Liefde voor Mustangs en Musicmasters

Nóg 14 bassisten over hun kleine liefde

De Bassist Plus 07-07-2017 00:07

Voor De Bassist #41, juli - september 2017, spraken we eenentwintig bassisten over hun liefde voor de kleine Fenders. We zouden het hele blad er mee kunnen vullen, dus we hebben een selectie gemaakt van zeven bassisten. Hieronder lees je de rest van de meningen van onder meer Judith Renkema, Darek Mercks, Nana Effah-Bekoe en Lana Kooper, die onlangs op Pinkpop stond met Midas en Mustang.

Javier den Leeuw
Band: The Silverfaces
Bas: 1974 Musicmaster, Olympic White
Snaren: Rotosound Jazz Bass flatwounds

‘Ik heb deze bas aangeschaft omdat ik een project begon dat zich leende voor de sound van een short scale-bas. Bijna altijd als ik een bassist zag spelen op een Musicmaster was ik erg onder de indruk van de sound. Ik grijp eigenlijk altijd naar deze bas zodra de muziek vraagt om een wat meer melodieuze partij. Dan komt deze bas het best tot zijn recht. Er zijn momenteel twee projecten waarbij ik uitsluitend deze bas gebruik. Deze zijn nu nog geheim, maar zullen zeer binnenkort te horen zijn. Er is dus helaas nog geen muziek uit waarop ik hem gebruik. Door het gitaarelement wat in Musicmaster-bassen zit klinkt de bas uniek. Hij heeft een bepaald soort ‘twang’ in het mid/hoog waardoor hij heel gedefinieerd blijft en het laag is mooi en gecontroleerd.’




Wies van der Heyden
Bas: 2017 Mustang PJ, Olympic White
Snaren: Fender roundwound

'Fender heeft de Mustang afgelopen zomer opnieuw uitgebracht als PJ bas, en daar heb ik er in december eentje van aan de haak geslagen. Mijn Mustang is 'Olympic White', oftewel wit met een mintgroene slagplaat. Ik kocht hem omdat ik een minimensje ben. Nee, maar echt mijn handen zijn heel klein en met zo'n dikke Precision-hals kan ik heel moeilijk omgaan. Ik heb een tijdje piano gespeeld en kan amper een octaaf spelen met mijn vingers. Ik ben begonnen met bassen op een Jazz Bas,s en merk echt dat ik nu ik op een Mustang speel, veel beter bas. Omdat ik nu als een normaal persoon vier frets op één hals achter elkaar met vier vingers kan spelen (dit kon ik dus eerst niet). De Mustang is echt een uitkomst voor mij, alles gaat nu veel soepeler en makkelijker. Ik gebruik de Mustang voor alles. Bij het repeteren, nummers schrijven, en om gewoon lekker op te pielen. Het chille aan deze PJ bas is dat je heel veel verschillende tonen uit dezelfde bas kunt halen. En in combinatie met effecten klinkt deze Mustang ook super vet. Ik heb ook een Jazz Bass en die heeft wel een wat diepere sound. De Mustang klinkt een beetje metalig, wat ik soms heel tof vind! Het Mustang-Precision-element is bijvoorbeeld heel chill in combinatie met effecten (distortion klinkt er heel tof op) en klinkt tof als je er met een plectrum op speelt. Maar het Jazz-element klinkt toch niet helemaal zo lekker als mijn Jazz Bass. Het komt dicht in de buurt met ik zeggen, maar bij het spelen van soul, jazz en funk pak ik vaak nog wel mijn Jazz Bass erbij.
Deze bas is echt een schoonheid. De mintgroene slagplaat is een gouden greep, en door de witte body matcht de bas ook met al mijn kleren. Ook heel belangrijk natuurlijk!'




Emiel Krischer
Band: Stone & Motion
Bas: 1969 Mustang Bass, Competition Red
Snaren: d’Addario EXL160S 50/105

‘Ik ben een Fender-fan en short scale past mij perfect, ook al ben ik 1.96 m. De hals en frets spelen licht, de body sluit perfect aan op mijn body. Dit is mijn enige bas en gebruik haar te pas en te onpas. Het typische Fender-geluid: dun met karakteristieke zwengel bij de aanslag. Zonder band klinkt ze bijna vals maar in het geheel precies goed. Ik snap dat nog steeds niet. Niet te koop/ te ruil!’


Lana Kooper
Band: Midas, Dakota
Bas: Reissue Pawn Shop Mustang, Candy Apple Red, competition stripes, Wide Range Humbucker
Snaren: Roundwounds

'Toen ik deze bas kocht speelde ik eigenlijk altijd alleen maar op één bas, mijn Precision uit '72, echt een super fijne bas, maar ik was opzoek naar een tegenhanger. Een bas met iets meer punch en voornamelijk een bas waar ik door geïnspireerd zou raken om ander soort partijen te schrijven. Ik heb bij deze bas het gevoel alsof ik iets vrijer ben, misschien komt het wel doordat het een short scale is, dat ik iets gemakkelijker over de hals ga, het zal wel tussen mijn oren zitten. Ik heb op het moment twee bands waar ik in speel, Dakota en Midas, en bij Midas, gebruik ik eigenlijk altijd mijn Mustang. De Mustang heeft vrij veel punch en sustain, meer dan mijn P-bass. Mijn Precision heeft dan weer wat meer gedefinieerde toon.'




Nana Effah-Bekoe
Band: Sue The Night, Nana Adjoa
Bas: 1978 Musicmaster, wit
Snaren: Ernie Ball, oud

'Het is de bas van moeder geweest en dus ook mijn eerste bas. Zij had kocht hem als 16-jarige omdat ze kleine handen heeft en het makkelijker speelt dan een normaal formaat bas. Ik begon op 11-jarige leeftijd op deze bas. Destijds dus ook top als beginnersbas, in verband met het formaat. Pas veel later, na meerdere andere bassen gekocht en verkocht te hebben, kwam ik er achter wat ik eigenlijk in huis had en hoe vet dat ding klinkt. Het is mijn main bas in de studio, vooral voor partijen met plectrum. Het originele enkelspoels, zespolige Stratocaster-element – klinkt ook vet hoor - heb ik laten vervangen met de speciaal voor deze bassen gemaakte Aero-element. Zo heb je toch een bruikbaardere sound. Op onze nieuwe plaat Wanderland van Sue The Night heb ik hem wel veel gebruikt, maar weet eigenlijk niet echt meer in welke tracks haha. Hou die administratie niet zo goed bij. Al mijn eigen, Nana Adjoa, tracks word hij standaard ingezet. Hij heeft een bepaald soort mid-laag dat lekker door de mix prikt for some reason. Dus vooral voor tracks waar veel van het laag en sub wordt opgenomen, door bijvoorbeeld elektronische kicks of diepe synhts, mengt hij heel natuurlijk mee. De open E blijft wel een dingetje. Das de enige noot die toch altijd wat mist, dus die vermijd ik een beetje op die bas. Het is en blijft mijn eerste liefde van al mijn instrumenten. Ze verschillen best per exemplaar, maar als ik ook weer mooie variant in mn handen krijg, koop ik graag een tweede.'




Pieter Zaal
Band: Emil Landman
Bas: 1972 Fender Musicmaster – rood
Snaren: d'Addario Chromes

'Hele fijne melodische bas. Vooral met plectrum een feest. Gemute langs de brug met de zijkant van je hand en dan plokken. Of dicht bij de nek voor een toffe sloppy precision sound. Het werkt enorm goed met effecten. Ik gebruik hem veel in de studio, maar sinds een tijdje ook in mijn indiepunk bandje Figgie. De sound is heel melodisch en warm in het hoog. Strak en direct in het laag. Overall een hele aangename, niet agressieve sound. Eén element, toon en volume: wat wil je nog meer. Oh ja: De slagplaat is gebarsten omdat de geluidsman – per ongeluk – een trap tegen de ingeplugde jack gaf.'




Luc Jeuken
Band: Naked Sweat Drips, Beroerte, To Adelaide
Bas: 1994 Mustang, MIJ, Olympic White
Snaren: Ernie Ball Regular Slinky

'Ik heb hem puur vanwege de looks, en niet omdat ie short scale was, gekocht en ik gebruik hem in alle gevallen dat ik bas speel: het is op dit moment mijn enige basgitaar. Ik mis een beetje agressie en sustain in de sound van deze Mustang. Daarom ben ik op zoek aar een lompe Precision voor ernaast. Hij klinkt vooral wel fel en thrashy, maar dat laatst is waarschijnlijk ook omdat 'ie van geen kant staat afgesteld. Ik heb daar wel vrede mee ook. Hij kan met de toonknop dicht extreem dof klinken en dat is wel heel lekker voor een vintage sound. Het is gewoon een hele gave basgitaar die er lekker uitziet, helaas dat ie soms qua ballen achter blijft voor de echte lompe dingen, maar dat is natuurlijk alleen maar een excuus om meer bassen te kopen.'




Eszl de Vois
Band: Jamsmi, Odile, Jasmine van der Waals
Bas: 1978 Musicmaster, oudevrouwentafeltjesbruin
Snaren: Rotosound Monel Flatwounds

'Ik had ooit een leenbas nodig, omdat ik een optreden had en mijn Precision in twee stukken lag (zie Opgebast, DB39) en ik had de keuze tussen een '73 precision en deze Musicmaster. net daarvoor zag ik Pond spelen, waarin Nick het mooiste geluid dat ik ooit hoorde uit zijn Musicmaster haalde en toen was de keuze snel gemaakt. Ik heb haar nooit terug gegeven. ik heb haar de afgelopen vijf jaar als enige bas gebruikt voor alles wat electrisch is. Mijn Precision en Rumblecat hielden geen stand, dus moesten ze de deur uit. Ze kan klinken als een wollige, vadsige oude Precision vol stof, een hoop valse violen, een mooi houtig tafeltje, een stoomboot/contrabas, steeldrum en een kop warme chocolademelk met rum. sinds kort heb ik een Framus Star Bass die eigenlijk de zelfde eigenschappen heeft. Maar sterker, zij een goeie kop sterke koffie waarvan je de bonen eerst zelf moest malen. Iedereen roept steeds dat je het element moet vervangen en ik kreeg haar dus ook met een handgewonden baselement. Maar toen ik het originele (gitaar)element er weer in zette leefde ze helemaal op: mooi rond en duidelijk laag en superveel mooie boventonen en openheid. Ik heb haar dus ook de afgelopenvijf jaar op alle optredens en opnames gebruikt.'




Darek Mercks
Band: Orange Maplewoods
Bas: 1977 Musicmaster, zwart
Snaren: Rotosound 77LD Jazz Bass long scale flatwounds

'Ik heb nog een short scale Fender, namelijk een Starcaster Bass, ook een zwarte met dezelfde snaren. De Musicmaster heb ik eigenlijk gekocht, omdat ik een vintage Fender sound zocht, maar niet duizenden euro's wilde uitgeven. Deze heb ik vorig jaar voor 700 euro gekocht. Ik moest wel de potmeters vervangen en ik moet het element nog laten waxen, maar voor de rest werkt alles en is alles origineel. Ik gebruik 'm vooral bij wat zachtere muziek. En dan speel ik vaak gedempt met een plectrum. De Musicmaster klinkt ook te gek met vingers en een schuimpje onder de snaren, voor een meer Motown= of contrabas-achtig geluid. De Musicmaster klinkt eigenlijk als een oude Precision met flatwounds, maar dan wat schattiger. Het laag is super mooi en warm, maar niet altijd even strak.'




Maurice van de Graaf
Band: Tape Toy
Bas: 1978 Musicmaster, zwart

'Ik wilde al een langere tijd graag een short scale-bas, maar een oude Mustang is vrij duur. Uiteindelijk ben ik dus bij de Musicmaster beland en ben enorm blij met deze bas! Op dit moment gebruik ik hem eigenlijk voor alles. Mocht ik echt een andere sound nodig hebben zoals Precision, Jazz Bass of Höfner, dan leg ik mijn Musicmaster aan de kant. Vergeleken andere bassen die ik heb, klinkt hij echt heel erg anders. Het is mijn enige vintage bas dus hij heeft veel meer karakter dan de rest. Je merkt het aan alles. Veel dieper, warmer en mooier laag. Fijnste bas die ik nu bezit. Tape Toy is mijn nieuwe band en we gaan de week van 4 september online op facebook met een track, ingespeeld met mijn Musicmaster.' Houd facebook dus in de gaten!


Sef Coppers
Bas: 1974 Musicmaster, wit (vergeeld) / 1971 Mustang, Lake Placid Blue, met dempers
Snaren: DR roundwound of La Bella flatwounds

'Toen ik eind jaren '90 wilde gaan bassen ging ik naar de lokale gitaarwinkel. In deze winkel hing welgeteld één linkshandige bas. Een oude Fender Musicmaster, die op een lakbeschadiging na in bijzonder goede staat was. Dus die bas werd het. Meer toeval dan goed doordacht. Het leven bij mij is de bas zichtbaar niet ongeschonden uitgekomen. frets plat, lak van de hals, het oortjes van de g-tuner ontbreekt. ik dacht de derde slagplaat inmiddels. andere pots en talloze deuke kratsen en noem maar op. En al zo vaak gedacht 'de zwerver'verdient een pensioen, maar toch bijft ze de eerste keuze. Jaren later vond ik op eBay de lefty Mustang die moest er natuurlijk ook komen. Wat minder eigenwijs eigen als de Musicmaster en eigenlijk meer een P met een eigen smoel. De bodycontouren vind ik zelf nooit zo fijn spelen dus die bas krijgt maar een fractie van de speeluren die de Musicmaster krijgt. De Musicmaster is mijn main bas, vroeger in de punkband, later in een Ierse folkband en op dit moment in een folkpunkband. Maar alles wat ik daarnaast heb geprobeerd leek ze goed te passen. Ze kan donderen maar ook licht klinken. Een lage bodem leggen onder akoestische optredens of juist lekker door de mix snijden in het hoog. Letterlijk honderden bassen paseerde de revue als fanatiek basverzamelaar, maar de liefde voor Musicmasters bleef altijd overeind. Ik probeerde ban alles maar het originele element is in mijn ogen een perfecte match in deze bas. Mijn favoriet is een Musicmaster van voor '76. Naast dat ik de slagplaat en kleinere tuners mooier vind dan die van de post '76ers Musicmaster zit hem de voorkeur vooral in het geluid. De pre76 hebben een lichtere en meer resonante body en een wat warmer geluid. Een erg ondergewaardeerde bas die de laaste jaren door het meer populair worden van de short scale bas wel aan waarderingen gewonnen heeft maar mijn inziens nog lang niet zoveel als ze verdient.'


Willem Zevenhuizen
Band: Wavezero
Bas: 1978 Musicmaster, zwart

'Ik heb toen ik een Fender short scale-verzamelperiode zat en door de jaren heen een aantal verschillende Musicmaster/Mustangs en een short scale fender Bullet gehad. Ik heb een Competition Orange uit '69 gehad, een '72 in Competition Blue en een zwarte mustang uit 78, welke ik een tijd veel heb gebruikt. Daarnaast een aantal Musicmasters waarvan ook een Squier en een witte uit 74. De zwarte Musicmaster uit '78 was toch mijn favoriet. Vond hem fijner spelen en klinken dan de Mustangs. Op gegeven moment speelde ik minder op de short scales en hebben ze weer plaats gemaakt voor wat anders. Momenteel heb ik een Shergold/hayman afwijking. Ik vond de short scale Bullet die ik had, met Mustang-elementen en een Telecaster Bass-achtige kop, er erg gaaf uitzien maar de hals was bij de toets niet lekker rond maar een beetje hoekig en ik kon er geen vrienden mee worden. Ik vind de basic uitstraling erg cool van de Musicmaster. De bas doet me altijd denken aan de grunge- en Nirvana-scene. Voorheen heb ik er veel live mee gespeeld. Vaak in Drop D. Voor opnames gebruikte ik hem minder. Hij heeft een mooie vintage sound, klink erg warm. In de Musicmaster die ik nu nog heb zit een Sentell-element, die een beetje op een klein Jazz-elementje. Lijkt Een te gekke bas, ik twijfel om hem weg te doen. Ik wil eigenlijk een blauwe daar wacht ik nog altijd op tot deze in de buurt een keer te koop komt!'




Judith Renkema
Band: Komodo en vele anderen
Bas: 1968 Mustang, Olympic White
Snaren: Flatwounds

'Ik heb een Fender Mustang uit 1968. De kleur is olympic white – meer vervaagd geel op dit moment - met een bordeauxrode slagplaat. Er zitten flatwound-snaren op, merk weet ik alleen niet meer. Ik had het eigenlijk nooit zo gemunt op een Mustang totdat een gitarist van een bandje ermee kwam aanzetten. Ik was gelijk verkocht! Naast dat ze er heel stoer uit zien, klinkt deze ook waanzinnig. Het oude ‘ploenkerige’ geluid voelde gelijk heel vertrouwd. Plus zien Mustangs er gewoon super sexy uit! Ik gebruik hem live momenteel het meest voor mijn band Komodo. De muziek van Komodo is het best te omschrijven als groove rock & roll uit de jaren ’60, met wereld muziek invloeden. Deze mustang is het meest geschikt voor mijn wat rauwere rock & roll bandjes die vragen om een puntig vintage geluid. Het geluid is heel specifiek, dus voor een all-round coverband zou hij niet zo geschikt zijn. Ik heb hem gebruikt op een paar tracks van albums die eind dit jaar pas uit komen, zoals de nieuwe plaat van Jaimi Faulkner, Sheewawah en JW Roy. To be continued. Hij heeft een mooi warm geluid maar ook het typische ‘ploenk ploenk’ geluid van een short scale. De toon is houterig maar ook puntig. Voelt echt alsof je in de 60er jaren bent, als je hem speelt! Je kunt hem ook vrij ‘ranzig’ laten klinken zonder dat het te schel of blikkerig wordt. Enige nadeel is dat het geluid niet altijd even dragend is en weg kan vallen als je wat meer volume maakt met een band. Wat ook fijn is aan een Mustang is dat hij lekker klein en licht is. Aangezien ik vrij klein van formaat ben, is dat ook wel eens prettig ter afwisseling.'




Marius Goldhammer
Band: Duitse sessie-, solo- en livebassist
Bas: 1971 Mustang, Competition Red
Snaren: DR roundwounds

'Naast de Mustang heb ik een 1967 Coronado II, ook in Candy Apple Red, en daar zitten oude Thomastik flatwounds op. De Mustang heeft een geweldige, 'boomy' sound en deze beide short scale Fenders zien er geweldig uit en ze zijn makkelijk en plezierig om te bespelen. Ik gebruik de Coronado bij singer-songwriters of bij akoestische jazz en soul en dan vooral bij opnames. De Mustang klinkt geweldig in rockbands en hij werkt goed samen met distortionpedalen. Met de Mustang heb ik nog nooit opgenomen, trouwens. Short scale Fenders hebben een speciale, haast 'holle' kwaliteit in het geluid, waar ik van houd. Door de kortere snaren klinken ze wat wolliger en de lagere snaarspanning is fijn. Korte bassen zijn gewoon geweldig, maar ik raad ze niet aan als 'enige' bas. Ze klinken geweldig in bepaalde situaties, maar ik neem altijd een long scale mee. Die zijn vaak wat veelzijdiger en de sound is wat beter onder controle te houden.'

En wat vindt Chris Dekker, hoofdredacteur van De Bassist er nu van? In onderstaande blogs lees je een en ander over zijn zwarte '78 Fender Musicmaster, zijn '97 Squier Vista Musicmaster in babyblauw en zijn Ocean Turquoise Competition Mustang uit '94:

Chris Dekker over zijn Fenderbassen
Chris Dekker over short-scalebassen

Hoe kom ik aan deze editie van De Bassist met onder meer Monsieur Paul, John Stirratt, Jasja J. Offermans en Peter Peskens over de Mustang en Musicmaster? 


Deze editie van De Bassist is te koop in de betere tijdschriftwinkel in Nederland en België tot 14 september 2017.

Je kan De Bassist ook los voor € 7,50 bij ons bestellen. We sturen 'm op zonder verzendkosten. Klik hier. 

Of kies voor de nóg betere aanbieding: neem een proefabonnement voor € 14,50. Dan krijg je maar liefst drie edities thuisgestuurd, zonder verplichtingen.Klik hier

Je kan De Bassist ook digitaal lezen, op tablets en smartphones. Voor maar € 3,99.Klik hier

Klik hier om al onze aanbiedingen te zien



zoeken
zoeken