Bashelden XI: Nicolas Godin

Blog 19-02-2018 00:00

 

Nicolas Godin

 

Op een dag gaf mijn broer me een gebrande cd met Moon Safari van Air. De voorkant van het hoesje zat er als kleurenkopie bij. Voor de jeugd: cd's waren duur en zelfs cd-r's waren kostbaar. Er was dus een tijd dat zelfs een gebrande cd iets om te koesteren was. Moon Safari werd mijn 'Basplaat'.

 

Ik was een jaar of 19, denk ik, en ik speelde net bas. Mijn broer gaf me de hierboven gemoemde plaat: het debuutalbum van het Franse Air uit 1998. Ik luisterde naar dit album en het was muziek die ik helemaal niet kende. Natuurlijk kwamen Kelly Watch The Stars en All I Need heel vaak op radio en MTV voorbij – ja, MTV draaide in die tijd nog muziekvideo's -  en vooral de video van All I Need was apart: dit was mede omdat hij afweek van de albumtrack door gesproken gedeeltes. Via een vriendin leerde ik You Make It Easy kennen.

Ik kwam echter vaak niet verder dan het eerste liedje – op repeat: La Femme d'Argent. Een instrumentale track die zowel dance is als pop. Elektronische beats ondersteunen vintage synths en de Fender Rhodes en dan is er die baslijn. De baslijn die Nicolas Godin speelt op een basgitaar. Geen synth dus. Ik was nog niet zo goed, maar ik speelde mijn versie van die lijn achter elkaar en het maakte me tot de bassist die ik nu ben. Technisch matigjes, maar altijd creatief en melodieus. Ik speel nog steeds graag hoge lijnen.

Godin's geluid werd er een die ik nastreefde, maar al snel raakte ik in de band van onder meer John Entwistle en het moest zijn Thunderbird-sound worden. Moon Safari raakte een beetje op de achtergrond, maar ik bleef melodieus bassen.

Jaren en jaren en jaren later kocht ik mijn eerste Höfner, toch een beetje vanwege Paul McCartney, maar ik ging op zoek naar meer artiesten die op een Höfner speelden. En wat bleek nu? Heel Moon Safari was ingebast op een oude Höfner Club Bass. Dat basgeluid had toch altijd in mijn hoofd gezeten. Ik herontdekte Air's debuut en meer dan Macca was Godin degene die me de Höfnersound leerde waarderen, ook al was het destijds onbewust. Als ik tegenwoordig mijn Club of 500/1 pak, speel ik vaak weer als eerste dat loopje van La Femme d'Argent... ...hopelijk nu ietsje beter en vloeiender dan twintig jaar geleden.



En dan nog een leuk feitje. Ik zocht al lang naar een Fender Mustang Bass, liefst met Competition Stripes. Uiteindelijk en na jaren vond ik een betaalbaar exemplaar, waar van alles aan mankeerde. Met behulp van een solderende vriend en onder meer een split-element van Carey Nordstrand, kwam het ding tot leven. De kleur lijkt op vergeeld Lake Placid Blue, maar het is een andere, oude Fenderkleur: Ocean Turquoise Metallic. Alleen de Japanse heruitgaves hadden deze kleur. En raad eens wie er precies zo een heeft? Yep, meneer Godin.

Chris Dekker