken