IM Lemmy

Motörhead-frontman Lemmy is op 70-jarige leeftijd overleden

Muzieknieuws 29-12-2015 13:27

door Chris Dekker, hoofdredacteur van De Bassist

Ian Fraser Kilmister werd op kerstavond 1945 geboren in Staffordshire. Al snel verhuisde hij met zijn gescheiden moeder en stiefvader naar Wales, waar hij de bijnaam Lemmy kreeg. Het hoe-en-waarom daarvan is onbekend, maar Lemmy verklaarde later in zijn leven dat het door zijn verslaving aan het spelen op flipperkasten kwam. Als hij in geldnood was vroeg hij: 'Lend me some money', verbasterd naar 'Lemmy some money'. Al op jonge leeftijd was hij bezig met muziek, meisjes en gokken. Hij begon als gitarist met de band the Sundowners en rond die zelfde tijd, hij zal zestien zijn geweest, zag hij the Beatles in de Cavern Club spelen. Op zijn zeventiende werd hij al vader, maar hij zou zijn zoon pas veel later ontmoeten.

In de jaren zestig speelde hij in het lokale rockcircuit van Stockport, waar hij in bands als The Rainmakers en The Motown Sect zat. Eind jaren zestig verhuisde hij naar Londen, waar hij de huisgenoot van Noel Redding en Neville Chesters werd. De eerste was destijds de bassist van Jimi Hendrix, de tweede de manager en Lemmy kreeg een baantje als roadie bij de gitaarlegende. Ondertussen speelde hij zelf in de psychedelische bands Sam Goplas en Opal Butterfly.

In 1972 kreeg zijn carrière echt een boost toen hij toetrad tot Hawkwind; Een psychedelische band die tot op de dag van vandaag optreed. Het was in deze band dat zijn unieke stijl ontstond. Kilmister had tot Hawkwind alleen maar slaggitaar gespeeld, hij werd aangenomen als bassist, maar hij bleef veel akkoorden en double stops spelen. Niet alleen zijn baswerk, maar ook zijn zang was zeer belangrijk voor de band. De grootste hit, Silver Machine, werd door hem gezongen.

In '75 werd hij uit de band ontslagen, nadat hij was gearresteerd aan de Canadese grens met drugs. Uiteindelijk liep de arrestatie met een sisser af, maar misschien was het wel het beste wat hem en ons kon overkomen. Na een korte tijd met zijn eigen band Bastard te hebben gespeeld, veranderde hij de naam in Motörhead, naar het laatste nummer dat hij voor Hawkwind schreef. Vanaf dat moment kennen we Lemmy als de opvallend besnorde gast, in het midden van het podium, met zijn Rickenbacker te laag en zijn microfoon te hoog. Links van hem in de beginjaren 'Fast' Eddie Clarke en achter hem de eveneens onlangs overleden Phil 'Philty Animal' Taylor. Begin jaren tachtig had de band haar hoogtijdagen met onder meer de single Ace Of Spades. In 2010 werd de rocker geëerd met een fantastische documentaire over zijn leven. Lemmy is namelijk meer dan alleen rockster. De lieve, vaak zelfs zacht sprekende man was onder meer acteur en verzamelaar van een enorme collectie WOII-spullen.

De afgelopen paar jaar zat het tegen met zijn gezondheid. Concerten en tours werden afgezegd en op het podium was hij niet meer de oude. Cowboylaarzen werden ingewisseld voor comfortabele sneakers en Lemmy ging zowaar gezond leven. In zijn geval betekende dat echter dat de Jack Daniels met cola werd vervangen door wodka met, ja ja, jus d'orange. 

DIVERSE REACTIES 

Mijn persoonlijk relaas:
'Ik heb Lemmy helaas nooit kunnen spreken, maar ik zag hem voor het eerst live in de Waerdse Tempel in mijn woonplaats Heerhugowaard. Het was een uitje met ons zusterblad Musicmaker en we hadden de beschikking over het vip-balkon en gratis bier. Dat laatste zou de besnorde bassist vast goedkeuren, maar het eerste zeker niet. Met een arm vol gratis drank daalde ik dus de trappen af om me in de dampende menigte te begeven en ik opende de deuren naar de zaal. Die eerste keer Lemmy zal voor iedereen hetzelfde zijn. Een muur van gruizigheid komt vol op je af, trapt je in je onderbuik en geselt je oren. Na deze eerste indruk viel het me een moment op dat er niet eens zoveel bas in het geluid zat. Door al het akkoordenwerk was het bijna alsof hij op een dikke Les Paul aan het rammen was. Fel, gruizig, veel mid en een zeer volle sound. Zoals altijd speelde Lemmy via 100W-buizen-Marshalls, daaronder een 4x12” en een 4x15” en natuurlijk op zijn Rickenbacker. Zowel Marshall als Rickenbacker eerden hem met een eigen model. Iedereen kent Lemmy, iedereen houdt van Lemmy. De bas-equivalent van Keith Richards? Baswereld zal hem missen.'

Metallica:
'Lemmy, je bent een van de hoofdredenen dat deze band bestaat. Wij zijn je voor altijd dankbaar voor je inspiratie.'

Ozzy Osbourne:
'Ik verloor vandaag een van mijn beste vrienden: Lemmy. Hij zal gemist worden. Hij was een krijger en een legende. Ik zie je ooit aan de andere kant.'

Nikki Sixx:
'Ik zal je missen vriend, net als onze gesprekken. Je was altijd een pilaar van waardigheid.'

Gene Simmons:
'Laat de hemelen schudden, mijn vriend.'

Flea:
'Oh nee. Lemmy kent het grote geheim nu. Een van de grootste rockers aller tijden. Een waanzinnig en uniek bassist. Mijn held. Wow.'

Guy Pratt:
'Ik zag Lemmy voor het eerst vastgeplakt aan de gokkast van de Portobello Gold. Toen aan de gokkast van The Embassy Club. Daarna aan de gokkast van iedere plek die er een had in in West-Londen of Soho. Hij was altijd in voor een praatje en het schoolvoorbeeld van een echte rock 'n roll-gentleman. Hij wist ontzettend veel van militaire historie en hij was altijd vreselijk grappig. Zo iemand zien we nooit meer. Een echte ace of spades. RIP Lord Kilminster.'

Adrian Vandenberg:
'Je kan van de muziek vinden wat je denkt, maar in mijn ogen was deze gast de verpersoonlijking van rock 'n roll. Hij maakte muziek zonder compromissen, hij zei altijd wat hij dacht en wat de gelegenheid of de dress code ook was: Hij liep altijd rond als een gevaarlijke piraat, die Jack Sparrow tot Mickey Mouse doet verbleken. Het was altijd bijzonder om hem te ontmoeten, meestal ergens backstage. We hadden dan een gesprek en het viel me altijd op wat een lieve, vriendelijk sprekende man het was. Een groot en verrassend contrast met de Lemmy op het podium.
R.I.P. Lemmy, je wordt gemist in de huidige, geprefabriceerde muziekwereld, geleid door poppenspelers, financiële mensen, imagebuilders en afgestudeerde bedrijfsleiders. Rock In Peace.'

Brian May:
'Het is lastig om de juiste woorden te vinden, zeker als je weet dat Lemmy ons zou uitlachen als we allemaal aardige dingen over hem zouden zeggen. Iedere keer als ik hem persoonlijk een compliment gaf, dan keek 'ie me spottend en geamuseerd aan. Maar hij was zeker een held en uniek op alle fronten. Hij was een onmogelijke mix van persoonlijkheden. Zijn muziek was heftig, agressief, zonder compromissen en in zijn teksten vind je weinig liefde of medeleven. Als persoon was hij een pacifist, een groot denker en een man die om zijn vrienden gaf. Ik herinner me de keer dat ik als gast met hem mocht optreden. Het was de meest trommelvliessplijtende ervaring van mijn leven. Veel bands hebben een enorme muur van versterkers om indruk te maken, maar het volume op het podium is relatief laag en het wordt met microfoons en PA naar een gecontroleerd maximum voor het publiek gebracht. Maar niet Motörhead, natuurlijk met een umlaut op de 'o'. Alle versterkers stonden aan en ook nog eens op 10. (okay, 11!) Het geluid van Lemmy was alsof je in een versnipperaar of shredder zat. Het was geen normaal basgeluid. Zelfs als geen enkel instrument speelde, was Lemmy's bas nog steeds oorverdovend en dat van 50 hertz tot 10K. En hij hamerde (ik kies mijn woorden zorgvuldig) ongeveer 200 noten per minuut, voor het grootste deel van de tijd. Het was, en is, uniek. En bovenop deze monumentale bak herrie zat die zeer onderscheidende, door tabak zo gemaakte, schreeuwende zang.
Lemmy zit nu vast ergens in een bar, Jack Daniels achterover te slaan met de duivel naast hem, samen lachend om de maffe dingen van het leven. RIP Lemmy.'

Na de verklaring van het overlijden van Lemmy op de officiële Motörhead-facebook werd dit bericht toegevoegd:
'We zullen de komende dagen meer vertellen, maar voor nu: Draai Motörhead luid, draai Hawkwind luid, draai Lemmy's muziek LUID! Neem een paar drankjes, deel je verhalen en vier het leven van deze lieve, bijzondere man, die het zelf het leven ook enorm vierde.'

En laten we afsluiten met een grappige dialoog uit de film Airheads uit 1994:

Chazz: 'Wie zou er winnen in een worstelwedstrijd, Lemmy of God?'
Chris Moore: 'Lemmy.'
[Rex imiteert een 'fout'-buzzer van een spelshow]
Chris Moore: '... God?'
Rex: 'Fout, eikel, het was een strikvraag. Lemmy IS God.'